De laatste dagen in het prachtige Mekelle en dus ook het laatste blogbericht dat geschreven zal worden.
Deze week was het zover: tijd om afscheid te nemen, tijd om iedereen te bedanken. De laatste dagen in het mooie Mekelle besteden we vooral met vrienden. We bezochten een laatste keer Kaleb om afscheid te nemen van alle leerkrachten en hen uit te nodigen op ons afscheidsfeestje. Daarnaast gingen we nog enkele keren eten in Geza Gerlase. Eén keer met Aman en zijn vrienden. Hier genoten we van de optredens die er plaatsvonden en een andere keer met Mulugeta. Bij hem moesten we bewijzen dat we na 3 maanden wel een volledige schaal injera met vlees op konden. En bewijzen deden we! Mulugeta was trots op ons dat we zo aangepast waren aan de cultuur van Mekelle. We dronken koffie met Fresgi op verschillende plaatsen en dan het minder leuke werkje: het inpakken van de valiezen. Vol goede moed begonnen we aan het inpakken, natuurlijk gaat dit niet zo vlot als je zinnen nog niet gezet zijn op vertrekken. In plaats van verder te doen, besloten we de stad nog een keer in te trekken en onze laatste souvenirs voor thuis te kopen. Eenmaal terug in het hotel stelden we vast dat deze dan ook nog eens in onze koffer moeten passen… Op woensdagavond, onze laatste avond, hielden we een afscheidsfeestje. Al onze vrienden waren uitgenodigd en samen met hen maakten we er één groot feest van. Wanneer iedereen weg was hielden we nog een afterparty met het personeel van het hotel. Donderdagochtend stonden we op met gemengde gevoelens. De dag van ons vertrek in Mekelle maar anderzijds ook de rit terug richting onze familie en vrienden. We maakten onze valiezen en plaatsten deze beneden. We aten een laatste keer injera met schro en namen afscheid van iedereen die aanwezig was in het hotel. Fresgi bracht ons naar de luchthaven en daar namen we de laatste keer afscheid van hem en van Mekelle. Als goede Belgen, stonden we natuurlijk veel te vroeg op de luchthaven. We waren snel ingecheckt en moesten nog even wachten. Wanneer het vliegtuig er eindelijk was, kon de rit richting België beginnen. Eenmaal in Addis Abeba moesten we de lange weg richting de juiste terminal nemen. Aan de juiste gate werden we opgewacht door Hanne, Karen en Neneh, de studenten uit Malawi. 3 uur wachten was dus niets aangezien we konden bijbabbelen. Na een vlucht van 8 uur landen we in Brussel. Even opfrissen in de toiletten, onze bagage verzamelen en dan … het hoekje om. Een emotioneel weerzien met mama en papa! Afscheid nemen van Pia en dan de auto in richting Rijkevorsel waar er een druk weekend staat te wachten. Ik kan dit avontuur ook niet afsluiten zonder een aantal mensen te bedanken. Eerst en vooral wil ik Pia bedanken om samen met mij dit grote avontuur te beleven. Samen hebben we alles gedaan wat we konden en het beste in elkaar naar boven gehaald. Yeganyeley voor de vriendschap die we nog lang gaan mogen verderzetten! Daarnaast wil ik ook graag mijn ouders bedanken om dit alles voor mij mogelijk te maken en mij te steunen in dit avontuur. Aan iedereen die koekjes heeft gekocht: bedankt! We hebben de scholen enorm blij kunnen maken met de materialen die we konden aankopen met dit geld. Aan al onze vrienden in het verre Mekelle: bedankt voor de vriendschappen die we hebben opgebouwd, de leerrijke stages die ik heb kunnen ervaren en de fantastische tijd die we hebben beleefd. Mekelle zal voor altijd een plek in mijn hart hebben. Het is een tweede thuis geworden waar ik ooit zeker en vast nog eens naar zal terugkeren. Een land vol natuur, cultuur en avontuur waar je dag en nacht met een lach kan rondlopen.
0 Reacties
Time flies when you’re having fun. Een gezegde dat we hier de laatste week vaak hebben gebruikt. Een week die weeral voorbij is gevlogen en het besef dat het tijd is geworden om afscheid van iedereen te nemen. Een week vol spontane momenten die leiden tot enorm veel plezier.
Deze week liepen we onze laatste week stage op de Community School van de University. Maandagochtend stapten we de schoolbus op richting school. Eenmaal in school observeerden we verschillende lessen Engels in verschillende klassen. Tijdens de pauze werden we meegenomen naar het huis van de directeur. Het afgelopen weekend was zijn dochter getrouwd. Nu moest er nog opgeruimd worden, of dit werd ons toch verteld. Wat bleek? Er werd de ganse pauze gedanst en sowa gedronken om het huwelijk nog een keer na te vieren. Dit terwijl de mannelijke leerkrachten mee de tent aan het afbreken waren. Dinsdagochtend waren we van plan om weer de schoolbus met de kinderen te nemen. Deze stopt aan het hotel dus we kunnen van aan het ontbijt observeren of er kinderen aan de halte klaarstaan. Toen wij echter aan de bushalte arriveerden, was de schoolbus al weg. Wij haasten ons snel naar een volgende bushalte waar de bus misschien nog zou moeten passeren. Gelukkig stonden er daar nog wel leerlingen mooi in het rijtje aan te schuiven om op te stappen. Zo waren we toch nog optijd en geraakten we zonder problemen op school. Daar observeerden we en gaven we onze eerste lessen Engels in grade 8. In de namiddag trokken we naar het ziekenhuis en speelden we met de kinderen die er waren. Een namiddag die voorbijvloog door al de vreugde die er was. Een nieuwe dag, een nieuw ritje op een volle schoolbus. Eenmaal in school observeerden we enkele lessen en gaven we weeral les in grade 8. In de namiddag spraken we af bij Sara op de universiteit en deden we inkopen voor de Community School: krijt en whiteboardstiften aangezien de leerkrachten dit vaak moeten delen of lenen van de leerlingen. 9 mei was een speciale dag in Ethiopië. Het was de start van een nieuwe maand. Op de eerste dag van deze maand is Santa Mariam geboren en is het dus groot feest. We trokken onze traditionele kledij aan en gingen naar school. Weeral een dag met observeren en lesgeven, deze keer in grade 7. We waren tijdens de lunchpauze uitgenodigd om mee te vieren op school. We waren vereerd maar aangezien de ceremonie pas om 3 uur zou starten, moesten we helaas afzeggen. We namen de servicebus terug richting hotel samen met de kinderen, zij hadden namelijk maar een halve dag les omwille van de feestdag. Deze was enorm laat waardoor we onze spullen namen en rechtstreeks naar het ziekenhuis trokken. In het ziekenhuis werd er deze dag niet gespeeld omdat er een koffieceremonie voor het personeel plaatsvond in de playroom. Wel kregen we de kans om de kamers van de kinderen op te vrolijken met de tekeningen die de leerlingen in België hadden gemaakt. De kinderen en ouders in het ziekenhuis apprecieerden dit enorm en bedankten ons meerdere keren. We plaatsen ons nog even bij het personeel voor de koffieceremonie alvorens we naar het volgende feest trokken. ’s Avonds waren we uitgenodigd in de garage van Abel. Hier zat al het personeel van de garage samen met de vrienden van Abel. Ze genoten van tibs die werden klaargemaakt door Abel zelf. Wij schoven mee aan, al was dit wel een beetje raar omdat we de enige vrouwen waren in het gezelschap. De volgende ochtend namen we de laatste keer de schoolbus. We observeerden, gaven les en namen afscheid van de leerlingen, leerkrachten en de directeur. We gaven onze cadeaus af en tijdens de pauze kregen we de kans om nog iets van België te laten zien aan de leerlingen. Dit deden we natuurlijk door te dansen. In de namiddag trokken we naar de markt om verse koffie te kopen om mee naar huis te nemen. ’s Avonds waren we uitgenodigd bij vrienden en familie van Fresgi om mee de tweede dag van Santa Mariam te vieren. Jawel, je hoort het goed! Deze feestdag vieren ze hier twee of drie dagen op rij. Ook dit was een gezellig samenzijn waarbij er veel vlees wordt gegeten en wordt gedanst op de Amhaarse en Tigriaanse muziek. Het weekend werd rustig gestart. We bekeken wat we allemaal nog wouden doen in onze laatste dagen, werkten wat voor school en aten een fruitje. ’s Avonds gingen we eten met de piloten van het hotel. We trokken naar Geza Gerlasa en genoten van een heerlijk avondmaal. Aangezien het zaterdag was, konden we ook genieten van het spektakel dat plaatsvond vooraan op het podium. Een avond vol lachen, dansen en genieten. De dag nadien sliepen we uit. Mekelle had weer een belangrijke voetbalwedstrijd maar deze keer op verplaatsing. Via de radio konden de mensen volgen wat de stand was en hoe de wedstrijd verliep. Wij keken naar de reacties van de mensen om te achterhalen of Mekelle aan het winnen of verliezen was. Jammer genoeg verloor Mekelle, iets wat je meteen kan zien aan de sfeer in de stad. Fresgi nodigde ons uit om mee iets te gaan drinken samen met zijn vrienden. We konden weeral de avond en het weekend afsluiten vol plezier ondanks dat Mekelle verloor. And suddenly you just know it’s time to start something new and trust the magic of beginnings5/5/2019 De start van een nieuwe maand.
De start van de warmste maand in het jaar. De start van onze laatste 2 weken hier. De start op een nieuwe school. Toch nog zo veel nieuwe starten, zo dicht bij het einde van een onvergetelijk avontuur. Deze week starten we op de Community School van de University, de derde en laatste school waar we stage zullen lopen. Een school voor de kinderen van het personeel van de universiteit. In onze eerste dagen hier observeerden we meerdere lessen Engels en Sports in verschillende graden. Het niveau van het Engels hier kan je vergelijken met Kaleb. De leerlingen vanaf de 1st grade kunnen ons vlot verstaan. Ook hier zullen we dus de kans krijgen om in de lagere graden les te geven. Op dinsdag en donderdag trokken we in de namiddag weer naar het ziekenhuis. Twee dagen waarin we de kinderen konden opvrolijken door hen te laten spelen. Op donderdag was de verantwoordelijke van de playroom terug uit bevallingsverlof. Voor onze laatste dagen in het ziekenhuis zullen we met haar kunnen communiceren over wat we graag willen doen met de kinderen. Vrijdagnamiddag trokken we terug naar Kaleb. Tijdens de middagpauze kregen we de kans om enkele Belgische dansen te tonen aan de leerlingen en leerkrachten. De ganse speelplaats stond vol kinderen die aan het genieten, lachen en aan het meedansen waren. Natuurlijk mochten we dit alleen doen als we daarna ook onze kunsten in het Tigrinya dansen zouden tonen. Wij deden dit zonder problemen samen met enkele leerkrachten. Dit was zowel voor ons als voor de school een onvergetelijke namiddag. Het weekend verliep rustig. We trokken naar enkele winkels om te kijken wat we nog gaan aankopen met het geld van onze koekjes voor de Community School en voor het ziekenhuis. Op zondag bezochten we samen met Totti nog een keer SOS-Kinderdorpen. Hier speelden we met de kinderen uit het dorp en genoten we volop! We gaven hen enkele films cadeau om hen te bedanken. De moeders verwelkomen ons telkens weer met open armen en zorgen ervoor dat wij een leuke dag kunnen beleven. Bovendien is het voor hen een rustige dag omdat wij ons bezig houden met de kinderen 😉. Onze laatste week op Kaleb werd ingezet. Weeral eens het besef dat de tijd aan het vliegen is!
Ook is het de Goede Week een week waarin verschillende tradities plaatsvinden. Zo mag je die week geen enkel teken van affectie tonen. Dit wil zeggen geen handen schudden of knuffels geven, iets dat voor ons al een hele aanpassing was. Op vrijdag mogen de mensen de ganse dag niets eten tot 5 uur ’s avonds. Dit om mee te leven met Jezus. Er worden ook ringen en kronen gemaakt van palmbladeren. Deze worden op vrijdag richting de kerk geworpen om Jezus te eren. Een hoop tradities die we in België niet kennen. Een nieuwe week, dus ook nieuwe lessen op de planning. Ons schema was opgesteld en de lessen voor maandag waren voorbereid. We konden dus starten! Echter niet zonder een eerste verrassing op maandagochtend. Hailish kwam ons wekken met een cadeautje van Kiki. Kiki had vanuit Axum een ketting voor ons laten maken waar in het Tigrinya onze naam stond gegraveerd. We waren nog nooit zo snel uit bed om Kiki te gaan bedanken. Hierna konden we vol goede moed aan de drukke dag op school beginnen. Dinsdag trok ik alleen naar school. Pia was ziek geworden en had een enorm slechte nachtrust achter de rug. Het was het beste voor haar om in het hotel te blijven en goed te rusten zodat ze snel beter zou zijn. Op school was iedereen verbaasd toen ze mij alleen zagen aankomen. Een forenjie die ziek is, is blijkbaar een enorme schok. Na het lesgeven trok ik snel weer naar het hotel om te kijken hoe het met Pia was. Aangezien ze nog steeds niet beter was, besloot ik om met mijn papa te bellen om te horen wat we moesten doen. In de namiddag trokken we toch maar naar de dokter om een onderzoek te laten uitvoeren. Wat bleek? Een keel- en darminfectie. We passeerden langs de apotheker voor de nodige medicijnen en dan snel weer naar het hotel. Pia kroop in bed en ik bracht nog even onze ouders en de leerkrachten op de hoogte van de situatie. De volgende ochtend trokken we nog een keer naar de apotheker om de medicijnen te halen die dinsdag niet aanwezig waren. Hierna kroop Pia weer in bed en ging ik naar school. Ik bracht een update bij de leerkrachten en ging na het lesgeven weer snel naar het hotel. In de namiddag ging ik samen met Amaha naar de winkel om aankopen te doen om cadeau te geven aan Kaleb. We kochten woordenboeken Engels – Tigrinya – Amhaars aan en een heleboel rode balpennen voor de leerkrachten en een nietjesmachine. Aangezien de leerkrachten het niet konden verdragen dat ze Pia al 2 dagen niet meer hadden gezien, brachten ze haar een ziektebezoekje in de avond om toch maar zeker te zijn dat alles in orde was. Donderdag was het dan zover. Onze laatste dag op Kaleb! De ochtendceremonie mochten wij afsluiten met een speech voor de leerlingen om hen te bedanken voor de leerrijke stage. Tijdens de pauze gaven we een speech voor de leerkrachten om ook hen te bedanken en gaven we onze cadeaus af. Daarna bedankten enkele leerkrachten ons voor de cadeaus en voor onze inzet in de school. Een moment waarop ik net geen traantje moest wegpinken. Goede Vrijdag was voor ons een rustige dag. Aangezien Pia nog steeds niet helemaal genezen was, werd het een dag vol rusten. Terwijl Pia sliep werkte ik wat voor school. Zaterdag gingen we samen met Hiwet en Kasu, twee leerkrachten van Kaleb, winkelen om een traditioneel kleed aan te kopen. Na onze lunch liet ik mijn haar invlechten door iemand van het hotel. Nu snap ik ook waarom ze zo vaak zeggen: ‘Wie mooi wil zijn moet pijn lijden’. Zondag was een dag waarop de woorden “Tzubuk Fasika” vaak uit de monden kwamen. Pasen was in het land en werd groots gevierd. ‘s Ochtends startte de dag met een koffieceremonie. Wij namen deel in het hotel. Hierna trok iedereen naar zijn familie om samen Pasen te vieren. Tegen de avond verplaatst iedereen zich om ook Pasen te vieren met vrienden. Wij waren uitgenodigd bij Samuel en Gechu om samen met hen te komen vieren. Heel Mekelle was wit gekleurd van de traditionele kledij, wij waren deze keer geen uitzondering en werden volledig geaccepteerd door de mensen in de omgeving. Voor het eerst bekeken de mensen ons niet meer als Forenjie maar als Habesha, inwoner van Ethiopië. Eerst en vooral een zalig Pasen aan iedereen! Hier vieren we dit volgende week. Wil je weten hoe hier Pasen wordt gevierd? Dan zal je toch nog een weekje moeten wachten.
Deze week startten de mid examens op school. Van de 1st grade tot de 8th grade, iedereen heeft één tot drie examens per dag. Elke dag verliep ongeveer hetzelfde. De leerlingen trekken naar de juiste klas en krijgen hun examen. Het was onze taak om de examens te tellen en te verdelen over de klassen. Tijdens de pauze boden we telkens onze hulp aan om te helpen met verbeteren. De leerkrachten waren ons enorm dankbaar want ja, wie verbetert er nu graag 200 examens per graad? Je zag aan de leerkrachten dat ze dit een leuke week vinden. Op maandag verschenen de leerkrachten strak in pak op school. Dit om de start van de examens te vieren. Ook zijn deze dagen telkens maar halve dagen waardoor de leerkrachten altijd hun namiddag vrij hebben. Daarnaast worden ze elke dag getrakteerd op een drankje naar keuze. Wij konden niet ontsnappen aan de examens. Buiten het uitdelen moesten we er zelf ook enkele invullen. Zo maakten we een examen Engels van de 8ste graad, een examen civics in Tigrinya wat natuurlijk een gok was. Deze examens verbeterden de leerkrachten met alle plezier, gewoon om te zien wat wij ervan af brachten. De meeste namiddagen brachten we door in het zonnetje. Dit natuurlijk niet zonder de stapels verbeterwerk, al deden we dit met veel plezier. Pas op donderdag konden we weer terecht in het ziekenhuis. Er was echter niemand aanwezig met de sleutel. Ook waren we deze keer niet voorbereid om een activiteit op de gang uit te voeren. We brachten in de plaats een bezoek aan Ayder primary school. Zij waren maar al te blij met ons bezoek! Vrijdag mochten we gaan lunchen bij Teacher Hiwet, de leerkracht Engels van de 2nd grade. Hier kregen we een feestmaal voorgeschoteld met alles wat we lekker vinden. Dit was injera met schro, heblet, vegetables, rice, … alles wat je maar wensen kan. We maakten kennis met haar zoon en dochter en met de kinderen van haar zus. Zij gaan allemaal naar school in Kaleb maar zonder het uniform hadden we ze niet herkend en waren we dus verbaasd dat ze onze namen wisten. Het weekend was dan weer ontzettend druk in tegenstelling tot de week deze keer. Om 5 uur liep de wekker af op zaterdag. Samen met Sara en Tommy nam Fresgi ons mee naar Geralta om een bezoek te brengen aan de Tigray Churches. We ontbeten in Wukro en trokken dan verder. Onderweg pikten we onze gids nog op en dan konden we starten aan een eerste bergtocht. Halverwege de weg moesten we onze schoenen achterlaten. Vanaf daar gingen we blootvoets verder. We startten met een rotsbeklimming zonder touw. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht met in de bergen een eerste rotskerk. Een donkere plek die prachtig beschilderd was! De Bijbel is geschreven in twee kleuren op een geitenvel. Alles wat je er zag bevond zich nog in de originele staat. De kerken staan bovenop de top van de kerk om zo dichter bij God te kunnen zijn. We trokken weer naar beneden en moesten 20 minuutjes rijden. We kwamen aan bij de volgende berg. Deze keer 2x zo hoog en 2x zo avontuurlijk! Een prachtige wandeling tussen al het groens. Eenmaal boven kwamen we terecht in een heftige regenbui. We schuilden in de eerste kerk. Deze was al iets ruimer en had meer licht. Ook hier waren de muurschilderingen nog in de originele staat. In deze kerk vond ook elke zondag nog een middernachtmis plaats waarbij het lokale volk de berg beklimt om de misviering bij te wonen. Na deze kerk trokken we naar de zijkant van de berg. Hier was in de rots nog een kleine ruimte. Dit was een ruimte voor als je alleen wou bidden. Je vond er op de muur alle belangrijke figuren uit de Bijbel terug. Buiten het kleine deurtje als ingang was er geen licht. Na dit bezoek was het gestopt met regenen. We trokken terug naar beneden maar moesten goed oppassen want de stenen konden glad zijn. Eenmaal beneden kropen we moe maar voldaan in de auto. Onderweg stopten we nog om te eten en terug in Mekelle namen we een douche en kropen we in ons bedje. Een prachtige dag waarbij we veel gelachen hebben maar ook een enorm mooi stukje geschiedenis en cultuur van Ethiopië hebben gezien. Op zondag bezochten we in de voormiddag het Atse Yohannes Museum. Het museum bevond zich in het kasteel waar de koning had geleefd. Hier konden we ons dus even een prinses voelen. Lunchen deden we op een doopfeest. We waren uitgenodigd door de bibliothecaris van Kaleb. Iedereen was prachtig aangekleed en je zag dat de mensen genoten. Wij kregen deze keer zelfs de kans om de baby vast te houden! In de namiddag moest Mekelle weer voetballen. Alle leerkrachten trokken samen naar het stadium. Wij moesten jammer genoeg afzeggen omdat we nog te veel werk hadden voor school. s’ Avonds werden we uitgenodigd door Fana om mee te gaan eten. Hier konden we toch nog een beetje de voetbalsfeer opsnuiven want eten deden we in een plaatselijk cafeetje vol voetbalfanaten. Dit natuurlijk niet zonder aangestaard te worden. Tijd voor een feestje deze week! Een hele week keken we uit naar vrijdag, dan werd Pia 21. Natuurlijk wist Pia niet welke verrassingen er op haar stonden te wachten…
Maandag was een spannende dag. We gaven voor het eerst Engelse les. Ik sta deze week in de zesde graad en geef les over het klimaat. Een moeilijk onderwerp dat wel interesse opwekt bij de leerlingen. Naast een les Engels gaven we ook nog steeds Spoken English. In de namiddag maakten we de laatste lesvoorbereidingen voor deze week. Op dinsdag stond er een drukke dag voor ons gepland. We gaven les in verschillende graden en in de namiddag trokken we naar het ziekenhuis. We startte weer in de gang waar we de kinderen lieten tekenen. Eenmaal in de playroom kwamen ze ons al snel melden dat we weg moesten… Er vonden namelijk examens plaats voor de verpleegkundeopleiding en ze hadden de playroom nodig voor de praktische toetsen. De theoretische vragen worden gewoon op een stoel in de gang afgenomen. Dan trokken we maar terug richting het hotel om nog wat voor te bereiden voor school. Woensdagvoormiddag gaf ik mijn eerste les in het eerste leerjaar. Het aanbrengen van de letter ‘o’. De leerlingen waren dolenthousiast door de vele opdrachtjes die ze kregen. Daarnaast gaf ik ook les in de zesde graad en de achtste graad. Woensdagnamiddag was een rustige dag. We wandelden wat door de straten van Mekelle en keken wat rond in de plaatselijke winkeltjes. Onderweg kwamen we Fedoe tegen en hij nam ons mee naar enkele juwelenwinkeltjes om een armbandje met ons te kopen. Donderdag was weer hetzelfde zoals de rest van de week. Lesgeven in verschillende graden en plezier maken in de leraarskamer. In de namiddag stond het ziekenhuis op de planning maar dit kon echter niet doorgaan omdat er nog steeds examens gepland stonden. In het hotel kreeg Pia de eerste verrassing voor haar verjaardag te horen. We kleden ons netjes op en de auto van het hotel bracht ons naar een ander hotel. Hier had ik met Totti afgesproken. Hij wou ons graag meenemen om te gaan eten voor Pia haar verjaardag. Natuurlijk zonder dat Pia hier iets van wist. We kregen een taart als voorgerecht en aten nog een hoofdgerecht. Het werd een enorm gezellige avond met een prachtig uitzicht. Diezelfde avond belde Fresgi om te melden dat hij vrijdag niet aanwezig zou kunnen zijn omdat hij naar Adigrad moest. We spraken dus na ons diner nog af met hem om één ding te drinken om zo toch ook met hem Pia haar verjaardag te kunnen vieren. Vrijdag was het dan zover! Pia was jarig. ’s Morgens ging ik even langs de balie om te horen of alles voor het ontbijt in orde was. Ze zeiden van wel maar het enige probleem was dat ze niet wisten hoe ze een ballon moesten opblazen. Ik bood mijn hulp aan en trok snel terug naar de kamer. Eenmaal boven bij het ontbijt aangekomen was de tafel volledig versierd met ballonnen en kaarsen. Het voelde aan als een luxeontbijt. In school gaven we gewoon les. Tijdens de pauze hadden de leerkrachten enkele plannetjes gesmeed. Pia moest buiten blijven staan. Toen ze binnen kwam begon de hele leraarskamer te zingen en was er een tafel versierd. Volgens traditionele wijze werd er een brood gebroken op haar rug. Hierna werd het brood verdeeld onder alle leerkrachten. Na de pauze werd er terug gewoon lesgegeven. ’s Middags in het hotel stond de volgende verrassing al te wachten. Ik had al onze vrienden opgebeld om samen te lunchen. Als verrassing zaten Sara en Tommy al te wachten in het hotel tot Pia binnenkwam. Fana en Merry sloten iets later aan. Pia kreeg de kans om traditionele koffie te maken. Deze ceremonie werd echter onderbroken door een journalist die met ons een interview wou afnemen over hoe wij Mekelle ervaren als buitenlander. Na dit interview trokken we naar onze kamer om nog even een film te kijken voor de avond begon. De film werd echter onderbroken door Hailish. Hij was voor mij een cadeau voor haar gaan halen aangezien ik dit niet onopvallend kon doen. Hailish bracht het cadeau naar onze kamer om hem persoonlijk te overhandigen. En natuurlijk vond Pia ook deze verrassing leuk! Na de film trokken we uit eten met Sara en Tommy. We gingen naar Tangerine om pizza te eten. Terug in het hotel belden we al onze vrienden op om samen met ons naar Grand Awash te gaan en samen nog te feesten. Als verrassing had Hailish ervoor gezorgd dat hij de avond vrij was zodat ook hij met ons mee kon. Fresgi was eerder terug uit Adigrad en kon zo toch ook mee komen feesten. Met een zotte bende konden we ons de hele nacht amuseren. Het weekend was echter rustig. Zaterdag moesten we bekomen van vrijdagavond en keken we een aantal films. Zondag trokken we naar de gym en aten we ons fruitje. In de namiddag moest Mekelle weer voetballen en keken we de eerste helft in het hotel. Daarna trokken we naar een plaatselijk cafeetje om daar de rest van de match door te brengen. Deze keer was het geen feest want Mekelle verloor met 1-0. Het was weer een week vol nieuwe indrukken. Deze week startten we in Kaleb Academy. Wat een verschil met Ayder! Het eerste dat meteen opviel bij de leerlingen was het niveau in Engels. Hier kunnen ze ons vanaf de eerste graad goed verstaan. We kunnen dus ook lesgeven in de jongere graden. Een nieuwtje dat ons meteen heel blij maakte. Daarnaast zijn er ook enorm veel jonge leerkrachten op Kaleb. Daarbij komt dan ook nog eens dat het allemaal mannelijke leerkrachten zijn en misschien 8 vrouwelijke leerkrachten in een team van 40.
Op maandag kregen we het nog geregeld dat we een dagje mochten observeren. Ook namen we een kijkje in de kleuterschool. Hier is ook een groot verschil met België aangezien de leerlingen hier in de laatste kleuterklas de maaltafels reeds kennen! Spelen zit er hier niet echt in, ze beginnen echt al met lesgeven. Wat vooral opviel waren de huisdieren die er rondliepen. Op de speelplaats zagen we een eend, een kip en … jawel een schildpad! In de namiddag trokken we op pad en kochten we onze eigen leerkrachtenjas. In Ethiopië dragen alle leerkrachten een witte jas om in les te geven. Op Ayder verwachtten ze dit niet van ons maar in Kaleb dus wel. Wij waren dan ook enorm blij toen we er één vonden. Dinsdag startte ik met observeren in de eerste graad. Wat een schatjes waren dit toch! Hierna hadden we een uurtje vrij en dronken we thee in het café van de school. Een klein lokaaltje met een toog waar je drinken en eten kan bestellen. Vervolgens brachten we een bezoek aan de computerklas. Een lokaal met een dertigtal computers waarbij de leerlingen les krijgen in Paint, Word, … Wij konden alleen maar vol fascinatie toekijken. Het 3de lesuur was het aan mij. Ik gaf mijn eerste les in Spoken English! Met de nodige zenuwen trok ik de klas in. In het begin liep dit wat moeizaam maar al snel begrepen de leerlingen mij en verliep de les toch nog vlot. In de namiddag trokken we naar het ziekenhuis. Aangezien we niemand vonden om de sleutel te geven, plaatsten we ons op de grond in de gang. Al snel hadden we een vijftal kindjes rond ons en speelden we pictionary. Wij tekenden iets, de kindjes leerden ons het Tigriaanse woord ervan en tot slot gaven wij het Engelse woord. Uiteindelijk brachten ze ons de sleutel en konden we ook binnen in de playroom spelletjes spelen. De volgende dag was het al meteen aan ons. Teacher Samuel gaf ons een onderwerp om les over te geven en we kregen de kans om weer voor de klas te staan. Deze keer helemaal alleen, niemand die achteraan in de klas zat. De andere lessen observeerden we in verschillende klassen. In de namiddag hadden we een halve dag vrij. We aten onze lunch op in het zonnetje en natuurlijk waren we er niet weg te krijgen. Wat startte met ‘eten in de zon’ eindigde met ‘een hele namiddag in de zon’. Natuurlijk zaten we nooit alleen want er kwam altijd wel iemand bijzitten om een babbeltje met ons te doen. ’s Avonds ging Tommy de uitdaging met ons aan om ons het beste pizzarestaurant te laten zien. Het was een gezellig restaurantje zoals je er ook in België vindt. En we moesten toegeven dat de pizza zeker niet slecht was. Donderdag brachten we een bezoek aan de secondary school van Kaleb. De volgende les stond ik weer voor de klas in de tweede graad. Tijdens de pauze gaven de leerkrachten ons les over het Tigriaans schrift. Zo weten we nu hoe onze volledige naam in het Tigriaans wordt geschreven. Het laatste lesuur van de dag volgde ik Amhaars in de achtste graad. De les ging over de cultuur van Ethiopië. Enorm interessant zowel voor mij als voor de leerkracht. Hij stond een aantal keer verbaasd van hoeveel ik al wist over de cultuur. Natuurlijk kreeg ik soms ook een beetje hulp van de leerlingen. Het meest interessante weetje van de les vond ik dat ze hier hun land niet vaderland noemen maar moederland. Dit omdat de moeder alles schenkt (de geboorte van een kind, het eten op tafel, de natuur, …) Na school trokken we richting het ziekenhuis. We konden echter niet in de playroom terecht omdat hier een vergadering plaatsvond. We besloten om nog maar eens een bezoekje te brengen aan Ayder primary school. Jammer genoeg was de directie niet aanwezig omdat ze net lunchpauze aan het nemen waren. We spraken af met Fedoe (die in Ayder, de regio, woont). Hij nam ons mee om thee te drinken en bracht ons vervolgens terug naar het hotel. Daar bereidden we ons voor op onze lessen voor de dag nadien. Op vrijdag stonden we weer alleen voor de klas. Deze keer in de oudere graden. Tijdens de middagpauze nodigde teacher Samuel ons uit om bij hem thuis te gaan eten. Aangezien ‘nee’ zeggen hier geen optie is, gingen we mee. De deur was op slot en er was niemand thuis. Gechu, een vriend en collega, klom over de poort om van binnenuit de poort te openen. Voor ons een heel gek zicht maar blijkbaar iets dat hier heel normaal is. Aangezien wij de vrouwen zijn, mochten wij de maaltijd voorbereiden. Dit verliep natuurlijk niet zonder de slappe lach aangezien wij niet wisten wat we moesten doen en de mannen niet konden stoppen met lachen. In de namiddag spraken we af met Fresgi en Henok, een vriend van Fresgi. We dronken koffie en kochten enkele souvenirtjes. Fresgi moest plots vertrekken en Henok bleef achter. Hij nam ons mee naar een onbekende plek om avondmaal te eten. Ook hier was het eten weer geweldig goed! Het weekend verliep weer rustig. Op zaterdag maakten we de lessen Engels voor de volgende week. Op een gegeven moment viel de elektriciteit uit en konden we niet veel meer doen aangezien onze laptop plat was. We gingen naar buiten om te eten en kwamen weer in de zon terecht. Natuurlijk niet zonder problemen. Ik was mijn benen vergeten in te smeren en kwam dus vuurrood terug in de kamer. ’s Avonds hadden we afgesproken met teacher Samuel en teacher Gyros. We dronken iets in een gezellige traditionele plaats. Zondag waren we uitgenodigd bij Totti thuis. Hij maakte voor ons lunch en liet ons vol trots zijn fotoalbum zien. We speelden met de kinderen uit de omgeving en trokken dan terug richting het hotel. Hier kregen we te horen dat Mekelle had gewonnen met voetbal. Dit betekent dus dat het weeral één groot feest is in de stad. We konden er niet onderuit om de winst niet te vieren en bouwden dus mee een feestje op het terras van het hotel. WAUW! Een woord dat deze week ontelbare keren gebruikt is geweest. We hadden een weekje vakantie gepland tussen het afsluiten van Ayder primary school en de start van Kaleb primary school. Ook is het de week die ons avontuur al in de helft verdeelt. Ja je leest het goed, we zijn reeds in de helft van ons avontuur. Dit bewijst weer eens hoe snel de tijd vliegt.
Op maandagochtend vertrokken we richting de Danakil Depression. Dit natuurlijk niet zonder enige problemen. We waren een groep van 9, zeven Spanjaarden en wij. Ideaal dus want samen met de crew passen we in drie auto’s. Echter hadden de Spanjaarden een privétrip geboekt. Dit betekent dat er voor ons een extra chauffeur moest geregeld worden zodat we apart konden reizen. Door al deze ‘problemen’ vertrokken we 3 uur later dan gepland. Eenmaal op weg konden we alle drama al snel missen. Ook deze keer konden we genieten van een prachtig landschap en goede muziek. In één trek trokken we naar Afar, de warmste plek van Ethiopië. Als lunch had onze kok voor ons hamburgers met frietjes voorzien. Klagen konden wij dus zeker niet doen. Na een rit van 5 uur begon het echte werk, offroad. Een hobbelige weg die 2 uur zou duren. Halfweg moesten we wachten op de andere twee auto’s die nog voor goedkeurig gingen vragen. Tijdens het wachten werd het donker en er was geen contact mogelijk via gsm. De drivers kropen op het dak in de hoop dat ze de koplampen van de auto’s konden zien. Wij waren het beu om te wachten in de auto dus kropen mee op het dak. Natuurlijk net op het verkeerde moment want er kwam een zandstorm aan. We moesten vluchten in de auto en daar ontdekten we dat we volledig grijs zagen van het stof. Gelukkig kwamen de andere auto’s snel waardoor we onze tocht konden verderzetten. Een klein uurtje later kwamen we aan in het basiskamp. We kregen een heerlijk vers gekookt avondmaal van Merry, de kok en kropen daarna in ons bedje. Een matras op de grond met een slaapzak onder de blote sterrenhemel. De volgende ochtend moesten we vroeg op. Het ontbijt werd geserveerd om half 6 en om 6 uur vertrokken we richting de top van de vulkaan, Erta Ale. Na een stevige wandeling van 3 uur kwamen we aan. Onderweg hadden we onze WAUW-momenten maar zeker ook toen we boven aankwamen. Op de top werden we verwelkomd door hevige rookwolken. Om onszelf te beschermen tegen de rook, bonden we een T-shirt rond ons gezicht. Een half uur na onze aankomst kwamen ook de kamelen en de crew aan met eten, drinken en slaapmateriaal. Wij vertrokken richting de rand van de vulkaan. Er waren drie vulkanen. Eén volledig uitgedoofde vulkaan, een vulkaan die niet meer actief was maar nog wel rookte en dan nog een actieve vulkaan. Voor de middag bezochten we er twee van de drie. Als lunch had Merry voor ons pizza voorzien en hierna begonnen we aan een siësta. Door de hitte die er was (45°C) waren we al volledig uitgeput. Na de rust trokken we naar de derde vulkaan. Door de rook konden we jammer genoeg niets zien van de binnenkant van de vulkaan. Eenmaal terug in het kamp maakten we nog een wandeling met Fedoe (onze driver) en Fana (onze gids). Dit werd een wandeling vol plezier. Merry maakte weeral een heerlijk avondmaal en daarna was het tijd om te gaan slapen. Wederom sliepen we op een matras met een slaapzak. Deze keer in een hutje gemaakt van losse stenen zodat we toch een beetje beschermd zouden zijn tegen de rook. ’s Nachts werden we gewekt om opnieuw naar de vulkaan te gaan. Aangezien er enkel rook zou zijn, besloten we om te blijven liggen. Om 4 uur werden we alweer gewekt. We vertrokken meteen op onze weg terug richting het basiskamp. Eenmaal terug in het kamp kregen we ons ontbijt geserveerd, wentelteefjes. Wanneer al het materiaal was ingepakt in de auto’s vertrokken we richting Dallol. Een rit waarbij was afgesproken dat er niet geslapen werd. Wat doen wij dan? De muziek extra luid zetten en meezingen uit volle borst! Wanneer we aankwamen in Dallol maakten we onze slaapplaats klaar. Hierna trokken we met Fana, Fedoe en Bisrat richting de Salt Lakes. Er is maar één woord om deze onbeschrijflijke plek te beschrijven en dat is WAUW! Een volledig witte vlakte die in het oneindige overgaat. Natuurlijk hielden we hier een fotoshoot. Aangezien Fana in het weekend jarig is, had ze een flesje Ethiopische wijn voor ons voorzien. Dit dronken we naar traditie op, op het dak van de auto met als de achtergrond een prachtige zonsondergang. Hierna trokken we terug naar het kamp om ons avondmaal op te eten. We kregen geit geserveerd. Dit was een geit die gekocht was op de markt en met ons is meegereisd tot in Dallol. Hierna maakten we ons klaar om te gaan slapen. Deze keer hadden we een handgemaakt houten bed. We legden onze matrassen hierop en kropen in onze slaapzak. Aangezien we weer in de blote lucht gingen slapen, staarden we nog even naar de sterren en deden we nog een babbeltje met de crew. We werden wakker door de zonsopgang en genoten van ons ontbijt. Vandaag stond er veel op de planning! We vertrokken richting de Dallol vlakte. Zoals ze hier zeggen is het de mooiste plek op aarde en ik moet ze hierin gelijk geven! Door er rond te wandelen krijg je het gevoel dat je op een andere planeet bent beland. Volledig stil in het begin omdat je niet op woorden kan komen. Uiteindelijk komt er dan toch een WAUW uit. Vervolgens trokken we verder naar het rode zoutgebergte. Een gebergte in het midden van de zoutvlakte dat bestaat uit een rode zoutsteen. Daarna reden we verder naar een ‘hot spring’. Een klein meertje in het midden van de zoutvlakte. Het water voelt echter als olie aan en wordt gebruikt om de huid zachter te maken en juwelen van goud of zilver te poetsen. Ten slotte bekeken we nog de zoutontmijning. Een aantal mannen waren zout aan het kappen. Dit gebeurde in een ondraaglijke hitte. Wanneer er ongeveer 200 kilogram zout was gekapt, wordt dit opgeladen op de kamelen en te voet richting verschillende steden gebracht. Zo’n ritje naar Mekelle duurt ongeveer 2 weken. Wanneer we overdonderd waren door alle indrukken, trokken we terug naar het kamp. Merry maakte voor ons een laatste keer eten, injera met schro tegamino, ons lievelingseten hier in Ethiopië. Nog een koffie en dan stapten we de auto in terug richting Mekelle. Wederom een rit vol plezier. Terug in Mekelle dronken we nog iets met Fedoe en Fana om afscheid te nemen. Daarna trokken we onze kamer in om te genieten van een lekker warme douche. Op vrijdag kwam school weer een stukje dichterbij. We gingen naar Kaleb om alles te regelen in verband met onze stage daar. We kregen te horen hoe onze stage er ging uitzien en in welke graad we zullen lesgeven. Samuel (onze begeleider) verwachtte eerst dat we al op maandag meteen zouden kunnen lesgeven. Wij vertelden hem dat we echter eerst graag zouden observeren om de school te leren kennen. Nu staat er dus op de planning dat we maandag observeren en dinsdag al zullen starten met lesgeven. Op het einde van ons gesprek vertelde Samuel ook dat we hem 50 euro elks zouden moeten betalen om onze stage daar te kunnen doen. Hiervan verschoten we en dus belden we met Vanessa, onze docente, om te horen wat we moeten doen. Natuurlijk is dit niet de bedoeling! Maandag gaan we terug naar Kaleb en zal Dokter Mulugeta met ons meegaan om onze stage daar verder in orde te brengen. Toen we terugkwamen van Kaleb zagen we dat de groep Spanjaarden aankwam van hun tocht naar de Danakil. Zij verbleven er een dag langer als ons. Wij verwelkomden hen terug en waren blij om ook de crew terug te zien. We dronken nog iets met de crew om hen te bedanken voor de prachtige vier dagen. Daarna gingen we iets eten in de Karibu, ons vaste stekje voor het weekend. ’s Avonds gingen we nog gezellig iets drinken in een plaatselijk cafeetje. Zaterdag was de verjaardag van Fana. Wij waren uitgenodigd om haar verjaardag mee te vieren. Natuurlijk moesten we hiervoor gepast gekleed zijn. Fana nam ons dus mee naar het shoppingcenter om een kleed te gaan kopen. Hierna namen we een douche en maakten we ons klaar om mee te gaan feesten. Samen met haar vrienden trokken we naar Grand Awash, de uitgaansplek in Mekelle. Zondagochtend sliepen we uit. We hadden een dagje in het hotel gepland om wat voor school te werken. Een rustige dag waardoor we goed konden recupereren van onze reis en het feesten. Onze zondag sluiten we af met het schrijven van ons blogbericht. Een leuke gedachte aan de fantastische, prachtige en onbeschrijfelijke week die we achter de rug hebben. Een week waarin er afscheid moest genomen worden van enkele vrienden maar ook een week
waarin we nieuwe vrienden gemaakt hebben. Een week met enkele tranen maar eens zoveel glimlachen. Op maandag vertrokken we ’s ochtends terug richting Mekelle. Onderweg stopten we voor een koffie en wat ‘honeywine’. Twee traditionele dranken hier in Ethiopië die ontzettend lekker zijn! Net optijd waren we terug in het hotel. We konden ons nog juist omkleden en onze rugzak nemen of we moesten al vertrekken naar school. Gelukkig waren Tommy en Freeze zo vriendelijk om ons af te zetten aan school zodat we geen bajaj (tuk tuk) moesten nemen. Na een lange nacht trokken we op dinsdag richting het ziekenhuis. Samen met 4 kindjes konden we de hele voormiddag spelen. Ook kwamen er enkele personeelsleden langs die het enorm appreciëren dat wij de kinderen komen bezighouden. In de namiddag gingen we naar school. Ik had enorm veel last van buikpijn. Aangezien de misselijkheid te veel werd, moest ik naar huis van de leerkrachten. Totti kwam mij halen zodat ik niet alleen een bajaj moest nemen. Eenmaal in het hotel kroop ik in bed om wat te rusten. Pia bleef in school om de lessen te geven. ’s Avonds kwamen zowel Pia als Totti naar de kamer om te kijken hoe het met mij ging. Gelukkig kon ik aan Totti vertellen dat het al wat beter ging met mij en dat hij niet meer ongerust hoefde te zijn. Na een goede nachtrust voelde ik mij de dag nadien al veel beter. In de namiddag gingen we enkele aankopen doen als cadeau voor Ayder. Uiteindelijk kwamen we terug met 100 schriftjes en wat ballen. In de namiddag gingen we naar school. We gaven les over de windrichtingen en de kaart van Afrika. Na school passeerden we opnieuw een winkeltje. Hier kochten we nog eens 100 schriften aan. Zo kunnen we één volledige graad voorzien van schriften en potloden. Donderdag stond het ziekenhuis weer op de planning. Al snel hadden we 2 kindjes om mee te spelen. We hebben ons geen seconde verveeld! In de namiddag gingen we weer naar school. Deze keer gaf teacher Fantaoul de les. Tijdens de pauze begon het plots te regenen. Een helse stortbui die de kinderen niet tegenhouden. Hun trui over het hoofd en spelen maar! Deze dag werden alle lessen ingekort met 10 minuten. Dit zodat er ’s avonds met het ganse leerkrachtenteam kon vergaderd worden. De vergadering startte om 4 uur en deze zou tot 19.00 uur duren. Aangezien de vergadering 3 uur ging duren en volledig in het Tigriaans was, moesten wij deze niet volgen. Wel werd ons verteld dat dit ging gaan over het onderwijs in Ethiopië. Aangezien we dokter Mulugeta al lang niet meer hadden gezien, spraken we met hem nog eens een keer af om te gaan eten. Hij nam ons mee naar een gezellige plek waar we injera kregen. Eenmaal terug in het hotel spraken we af met Tommy om onze trip voor de Danakil verder te regelen. Hij was in het gezelschap van Sara, een meisje uit Nederland. Voor ons was dit een geweldige ontmoeting want we konden eindelijk eens in het Nederlands tegen iemand praten. Sara verblijft voor 4 maanden op de universiteit om daar een project uit te werken in functie van school. Vrijdag was onze laatste dag op Ayder primary school. Met onze handen vol materialen stapten we de schoolpoort binnen. De directie was enorm blij met het zien van al deze materialen. Bij deze dus een dikke merci aan iedereen die koekjes heeft gekocht! Tijdens de pauze deden we enkele Belgische dansen met de ganse school. De leerlingen en leerkrachten keken vooral naar hoe wij dansten. Toch kregen we enkele enthousiastelingen zo ver om mee te dansen met ons. De lessen Engels mochten wij geven. Op het einde van de lessen namen we afscheid van de leerlingen en van teacher Fantaoul. Dag zeggen deden we niet, het bleef bij een ‘tot de volgende keer’. ’s Avonds gingen we iets eten met Santa en zijn vrienden, enkele piloten van het hotel. Hij vertrekt op maandag terug richting Addis Abeba. Ook van hem moesten we die avond afscheid nemen aangezien hij ongeveer 2 maanden zal wegblijven. Zaterdag was onze rustdag. Het begon met uitslapen en het kijken van een film. In de namiddag trokken we naar het winkelcentrum. Hier kochten we enkele kleedjes en nieuwe sandalen. Hierna nam Tommy ons mee om iets te gaan eten en te drinken. Aangezien hij één van de weinigen is die niet aan het vasten is, nam hij ons mee naar een plek om vlees te gaan eten. Voor ons was dit geen enkel probleem! Op zondag waren we uitgenodigd om naar een doopfeest te gaan. Samen met Tommy en Abel gingen we naar Tom. We kregen lunch aangeboden en mochten mee genieten van de festiviteiten. Alles op het feest werd gefilmd, dit zodat het kind later kan zien wie er allemaal aanwezig was. Natuurlijk stonden wij in de belangstelling als ‘forengie’. Na het feest trokken we richting het stadium. Mekelle had een belangrijke voetbalwedstrijd op de planning staan en deze konden wij natuurlijk niet missen! Samen met Sara en Tommy trokken we het stadium in. Deze keer kregen we de kans om in de ‘VIP’ ruimte te staan. Dit is de plaats waar alle journalisten mogen zitten om het beste zicht over het voetbalveld te krijgen. Zoals jullie het al kunnen lezen: de ene dag verloopt heel rustig, de andere dag wordt volledig volgepland voor ons. Toch zijn we enorm blij met de vrienden die we hier al gemaakt hebben en waarmee we onze avonturen kunnen delen! Wat gaat de tijd toch snel! We zijn al een maand in het wondermooie Mekelle en hebben ons nog geen seconde verveeld. Natuurlijk stond er deze week veel op de planning waardoor verveling niet in ons to-do lijstje kwam te staan.
Een nieuwe week, dit betekent dus dat we weer in de ochtend moeten lesgeven. Aangezien het maandag is, begint de dag met een speech die wordt gegeven door de directrice. Deze keer stond er een speech over gezondheid op het programma. De lessen van die dag mochten we observeren. In de namiddag mochten we eindelijk terug naar het ziekenhuis. Hier spraken we met de head nurse af dat we elke dinsdag en donderdag naar de playroom zullen komen om enkele activiteiten te doen met de kinderen. ’s Avonds gingen we nog een keer naar de bank. Zoals ik vorige keer al had verklapt lukte het deze keer wel om het eerste deel van ons hotel te betalen. Op dinsdag was het aan ons! De dag startte zoals altijd met de ochtendceremonie. Hierna gingen wij aan de slag met onze les over ‘I would like to, usually and always’. De lessen verliepen vlekkeloos en Teacher Fantaoul was tevreden. Tijdens de pauze was het feest! Het was de eerste dag van een nieuwe maand in de Ethiopische kalender. Dit betekent verse koffie, brood en popcorn als tussendoortje. Mij hoor je hierbij niet klagen! Op het einde van de morningshift vond er een wedstrijd plaats tussen de verschillende achtste graden. Van elke graad werden er 2 leerlingen uitgekozen. Zij kregen van elk vak 1 vraag waarop ze moesten antwoorden. Een leerkracht noteerde dan de punten. Het was de bedoeling om met jouw klas zoveel mogelijk punten te scoren. Wij kregen de eer om de Engelse vragen op te stellen en te presenteren aan de leerlingen. In de namiddag gingen we terug naar het ziekenhuis. Vol goede moed zochten we de head nurse. Na 2 uur wachten, vertelden ze ons dat hij vastzat op de spoed. Aangezien hij in het bezit is van de sleutel van de playroom konden we niets doen. We lieten een briefje achter en gingen richting ons hotel. In het hotel maakten we kennis met Hannah, de biologische dochter van Totti zijn ‘mama’. Hierna hadden we met Abel afgesproken in het zwembad om een zwemwedstrijd te houden. Vol goede moed begonnen we hieraan maar al snel zagen we dat het verloren moeite was. Abel zwom twee keer zo snel als ons en dus moesten wij met lege handen naar huis. Woensdag was een speciale dag voor mij. Het is de dag waarop Brent en ik 5 jaar samen zijn. Ondanks de verre afstand maakten we tijd voor elkaar om even te bellen. Die dag kregen we ook weer de kans om les te geven. Deze keer kregen we een leesles voorgeschoteld. We hadden er zelf een oefening bijgemaakt aangezien er veel moeilijke woorden in de tekst stonden. Teacher Fantaoul vond het een goede oefening en heeft ze zelf opgeschreven om te onthouden voor de volgende jaren. Aangezien we op vrijdag een half dagje vrij hebben, halen we die dag in de namiddag in. We volgden de lessen Engels bij Teacher Abarwa in de zesde graad. Een enorm aangename man die op een vlotte manier de les geeft. Moe maar voldaan sloten we de dag af met een etentje in Dinu’s Corner. Aangezien we op woensdag hebben lesgegeven, was donderdag weer een rustdag voor ons. ‘Dat is hoe het hoort’, zegt onze leerkracht elke keer weer opnieuw. Na de lessen in de achtste graad, werden we meegenomen naar de eerste graad. Hier zagen we een les rond het leren lezen van letters. Wij kregen de kans om er het liedje hoofd, schouders, knie en teen aan te leren. 50 dolenthousiaste kindjes die mee aan het zingen en het dansen zijn, geeft toch wel een gelukzalig gevoel! In de namiddag gingen we nog eens naar het ziekenhuis. Deze keer was de head nurse wel aanwezig. We installeerden ons in de playroom en maakten ons klaar voor de eerste kinderen. Dit ging minder vlot dan we dachten. Veel ouders en kinderen lagen op hun kamer om te rusten of te eten. We plaatsen ons op de gang om zo de kinderen te lokken en met succes. Na een uur kregen we de eerste ouder met zijn kind over de vloer. Vanaf dan bleven de ouders komen. Met een klein groepje van kinderen, ouders en poetsvrouwen, speelden we een aantal spelletjes. Zonder woorden maar wel met de nodige competitie. Een meer dan geslaagde namiddag! Na een korte nachtrust stonden we de volgende dag op om 4 uur. Vol zenuwen stapten we in de auto op weg naar Axum. Een autorit van ongeveer 4 uur stond ons te wachten. In het begin deden we nog een dutje maar al snel waren we wakker en hadden we energie te veel. Met de zon die opkwam reden we door de bergen. Eenmaal aangekomen in Axum, namen we een goed gevuld ontbijt. Even opfrissen en dan brachten we een bezoek aan de obelisken van Axum. Drie gigantische obelisken die zijn meegekomen na de oorlog tegen Italië. Na een kort bezoek stapten we terug de auto in. Deze keer tot Debark, een ritje van ongeveer 6 uur. Slapen zat er deze keer niet in, wel een uitzicht om bij weg te dromen. Onze ogen dwaalden geen seconde van de weg af. Eén en al natuur, huisjes gemaakt van hout en dieren die in het wild leven. Alles werd zelfs nog beter toen Tommy enkele Amerikaanse liedjes liet horen die wij uit volle borst konden meezingen. Halverwege de tocht kwam er echter wel een tegenslag. Er was een ongeval gebeurd met een vrachtwagen. In tegenstelling tot België werd hier het slachtoffer meteen begraven. Het hele dorp stond binnen de minuut rond de vrachtwagen om te kijken hoe het lichaam werd meegenomen naar de begraafplaats. Wanneer het volk achter de familie aanwandelt worden er enkele schoten gelost om de rest van het dorp te laten weten dat er iemand is gestorven. Eenmaal hier voorbij, ging de autorit vlot. Elke keer weer een WAUW-gevoel bij alles wat we zagen. In Debark sliepen we in een lodge. We aten iets en gingen vroeg naar bed aangezien het een lange dag was. Op zaterdag was het dan zover! We reden met de auto naar de Simien Mountains. Daar stond ons een wandeling van 4 uur te wachten. Eenmaal aangekomen maakten we kennis met onze groep voor de komende twee dagen. Twee meisjes uit Londen, een jongen uit Frankrijk, vier studenten uit Israël, een koppel uit Taiwan en drie guards met hun geweer. Een gemengde groep met elks hun eigen verhaal. Al snel zagen we de eerste Gelada Baboons die in het gras aan het plukken waren voor voedsel. Van het 4 uur wandelen was niets te merken. Het uitzicht dat we erbij kregen, maakte dat de tijd vloog. In het kamp stonden de tenten al opgesteld. Voor ons was er een bed in de lodge voorzien. De lodge was echter ver weg, enorm donker en we zouden er alleen slapen. Aangezien dat we dit niet zagen zitten, kregen we ook een tent toegewezen. Na een heerlijk en uitgebreid avondmaal, kregen we slecht nieuws. De broer van onze gids was overleden tijdens het blussen van een vuur. De gids is in alle haast vertrokken richting zijn familie. Om even te bekomen dronken we nog wat thee en kropen daarna onder de lakens. Een korte en koude nacht later, trokken we onze wandelschoenen weer aan. Er stond opnieuw een tocht van 4 uur op de planning. Deze keer richting de watervallen van het gebergte. Na een stevig ontbijt, vertrokken we. 4 uur later kwamen we aan op een plek die niet te beschrijven valt. Ergens verscholen achter de bomen ligt er een enorme berg en vallei. Rust, dat is wat je er vond. Je kon zien waar de watervallen moesten lopen. Aangezien het regenseizoen nog niet is gepasseerd, stonden de watervallen leeg. Dit was echter geen probleem want het bleef 100% genieten! Tommy en Freeze stonden ons al op te wachten met de auto. Na de prachtige stukjes natuur was het jammer genoeg weer tijd om in de auto te stappen. In één lange rit trokken we terug naar Axum, waar we gaan overnachten. Dit was weer een autorit vol verbazing, verwondering en respect voor de natuur die er te vinden is in Ethiopië. Een stukje natuur dat zeker en vast de moeite is om te bekijken zolang het nog geen toeristische trekpleister is. Een plek waar je tot rust kan komen, kan genieten en aan niets anders moet denken. Een plek die je niet kan beschrijven in foto’s of woorden |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |