De laatste dagen in het prachtige Mekelle en dus ook het laatste blogbericht dat geschreven zal worden.
Deze week was het zover: tijd om afscheid te nemen, tijd om iedereen te bedanken. De laatste dagen in het mooie Mekelle besteden we vooral met vrienden. We bezochten een laatste keer Kaleb om afscheid te nemen van alle leerkrachten en hen uit te nodigen op ons afscheidsfeestje. Daarnaast gingen we nog enkele keren eten in Geza Gerlase. Eén keer met Aman en zijn vrienden. Hier genoten we van de optredens die er plaatsvonden en een andere keer met Mulugeta. Bij hem moesten we bewijzen dat we na 3 maanden wel een volledige schaal injera met vlees op konden. En bewijzen deden we! Mulugeta was trots op ons dat we zo aangepast waren aan de cultuur van Mekelle. We dronken koffie met Fresgi op verschillende plaatsen en dan het minder leuke werkje: het inpakken van de valiezen. Vol goede moed begonnen we aan het inpakken, natuurlijk gaat dit niet zo vlot als je zinnen nog niet gezet zijn op vertrekken. In plaats van verder te doen, besloten we de stad nog een keer in te trekken en onze laatste souvenirs voor thuis te kopen. Eenmaal terug in het hotel stelden we vast dat deze dan ook nog eens in onze koffer moeten passen… Op woensdagavond, onze laatste avond, hielden we een afscheidsfeestje. Al onze vrienden waren uitgenodigd en samen met hen maakten we er één groot feest van. Wanneer iedereen weg was hielden we nog een afterparty met het personeel van het hotel. Donderdagochtend stonden we op met gemengde gevoelens. De dag van ons vertrek in Mekelle maar anderzijds ook de rit terug richting onze familie en vrienden. We maakten onze valiezen en plaatsten deze beneden. We aten een laatste keer injera met schro en namen afscheid van iedereen die aanwezig was in het hotel. Fresgi bracht ons naar de luchthaven en daar namen we de laatste keer afscheid van hem en van Mekelle. Als goede Belgen, stonden we natuurlijk veel te vroeg op de luchthaven. We waren snel ingecheckt en moesten nog even wachten. Wanneer het vliegtuig er eindelijk was, kon de rit richting België beginnen. Eenmaal in Addis Abeba moesten we de lange weg richting de juiste terminal nemen. Aan de juiste gate werden we opgewacht door Hanne, Karen en Neneh, de studenten uit Malawi. 3 uur wachten was dus niets aangezien we konden bijbabbelen. Na een vlucht van 8 uur landen we in Brussel. Even opfrissen in de toiletten, onze bagage verzamelen en dan … het hoekje om. Een emotioneel weerzien met mama en papa! Afscheid nemen van Pia en dan de auto in richting Rijkevorsel waar er een druk weekend staat te wachten. Ik kan dit avontuur ook niet afsluiten zonder een aantal mensen te bedanken. Eerst en vooral wil ik Pia bedanken om samen met mij dit grote avontuur te beleven. Samen hebben we alles gedaan wat we konden en het beste in elkaar naar boven gehaald. Yeganyeley voor de vriendschap die we nog lang gaan mogen verderzetten! Daarnaast wil ik ook graag mijn ouders bedanken om dit alles voor mij mogelijk te maken en mij te steunen in dit avontuur. Aan iedereen die koekjes heeft gekocht: bedankt! We hebben de scholen enorm blij kunnen maken met de materialen die we konden aankopen met dit geld. Aan al onze vrienden in het verre Mekelle: bedankt voor de vriendschappen die we hebben opgebouwd, de leerrijke stages die ik heb kunnen ervaren en de fantastische tijd die we hebben beleefd. Mekelle zal voor altijd een plek in mijn hart hebben. Het is een tweede thuis geworden waar ik ooit zeker en vast nog eens naar zal terugkeren. Een land vol natuur, cultuur en avontuur waar je dag en nacht met een lach kan rondlopen.
0 Reacties
Time flies when you’re having fun. Een gezegde dat we hier de laatste week vaak hebben gebruikt. Een week die weeral voorbij is gevlogen en het besef dat het tijd is geworden om afscheid van iedereen te nemen. Een week vol spontane momenten die leiden tot enorm veel plezier.
Deze week liepen we onze laatste week stage op de Community School van de University. Maandagochtend stapten we de schoolbus op richting school. Eenmaal in school observeerden we verschillende lessen Engels in verschillende klassen. Tijdens de pauze werden we meegenomen naar het huis van de directeur. Het afgelopen weekend was zijn dochter getrouwd. Nu moest er nog opgeruimd worden, of dit werd ons toch verteld. Wat bleek? Er werd de ganse pauze gedanst en sowa gedronken om het huwelijk nog een keer na te vieren. Dit terwijl de mannelijke leerkrachten mee de tent aan het afbreken waren. Dinsdagochtend waren we van plan om weer de schoolbus met de kinderen te nemen. Deze stopt aan het hotel dus we kunnen van aan het ontbijt observeren of er kinderen aan de halte klaarstaan. Toen wij echter aan de bushalte arriveerden, was de schoolbus al weg. Wij haasten ons snel naar een volgende bushalte waar de bus misschien nog zou moeten passeren. Gelukkig stonden er daar nog wel leerlingen mooi in het rijtje aan te schuiven om op te stappen. Zo waren we toch nog optijd en geraakten we zonder problemen op school. Daar observeerden we en gaven we onze eerste lessen Engels in grade 8. In de namiddag trokken we naar het ziekenhuis en speelden we met de kinderen die er waren. Een namiddag die voorbijvloog door al de vreugde die er was. Een nieuwe dag, een nieuw ritje op een volle schoolbus. Eenmaal in school observeerden we enkele lessen en gaven we weeral les in grade 8. In de namiddag spraken we af bij Sara op de universiteit en deden we inkopen voor de Community School: krijt en whiteboardstiften aangezien de leerkrachten dit vaak moeten delen of lenen van de leerlingen. 9 mei was een speciale dag in Ethiopië. Het was de start van een nieuwe maand. Op de eerste dag van deze maand is Santa Mariam geboren en is het dus groot feest. We trokken onze traditionele kledij aan en gingen naar school. Weeral een dag met observeren en lesgeven, deze keer in grade 7. We waren tijdens de lunchpauze uitgenodigd om mee te vieren op school. We waren vereerd maar aangezien de ceremonie pas om 3 uur zou starten, moesten we helaas afzeggen. We namen de servicebus terug richting hotel samen met de kinderen, zij hadden namelijk maar een halve dag les omwille van de feestdag. Deze was enorm laat waardoor we onze spullen namen en rechtstreeks naar het ziekenhuis trokken. In het ziekenhuis werd er deze dag niet gespeeld omdat er een koffieceremonie voor het personeel plaatsvond in de playroom. Wel kregen we de kans om de kamers van de kinderen op te vrolijken met de tekeningen die de leerlingen in België hadden gemaakt. De kinderen en ouders in het ziekenhuis apprecieerden dit enorm en bedankten ons meerdere keren. We plaatsen ons nog even bij het personeel voor de koffieceremonie alvorens we naar het volgende feest trokken. ’s Avonds waren we uitgenodigd in de garage van Abel. Hier zat al het personeel van de garage samen met de vrienden van Abel. Ze genoten van tibs die werden klaargemaakt door Abel zelf. Wij schoven mee aan, al was dit wel een beetje raar omdat we de enige vrouwen waren in het gezelschap. De volgende ochtend namen we de laatste keer de schoolbus. We observeerden, gaven les en namen afscheid van de leerlingen, leerkrachten en de directeur. We gaven onze cadeaus af en tijdens de pauze kregen we de kans om nog iets van België te laten zien aan de leerlingen. Dit deden we natuurlijk door te dansen. In de namiddag trokken we naar de markt om verse koffie te kopen om mee naar huis te nemen. ’s Avonds waren we uitgenodigd bij vrienden en familie van Fresgi om mee de tweede dag van Santa Mariam te vieren. Jawel, je hoort het goed! Deze feestdag vieren ze hier twee of drie dagen op rij. Ook dit was een gezellig samenzijn waarbij er veel vlees wordt gegeten en wordt gedanst op de Amhaarse en Tigriaanse muziek. Het weekend werd rustig gestart. We bekeken wat we allemaal nog wouden doen in onze laatste dagen, werkten wat voor school en aten een fruitje. ’s Avonds gingen we eten met de piloten van het hotel. We trokken naar Geza Gerlasa en genoten van een heerlijk avondmaal. Aangezien het zaterdag was, konden we ook genieten van het spektakel dat plaatsvond vooraan op het podium. Een avond vol lachen, dansen en genieten. De dag nadien sliepen we uit. Mekelle had weer een belangrijke voetbalwedstrijd maar deze keer op verplaatsing. Via de radio konden de mensen volgen wat de stand was en hoe de wedstrijd verliep. Wij keken naar de reacties van de mensen om te achterhalen of Mekelle aan het winnen of verliezen was. Jammer genoeg verloor Mekelle, iets wat je meteen kan zien aan de sfeer in de stad. Fresgi nodigde ons uit om mee iets te gaan drinken samen met zijn vrienden. We konden weeral de avond en het weekend afsluiten vol plezier ondanks dat Mekelle verloor. And suddenly you just know it’s time to start something new and trust the magic of beginnings5/5/2019 De start van een nieuwe maand.
De start van de warmste maand in het jaar. De start van onze laatste 2 weken hier. De start op een nieuwe school. Toch nog zo veel nieuwe starten, zo dicht bij het einde van een onvergetelijk avontuur. Deze week starten we op de Community School van de University, de derde en laatste school waar we stage zullen lopen. Een school voor de kinderen van het personeel van de universiteit. In onze eerste dagen hier observeerden we meerdere lessen Engels en Sports in verschillende graden. Het niveau van het Engels hier kan je vergelijken met Kaleb. De leerlingen vanaf de 1st grade kunnen ons vlot verstaan. Ook hier zullen we dus de kans krijgen om in de lagere graden les te geven. Op dinsdag en donderdag trokken we in de namiddag weer naar het ziekenhuis. Twee dagen waarin we de kinderen konden opvrolijken door hen te laten spelen. Op donderdag was de verantwoordelijke van de playroom terug uit bevallingsverlof. Voor onze laatste dagen in het ziekenhuis zullen we met haar kunnen communiceren over wat we graag willen doen met de kinderen. Vrijdagnamiddag trokken we terug naar Kaleb. Tijdens de middagpauze kregen we de kans om enkele Belgische dansen te tonen aan de leerlingen en leerkrachten. De ganse speelplaats stond vol kinderen die aan het genieten, lachen en aan het meedansen waren. Natuurlijk mochten we dit alleen doen als we daarna ook onze kunsten in het Tigrinya dansen zouden tonen. Wij deden dit zonder problemen samen met enkele leerkrachten. Dit was zowel voor ons als voor de school een onvergetelijke namiddag. Het weekend verliep rustig. We trokken naar enkele winkels om te kijken wat we nog gaan aankopen met het geld van onze koekjes voor de Community School en voor het ziekenhuis. Op zondag bezochten we samen met Totti nog een keer SOS-Kinderdorpen. Hier speelden we met de kinderen uit het dorp en genoten we volop! We gaven hen enkele films cadeau om hen te bedanken. De moeders verwelkomen ons telkens weer met open armen en zorgen ervoor dat wij een leuke dag kunnen beleven. Bovendien is het voor hen een rustige dag omdat wij ons bezig houden met de kinderen 😉. |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |