WAUW! Een woord dat deze week ontelbare keren gebruikt is geweest. We hadden een weekje vakantie gepland tussen het afsluiten van Ayder primary school en de start van Kaleb primary school. Ook is het de week die ons avontuur al in de helft verdeelt. Ja je leest het goed, we zijn reeds in de helft van ons avontuur. Dit bewijst weer eens hoe snel de tijd vliegt.
Op maandagochtend vertrokken we richting de Danakil Depression. Dit natuurlijk niet zonder enige problemen. We waren een groep van 9, zeven Spanjaarden en wij. Ideaal dus want samen met de crew passen we in drie auto’s. Echter hadden de Spanjaarden een privétrip geboekt. Dit betekent dat er voor ons een extra chauffeur moest geregeld worden zodat we apart konden reizen. Door al deze ‘problemen’ vertrokken we 3 uur later dan gepland. Eenmaal op weg konden we alle drama al snel missen. Ook deze keer konden we genieten van een prachtig landschap en goede muziek. In één trek trokken we naar Afar, de warmste plek van Ethiopië. Als lunch had onze kok voor ons hamburgers met frietjes voorzien. Klagen konden wij dus zeker niet doen. Na een rit van 5 uur begon het echte werk, offroad. Een hobbelige weg die 2 uur zou duren. Halfweg moesten we wachten op de andere twee auto’s die nog voor goedkeurig gingen vragen. Tijdens het wachten werd het donker en er was geen contact mogelijk via gsm. De drivers kropen op het dak in de hoop dat ze de koplampen van de auto’s konden zien. Wij waren het beu om te wachten in de auto dus kropen mee op het dak. Natuurlijk net op het verkeerde moment want er kwam een zandstorm aan. We moesten vluchten in de auto en daar ontdekten we dat we volledig grijs zagen van het stof. Gelukkig kwamen de andere auto’s snel waardoor we onze tocht konden verderzetten. Een klein uurtje later kwamen we aan in het basiskamp. We kregen een heerlijk vers gekookt avondmaal van Merry, de kok en kropen daarna in ons bedje. Een matras op de grond met een slaapzak onder de blote sterrenhemel. De volgende ochtend moesten we vroeg op. Het ontbijt werd geserveerd om half 6 en om 6 uur vertrokken we richting de top van de vulkaan, Erta Ale. Na een stevige wandeling van 3 uur kwamen we aan. Onderweg hadden we onze WAUW-momenten maar zeker ook toen we boven aankwamen. Op de top werden we verwelkomd door hevige rookwolken. Om onszelf te beschermen tegen de rook, bonden we een T-shirt rond ons gezicht. Een half uur na onze aankomst kwamen ook de kamelen en de crew aan met eten, drinken en slaapmateriaal. Wij vertrokken richting de rand van de vulkaan. Er waren drie vulkanen. Eén volledig uitgedoofde vulkaan, een vulkaan die niet meer actief was maar nog wel rookte en dan nog een actieve vulkaan. Voor de middag bezochten we er twee van de drie. Als lunch had Merry voor ons pizza voorzien en hierna begonnen we aan een siësta. Door de hitte die er was (45°C) waren we al volledig uitgeput. Na de rust trokken we naar de derde vulkaan. Door de rook konden we jammer genoeg niets zien van de binnenkant van de vulkaan. Eenmaal terug in het kamp maakten we nog een wandeling met Fedoe (onze driver) en Fana (onze gids). Dit werd een wandeling vol plezier. Merry maakte weeral een heerlijk avondmaal en daarna was het tijd om te gaan slapen. Wederom sliepen we op een matras met een slaapzak. Deze keer in een hutje gemaakt van losse stenen zodat we toch een beetje beschermd zouden zijn tegen de rook. ’s Nachts werden we gewekt om opnieuw naar de vulkaan te gaan. Aangezien er enkel rook zou zijn, besloten we om te blijven liggen. Om 4 uur werden we alweer gewekt. We vertrokken meteen op onze weg terug richting het basiskamp. Eenmaal terug in het kamp kregen we ons ontbijt geserveerd, wentelteefjes. Wanneer al het materiaal was ingepakt in de auto’s vertrokken we richting Dallol. Een rit waarbij was afgesproken dat er niet geslapen werd. Wat doen wij dan? De muziek extra luid zetten en meezingen uit volle borst! Wanneer we aankwamen in Dallol maakten we onze slaapplaats klaar. Hierna trokken we met Fana, Fedoe en Bisrat richting de Salt Lakes. Er is maar één woord om deze onbeschrijflijke plek te beschrijven en dat is WAUW! Een volledig witte vlakte die in het oneindige overgaat. Natuurlijk hielden we hier een fotoshoot. Aangezien Fana in het weekend jarig is, had ze een flesje Ethiopische wijn voor ons voorzien. Dit dronken we naar traditie op, op het dak van de auto met als de achtergrond een prachtige zonsondergang. Hierna trokken we terug naar het kamp om ons avondmaal op te eten. We kregen geit geserveerd. Dit was een geit die gekocht was op de markt en met ons is meegereisd tot in Dallol. Hierna maakten we ons klaar om te gaan slapen. Deze keer hadden we een handgemaakt houten bed. We legden onze matrassen hierop en kropen in onze slaapzak. Aangezien we weer in de blote lucht gingen slapen, staarden we nog even naar de sterren en deden we nog een babbeltje met de crew. We werden wakker door de zonsopgang en genoten van ons ontbijt. Vandaag stond er veel op de planning! We vertrokken richting de Dallol vlakte. Zoals ze hier zeggen is het de mooiste plek op aarde en ik moet ze hierin gelijk geven! Door er rond te wandelen krijg je het gevoel dat je op een andere planeet bent beland. Volledig stil in het begin omdat je niet op woorden kan komen. Uiteindelijk komt er dan toch een WAUW uit. Vervolgens trokken we verder naar het rode zoutgebergte. Een gebergte in het midden van de zoutvlakte dat bestaat uit een rode zoutsteen. Daarna reden we verder naar een ‘hot spring’. Een klein meertje in het midden van de zoutvlakte. Het water voelt echter als olie aan en wordt gebruikt om de huid zachter te maken en juwelen van goud of zilver te poetsen. Ten slotte bekeken we nog de zoutontmijning. Een aantal mannen waren zout aan het kappen. Dit gebeurde in een ondraaglijke hitte. Wanneer er ongeveer 200 kilogram zout was gekapt, wordt dit opgeladen op de kamelen en te voet richting verschillende steden gebracht. Zo’n ritje naar Mekelle duurt ongeveer 2 weken. Wanneer we overdonderd waren door alle indrukken, trokken we terug naar het kamp. Merry maakte voor ons een laatste keer eten, injera met schro tegamino, ons lievelingseten hier in Ethiopië. Nog een koffie en dan stapten we de auto in terug richting Mekelle. Wederom een rit vol plezier. Terug in Mekelle dronken we nog iets met Fedoe en Fana om afscheid te nemen. Daarna trokken we onze kamer in om te genieten van een lekker warme douche. Op vrijdag kwam school weer een stukje dichterbij. We gingen naar Kaleb om alles te regelen in verband met onze stage daar. We kregen te horen hoe onze stage er ging uitzien en in welke graad we zullen lesgeven. Samuel (onze begeleider) verwachtte eerst dat we al op maandag meteen zouden kunnen lesgeven. Wij vertelden hem dat we echter eerst graag zouden observeren om de school te leren kennen. Nu staat er dus op de planning dat we maandag observeren en dinsdag al zullen starten met lesgeven. Op het einde van ons gesprek vertelde Samuel ook dat we hem 50 euro elks zouden moeten betalen om onze stage daar te kunnen doen. Hiervan verschoten we en dus belden we met Vanessa, onze docente, om te horen wat we moeten doen. Natuurlijk is dit niet de bedoeling! Maandag gaan we terug naar Kaleb en zal Dokter Mulugeta met ons meegaan om onze stage daar verder in orde te brengen. Toen we terugkwamen van Kaleb zagen we dat de groep Spanjaarden aankwam van hun tocht naar de Danakil. Zij verbleven er een dag langer als ons. Wij verwelkomden hen terug en waren blij om ook de crew terug te zien. We dronken nog iets met de crew om hen te bedanken voor de prachtige vier dagen. Daarna gingen we iets eten in de Karibu, ons vaste stekje voor het weekend. ’s Avonds gingen we nog gezellig iets drinken in een plaatselijk cafeetje. Zaterdag was de verjaardag van Fana. Wij waren uitgenodigd om haar verjaardag mee te vieren. Natuurlijk moesten we hiervoor gepast gekleed zijn. Fana nam ons dus mee naar het shoppingcenter om een kleed te gaan kopen. Hierna namen we een douche en maakten we ons klaar om mee te gaan feesten. Samen met haar vrienden trokken we naar Grand Awash, de uitgaansplek in Mekelle. Zondagochtend sliepen we uit. We hadden een dagje in het hotel gepland om wat voor school te werken. Een rustige dag waardoor we goed konden recupereren van onze reis en het feesten. Onze zondag sluiten we af met het schrijven van ons blogbericht. Een leuke gedachte aan de fantastische, prachtige en onbeschrijfelijke week die we achter de rug hebben.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |