Back to Belgium
Ik heb het altijd lastig gehad met inpakken dat was deze week niet anders, het was zelfs nog moeilijker. We hadden hier tenslotte drie maanden geleefd. We kochten van maandag tot donderdag wel elke dag enkele souvenirs. Mijn bedoeling was zoveel mogelijk Ethiopië mee naar België nemen zodat ik zeker niets van de tradities, cultuur en herinneringen zou vergeten. Dinsdag brachten we voor de middag even nog een bezoek aan Kaleb Academy. We namen tijd om afscheid te nemen en kregen eindelijk onze commands van de leerkrachten mee. Daar nodigden we de leerkrachten uit om woensdag afscheid te nemen. ’S Avonds gingen we eten met Sara, de studente uit Nederland die op de universiteit van Mekelle verblijft. Zij blijft nog twee weken in Mekelle. Woensdag pakten we al een groot deel van onze bagage in, en namen we dokter Mulugeta mee uit voor lunch als bedankje voor alles wat hij voor ons gedaan had. We konden altijd op hem rekenen als er iets was en dat is toch wel een zeer aangenaam en geruststellend gevoel. ’s Avonds hadden we onze vrienden en enkele leerkrachten uitgenodigd om samen afscheid te nemen. We bedankten hen en dit maakte mij warm vanbinnen. Deze lieve mensen leerden we kennen in onze drie maanden, we hebben zoveel aan hen gehad. Nu is het tijd om afscheid te nemen en dat voelt pijnlijk maar tegelijkertijd ook zo warm. Donderdag was het zo ver. Met een heel dubbelgevoel pakten we het laatste in. We aten nog één keer onze heerlijke ‘halfhalf’ (injera met half shiro tagamino en de andere helft groentjes). Daarna was het tijd om afscheid te nemen van onze familie en thuis in het hotel. In het begin waren we gewoon forengi nu waren we familie. Uiteindelijk bracht Fresgi ons weg naar de luchthaven. De autorit was nog nooit zo stil. Het afscheid was lastig maar uiteindelijk keek ik er toch ook een beetje naar uit mijn familie terug te zien. De zin in het belgische weer en de tijdsdruk was een ander verhaal… De eerste vlucht hadden we een beetje vertraging maar we konden de volgende vlucht in Addis Abeba (hoofdstad Ethiopië) nog wel halen. Daar kwamen we weer samen met Hanne, Neneh en Karen die hun avontuur in Malawi hadden beleefd. Gezellig om tijdens het wachten wat bij te praten, te lachen en verhalen te vertellen. ’s Morgens vroeg om 6u kwamen we aan in Brussel. Onze bagage kwam snel op de band voorbij gerold, altijd een opluchting. Het hoekje om, en het was zo ver: mama en zus terug zien maar ook het avontuur afsluiten. Back in Belgium Was het heerlijk om iedereen weer terug te zien maar toch wel terug aanpassen. Bij deze nog eens even iedereen bedanken: mama bedankt voor deze kans, koekjeskopers bedankt voor jullie bijdrage, vrienden in Ethiopië bedankt voor de onvergetelijke tijd, Esther bedankt voor deze zotte drie maanden!
0 Reacties
Onze laatste volle week is een feit…
Een week vol afscheid, Een week vol besef, Een week vol vriendschap! We zetten maandag ons laatste weekje stage in Ethiopië in. Op de community school kregen we de kans om die week nog goed te observeren en ook enkele lessen te geven. Dit was de school die we zelf in het begin van ons verblijf gecontacteerd hadden om er twee weken stage te mogen lopen. Het was zeker een succes. De directeur en de leerkrachten stonden open voor alles en zagen onze komst echt als een mogelijkheid om van elkaar te leren. Ook het spijtige nieuws van Julie bereikte maandag Ethiopië… Dit maakt je overal ter wereld stil. Ik wens haar familie veel sterkte en warmte. Op dinsdag trokken we naar het ziekenhuis. Ik begon de pijn al te voelen. Ik zou binnenkort afscheid moeten nemen van de ongelooflijk sterke kindjes. Vooral afscheid van Desta, het kindje waar ik een sterke band mee heb, voelde nu al zwaar. Woensdag trokken we na school naar Sara, de Nederlandse studente, waar we gezellig samen lunch aten en de kans grepen om nog wat kleur te krijgen. Donderdag was het weer feest in Mekelle. Ze vierden de geboorte van Maria(m). We werden overal uitgenodigd om mee te komen vieren. Het begon op school waar we tijdens lunch mee zouden mogen eten en genieten van de ceremonie. Helaas moesten we vroeger door om optijd in het ziekenhuis te zijn. We gingen even over huis om ons materiaal voor het ziekenhuis op te halen. In het ziekenhuis merkte we al snel dat er ook feest was. De playroom was helemaal omgetoverd tot feestruimte. De koffieceremonie stond klaar met veel lekkers rond. Veel gespeeld zou er dus niet worden. We gaven onze materialen aan de verantwoordelijke van de playroom. Ze was erg dankbaar en blij met wat we bij hadden. Vervolgens nam ze ons mee om in de kamers afscheid te nemen en tekeningen uit te delen. Deze tekeningen waren gemaakt op onze stage tijdens muzische vorming door de leerlingen van België. (Bedankt 6 rood! De kindjes waren er erg blij mee!) Het voelde dubbel om de kinderen blij te maken met tekeningen maar terwijl ook afscheid te nemen. In de kamer van Desta heb ik toch ook wel een traantje moeten weg pinken. Uiteraard bestaan er ergere dingen in het leven dan afscheid nemen en hoort dit bij ons avontuur. Dit deed me dan ook nog eens extra beseffen hoe dankbaar ik ben voor deze drie ongelooflijke maanden. Na het moeilijke konden we toch lachend afstuiten in de playroom waar we uitgenodigd werden samen met de verplegers en verpleegsters te genieten van de ceremonie voor Santa Maria(m). ’s Avonds waren we uitgenodigd om de geboorte van Maria(m) mee te vieren in de garage van Abel, de baas van het hotel. Ook hier kregen we weer eten waardoor het voelde alsof we al een hele dag aan het eten waren. Vrijdag stonden we op om onze laatste dag op de community school te knallen. Ook daar moesten we afscheid nemen. Dit deden we door weer samen te dansen tijdens de speeltijd. Voor ons vertrek hadden we met de directeur nog een leuk, positief gesprek over onze ervaring en de ideeën naar volgend jaar toe. Dit weekend en waarschijnlijk de volgende laatste dagen staan nog vol met plezier maken en afscheid nemen van al onze vrienden hier. We genieten nog volop mee van de prachtige Ethiopische cultuur en traditie die we toch wel ontzettend hard gaan missen. Deze week was een rustige week. Na Pasen moest iedereen bekomen. Wij startten deze week op de community school van Mekelle University. Op deze school kunnen alle leerlingen van het personeel van de universiteit terecht. We waren hier in het begin van onze drie maand al eens geweest om: kennis te maken, ook kregen we toen een rondleiding dus we hadden al wel een beetje een idee van hoe het er daar aan toe ging. Deze week observeerden we vooral en maakten we kennis met de leerkrachten Engels.
In de namiddagen konden we in het ziekenhuis terecht. Dinsdag was een rustig dagje maar donderdag was de verantwoordelijke die op zwangerschapsverlof was terug. Samen met haar ruimden we de playroom wat op terwijl we met de kinderen speelden. Vrijdagnamiddag keerden we terug naar Kaleb primary school om nog een papier in orde te brengen en om tijdens de pauze te dansen. Dit was machtig. De leerlingen stonden allemaal over het hele schoolplein en gebouw om mee te dansen en we hadden zoveel plezier!!! Zondagnamiddag konden we eindelijk nog eens een bezoek brengen aan SOS-kinderdorpen. We hadden oude dvd’s meegenomen en afgeven als kleinigheidje, hiermee waren ze erg gelukkig. Het was er gewoonweg weer geweldig! We speelden met de kinderen en genoten van heerlijke lekkernijen. Ook brachten we een bezoek aan huis nummer 9 waar een SOS-mama voor 10 kinderen zorgt, waarvan de twee jongste een tweeling van 6 maanden. Dit wekte bij mij nog een groter gevoel op van respect voor dit project! Echt WAUW!!! De rest van de week genoten we dan weer van verschillende gezellige lunchen en avondmaaltijden met vrienden van hier. Deze keer terug met vlees en andere dierlijke producten. Elke dag leren we hier nog nieuwe dingen bij. De tijd vliegt veel te snel voorbij! Nog twee weken en we staan terug in België vandaar deze week ook een korter blogbericht zodat we meer tijd hebben om van onze tijd hier te genieten ;) (Mopje! Het was gewoon een rustige week op het vlak van interessante gebeurtenissen voor jullie. Wij genieten hier volop van elke dag en elk moment!) Deze week was voor mij niet echt een succes. Maandag na het lesgeven op Kaleb begon ik me niet zo goed te voelen. ’s Avonds na het voorbereiden had ik het ontzettend warm, mijn hoofd deed pijn en ik voelde me ontzettend slap. Ik ging dus optijd slapen.
De volgende morgen was het jammer genoeg alleen maar erger geworden. Ik had die nacht niet geslapen. Esther had een thermometer bij en ik had best hoge koorts. De volgende drie dagen schommelde mijn lichaamstemperatuur tussen de 36 en 38,7°C en snoot ik zo een drie wc-rollen leeg. Dinsdag bleef ik dus thuis van school en sliep ik de hele dag. ’s Avonds beloten we toch even langs te dokter te gaan om zeker te zijn dat ik niets te ernstig had. Esther zorgde echt ongelooflijk goed en lief voor me wat echt wel aangenaam is als je je slecht voelt. Bij de dokter moest ik een bloedtest en stoelgangtest doen. Hij vertelde me achteraf dat ik een keelinfectie en darminfectie had. Hij schreef me verschillende medicijnen voor die ik de komende dagen zou moeten nemen. Tot donderdag deed ik niet veel meer dan in mijn bed liggen en slapen. Donderdag was het onze laatste dag op Kaleb school en dat wou ik echt niet missen. Ik had gehoopt me veel beter te voelen, ook al was dit niet het geval, besloot ik in de voormiddag toch mee naar school te gaan. Esther was woensdag materiaal gaan kopen dat we zouden geven van ons voor Kaleb. We hadden samen al eerder besloten dat woordenboeken, rode balpennen en een nietjesmachine wel handig zouden zijn. We bereiden ook onze speech voor om afscheid te nemen van de leerlingen en de leerkrachten. Ik gaf die voormiddag nog twee lessen en probeerde er toch oprecht nog van te genieten ondanks ik me echt slecht voelde. ’s Middags was ik echter doodop en beloofde ik de leerkrachten nog eens terug te komen om samen met Esther de Belgische dansen te doen als ik beter was. We gaven onze speech en supriseses en kregen verschillende speeches en lovende woorden van de leerkrachten terug. Het deed wel pijn hier al afscheid te moeten nemen. Vrijdag was er geen les wegens ‘goede vrijdag’ en voorbereiding op Pasen. Deze dagen voor Pasen deed ik het nog rustig aan zodat ik zeker zondag beter zou zijn en het veelbelovende Paasfeest hier zou kunnen meevieren. Dit was namelijk het einde van de vasten en dan zouden ze hier eindelijk terug vlees, eieren, melk en alle andere dierlijke producten kunnen eten. Zaterdag namen teacher Hiwot en Kasu ons nog mee om een traditioneel kleed te kopen. Dit was best moeilijk om je goesting te vinden tussen zoveel keuze. Ook liepen op straat al verschillende mannen, vrouwen en kinderen rond met levende kippen, geiten en schapen. Deze werden om middernacht na de middernachtmis geslacht. Zondag was het eindelijk zo ver. We stonden op tijd op maar er was geen kat op straat. Niemand te bespeuren. Ook ons hotel was leeg gelopen tijdens de dagen voor Pasen. Iedereen trok hier naar zijn of haar familie op Pasen te vieren. Wij en enkele personen van het personeel genoten dan maar samen van een traditionele koffie terwijl we afwachten wat het plan zou zijn voor de rest van de Paasdag… In de voormiddag vierde iedereen Pasen met zijn familie. In de namiddag werden wij uitgenodigd bij de leerkrachten en was het naar gewoonte dat de vrienden bij elkaar langs gingen. Mid-exam-week , een week waarbij al de leerlingen van Kaleb Primary School een hele week elke voormiddag verschillende examens moeten afleggen. Maandag wisten we dus niet goed wat er van ons die week verwacht werd. Als snel konden we helpen met het tellen van de examens. Elke klas was verdeeld over verschillende lokalen en de leerlingen voerden hun examens in twee shiften uit. Shift 1 = 1ste graad, 2e graad, 3e graad en 4e graad en 8ste graad.
De tweede shift was het de beurt aan 5e graad, 6e graad, 7e graad en 8ste graad. Wij zorgden er dus voor dat elk lokaal het juiste aantal examens kreeg voor de juiste graad en het juiste vak. Na het tellen was het aan ons om de examens (vooral Engels) te verbeteren. Op de middag werden we vaak bij leerkrachten uitgenodigd om te komen lunchen. Na de middag hadden we ook nog steeds genoeg examens mee naar huis gekregen om ons met verbeterwerk bezig te houden. In het ziekenhuis konden we deze week nog steeds niet terecht door de examens die er bezig waren. Het weekend zat weer vol uitdagingen na een week vol examens en verbeteringen. Zaterdag brachten we een bezoek aan de Tigray Churches. Dit zijn drie kerken die in of op bergen gebouwd zijn. Het waren fysiek heel zware beklimingen maar eenmaal boven waren we dat al helemaal vergeten. De kerken bevinden zich op plaatsen waar je niet van begrijpt dat iemand ze daar ooit heeft kunnen bouwen. Maar ze bevinden zich dichter bij de hemel en bij God wat uiteindelijk de belangrijkste factor is. Zondag genoten we van een rondleiding in het kasteel van emperor Yohannes IV. Vervolgens waren we uitgenodigd op een doopfeest van één van de leerkrachten. Hier genoten we weer van een prachtig ritueel. Ook was het zondag Hossana. Dit is de dag waarop ze hier de komst van Jezus naar Jeruzalem vieren. Iedereen draagt hier dan ringen en kroontjes van palmbladeren. In België was het al Pasen maar hier is het pas volgende week. Ze vasten hier namelijk 55 dagen terwijl wij maar 40 dagen vasten. Een hele verschillende wereld maar toch eigenlijk ook zo hetzelfde. Op naar week 10 waar het grote Pasen hier staat te wachten en we ons aan een heel gebeuren mogen gaan verwachten. Want dan kunnen ze hier eindelijk terug vlees, melk eieren en alle andere dierlijke producten eten. De achtste week van ons verblijf in het prachtige Mekelle was gewoon zoals het echte leven. We stonden op, gingen lesgeven, aten, bereidde voor of gingen naar het ziekenhuis, aten met vrienden (die stilletjes als familie beginnen te voelen) en gingen slapen.
Het leuke aan Kaleb school is wel echt de variatie en het team. Elke dag is uitdagend doordat we in verschillende graden staan en niet gewoon één les moeten voorbereiden die we dan vier keer moeten geven. Zo stond ik maandag in de 7e graad, 6e graad en 4e graad. Dinsdag in de 8e graad, 4e graad en 2e graad, woensdag 7e, 4e , 2e, donderdag 1ste, 2e, 8ste en vrijdag 8ste en 4e. Echt heel uiteenlopend dus zoals je kan zien. Ook de onderwerpen verschillen heel erg. Naast ‘spoken english’ gaf ik deze week ook gewoon engels in de 7e en 8ste graad. Bij spoken english voeren we gesprekken over ‘ziek zijn’ tot over ‘gevoelens’ tot over ‘gaan winkelen’ tot over ‘dankbaarheid’… Het is zalig maar best ook uitdagend om alle lessen even goed voor te bereiden en uit te voeren. Soms is het best wel even schakelen maar het is en blijft wel vooral genieten! Voor engels gaat het dan weer van vocabulair tot grammair tot lezen of schrijven. De leerlingen begrijpen ons erg goed en zelf een grapje of doordenkertje zijn mogelijk. Het was dus het gewone leven maar zeker niet saai! De achtste week van ons verblijf in het prachtige Mekelle was ook wel mijn verjaardagsweek! Het was een verjaardag om nooit te vergeten! Het was een eer om hier 21 te mogen worden. Hiervoor wil ik ook Esther graag even extra bedanken. Ze heeft hier allerlei verassingen geregeld en er voor gezorgd dat het echt een dag was om nooit te vergeten! Bij deze dus nog eens een dikke merci Esther! Het begon donderdag 11 april. Na school gingen we normaal lunchen bij Fana thuis, we waren uitgenodigd voor haar zelfgemaakte shiro tagamino. Jammer genoeg konden we niet bij haar geraken met een bajad en had ze samen met ons afgesproken dat Fedu onze gemeenschappelijke vriend en driver ons zou brengen. “Gelukkig” konden we weer op een klein misverstand en soort van miscommunicatie rekenen. Na anderhalf uur wachten en vage telefoontjes besloten we terug naar huis te gaan. Daar konden we terwijl nog wat voorbereidden wat wel nuttig was. Rond zes uur kreeg ik dan van Esther plots te horen dat de uitstap met Fana en Fedu nu niet meer zou kunnen doorgaan omdat ze iets anders gepland had… Ik moest me omkleden en het mocht wel wat deftigs zijn. Ik wist niet wat ik moest verwachten en dat zorgt natuurlijk altijd wel voor wat kriebels. De driver van het hotel bracht ons weg en wist duidelijk waar we naar toe gingen. Ik probeerde onderweg nog het één en ander los te krijgen maar zonder succes. De auto stopte voor het ‘planet hotel’ het toch wel chique hotel van Mekelle. We werden naar de 10e verdieping gebracht waar we weer even moesten wachten. Vervolgens werden we meegenomen naar een plek waar de tafel gedekt stond en we konden genieten van een prachtig zich over de lichtgevende stad. Ook zat Totti de hotelmaneger van ons eigen hotel hier op ons te wachten. Hij zat dus mee in het complot! Vervolgens genoeten van een magisch gedresseerde taart en heerlijk avondmaal. Ook al gaat de tijd hier veel te snel op dat moment tussen de stralende sterren en boven de lichtgevende stad leek de tijd even stil te staan. Vrijdag begon dan mijn verjaardag met een verwenontbijtje, alles was prachtig versierd en lekker gekookt. Vervolgens vertrokken we naar school waar ik toch wel weer een klein beetje gestresseerd voor was. Gelukkig verliepen de eerste drie lesuren erg rustig, tijdens de pauze was ik misschien iets te rustig waardoor het misliep. Ik moest voor de lerarenkamer blijven wachten en mijn leerkrachtenjas uit doen. Vervolgens leidde teacher Yohannes me af door erg grappige vragen te stellen de paniek schoot nu toch wel lichtjes op. Uiteindelijk mocht ik de leeraarskamer binnen. Alle leerkrachten zongen en de tafel waar we gewoonlijk zitten, was helemaal versierd. Naar traditie werd er een brood gebroken op mijn rug. Dit stond voor het wensen van een gelukkige verjaardag. Daarna mocht ik het brood verder breken en de stukken uitdelen aan de leerkrachten. Vervolgens was het blijkbaar aan mij om een speech te geven. Omdat ik hier totaal niet op voorbereid was en niet echt goed in ben werd ik snel bijgestaan door teacher Samuel. Daarna volgde er nog verschillende speeches van verschillende leerkrachten waar ik al goed gesprekken mee had gehad. Echt een onvergetelijke gebeurtenis. Na de speeltijd maakte ze mij vrij en moest ik nog verder brood gaan uitdelen aan het ander personeel van de school. Na school keerden Esther en ik terug naar huis. Daar stond de volgende verassing al op mij te wachten. Onze vrienden zaten ons daar op te wachten in het versierde hotel. We genoten van een heerlijke lunch. Vervolgens kreeg ik de kans om zelf traditionele koffie te maken. Daarna moesten Esther en ik plots afscheid nemen van onze vrienden omdat we een interview moesten doen over het leven in Mekelle. Even bekomen op de kamer waar ik dan mijn prachtig cadeautje van Esther kreeg. Een hemdje dat ik gezien had, had ze achter mijn rug gekocht met behulp van Hailish. ’s Avonds gingen we eten met Tommy en Sara om daarna de dag af te sluiten met een dansje. Fresgi, Henok, Fana, Mery, Ketsaneth, Hailish, Embaye en Fedu waren er allemaal bij. Echt zalig! Het weekend sloten we vervolgens erg rustig af. 1 april, een nieuwe maand… Een nieuwe school…
1 april, een dag waarop we extra kunnen lachen! We startten deze dag vol nieuwsgierigheid. Dit was ook terecht, Kaleb is een privéschool en dat merkten we tijdens het observeren op verschillende vlakken. Het Engels is er een stuk beter. Zelfs de kinderen van de lagere graden kunnen er ons al aardig verstaan. Ook het discipline is er groter, je merkt dat de kinderen willen leren! Dat gaf me meteen kriebels om er te beginnen. Het leerkrachtenteam bestaat uit rond de veertig teachers, voor enkel de lagere school. We merken meteen op dat het leerkrachtenteam een stuk jonger is en dat hier maar acht vrouwelijke leerkrachten te vinden zijn. Ook werken Esther en ik op deze school apart. We observeren meteen in andere klassen en krijgen elks ons eigen ‘schedule’. Spannend maar ook wel erg leuk! Maandagnamiddag gaan we opzoek naar onze eigen leerkrachtenjas. In Ayder school droegen de leerkrachten ook allemaal een witte jas om aan te tonen dat ze leerkracht zijn. Voor ons was dit niet ect nodig had de directie ons vertelt. In Kaleb Academie vroegen ze meteen waar onze leerkrachtenjas was, dus was ons doel zo snel mogelijk een jas vinden. Gelukkig was dit geen probleem met al onze vrienden in het hotel die ons met plezier helpen. Dinsdag vertrokken we met veel goesting naar school met onze nieuwe jas! We observeerden maar Samuel, de leerkracht ‘spoken English’ die ons begeleidt en alles voor ons regelt, was er van overtuigd dat we ook al wel een lesje zouden kunnen geven. Dus gaven Esther en ik elks in een andere graad al een lesje ‘spoken English’. Ik gaf mijn eerste les een dialoog over hoe je in het ziekenhuis kan communiceren met de dokters en verpleegsters… Super gestresseerd en super benieuwd, viel de druk al snel van mijn schouders als de leerlingen erg hun best doen en er van genieten om van me les te krijgen. ’s Middags zetten we onze dag verder in het ziekenhuis. Het was een succes! Omdat de headnurse gaan lunchen was begonnen we onze activiteiten al maar op de gang. Meteen vlogen drie kindjes met hun ouders mee in ons spel. Eerst erg verlegen maar door ons ethousiasme duurde dit niet lang. Ik tekende, de kinderen vertaalden naar Tigrinya en vervolgens probeerden wij dit uit te spreken, dit zorgde voor veel plezier. Uiteraard was het daarna aan ons om hen het Engelse woord aan te leren. Omdat het al snel druk werd rond ons op de grond duurde het niet lang voor de headnurse al lachend de deur van de playroom voor ons kwam open doen. Vervolgens speelden we gezellig binnen verder spelletjes ook de ouders namen weer deel en genoten ervan om even met iets helemaal anders bezig te zijn. Als het dan tijd was om door te gaan kregen we ontzettend veel liefde en ‘thank you very much’ naar ons geworpen. Heerlijk! Woensdag observeerden we verder op Kaleb maar mochten we weer een nieuw lesje geven. Deze keer gaf ik mijn lesje in de 4e graad en was het een dialoog in verband met ‘greetings’. De school is echt best groot! Zo heeft elke graad drie klassen: yellow, green and red. De eerste graad wordt zelfs verdeeld in yellow, green, red, blue and orange. Er zitten nog steeds rond de 40-45 kinderen in een klas. Behalve de klasjes in de eerste graad, deze zijn wel wat kleiner. Het is heerlijk om te zien hoe origineel de leerkrachten hier zijn met zo weinig materiaal. Hun oefeningen zijn voorzien voor op het gewone krijtbord, praktisch en actief! Heel leerrijk en zeker ideaal om mee naar België te nemen! Donderdag kregen we ’s morgens te horen dat we al twee lesjes mochten geven. Ik gaf twee lessen over het nemen van de taxi in de 6e graad. In de namiddag konden we niet in het ziekenhuis terecht omdat er een vergadering werd gehouden in de playroom. Esther en ik besloten dan maar om nog eens op Ayder school langs te gaan. Hier was het echter erg rustig en geen directie te bespeuren… Geen succes dus... De rest van de week was eigenlijk even rustig. We beginnen ons leventje hier gewoon te worden en genieten van elk moment. Zo werden we ook deze week weer bij verschillende mensen thuis uitgenodigd om te lunchen en te genieten van injera op verschillende wijze. We dachten dat dit doorheen ons verblijf hier zou verminderden maar neen hoor, nog steeds zijn we overal welkom en worden we ontvangen alsof we elkaar al jaren kennen. In het weekend bereiden we lessen voor, voor de onderwerpen die we kregen, we deden wat winkeltjes, … Weer won Mekelle met de voetbal waardoor we nu dus bovenaan in de ranking staan. Jammer genoeg zullen we de final match niet kunnen meemaken omdat het in juni valt maar ik ben ervan overtuigd dat ze het goed gaan doen en dat het hier één groot feest zal zijn! De tijd vliegt hier echt voorbij en ik heb het gevoel dat ik niet genoeg tijd heb om alles hier elke dag te kunnen doen dat ik zou willen kunnen doen! Ik ben nu iedereen al enorm dankbaar voor deze ervaring want wauw! Een week vol avontuur! Deze week hadden we een weekje vrij tussen de wissel van schooltjes. ‘Ayder’ hebben we mooi afgesloten en volgende week starten we op ‘Kaleb’. In ons vrij weekje planden we een tripje naar de Danakil Depression. Vier dagen in het warmste deeltje van Ethiopië, Afar.
Maandagmorgen zouden we om tien uur vertrekken. We zouden vervolgens het tweede deel van onze groep oppikken en verder reizen naar de ‘Afar region’. Ondertussen kunnen we ons hier altijd wel aan iets verwachten. Drie uur later arriveerden een groep Spanjaarden aan ons hotel. Die vertrokken een half uurtje later, zonder ons, met onze drivers en de crew (kookploeg en gids). Vervolgens kregen wij te horen dat we nog even zouden moeten wachten op een andere driver omdat de Spanjaarden een privégroep wilden vormen en dus niet samen met ons in de auto wouden zitten… Aangezien wij al een maandje hier leven en alles goed is voor ons wachten we nog maar even. Eindelijk was het tijd om te vertrekkken! Onze driver (Fedu) was erg vriendelijk en genoot volop mee van ons gezang in de auto. De weg naar Afar was helemaal anders dan de weg naar de Simien Mountains. Vanaf het moment dat we de Tigray region uit waren was de weg oneindig en recht op recht. Van de hitte hadden we in de auto nog weinig gevoeld maar tijdens onze plaspauze vielen we wel even om van de saunahitte. We reden de hele dag door tot we ‘s avonds arriveerden onderaan de weg naar de vulkaan. Hier splitsten de auto’s even omdat er nog toestemming en guards in orde moesten worden gebracht. Terwijl wij wachten begon het stilletjes donker te worden. Eerst kregen we donder en bliksem als prachtig spektakel. Vervolgens moesten we, jammer genoeg, het dak van de auto verlaten om een zandstorm te overleven. Helemaal grijs maar nog steeds lachend omdat we dit mochten meemaken, begonnen we een beetje ongerust te worden voor de andere auto’s. Uiteindelijk zagen we vier autolichten in het donker verschijnen en konden we onze offroadtrip naar de basecamp beginnen. In het donker aangekomen aten we een heerlijke maaltijd en kropen we onder de lakens. Hiermee bedoel ik de matras op de grond tussen de auto’s onder de prachtige sterrenhemel. Dinsdag stonden we om 5 uur smorgens op. Het was nog donker en fris (= zoals een Belgische zomer). Nu maakten we ons klaar om 3 uur te klimmen naar de top van de vulkaan ‘Erta Ale’ waar we vervolgens de volgende dag en nacht zouden doorbrengen. De auto’s en drivers bleven beneden. Ons materiaal, de kok en de gids volgenden met hulp van de kamelen. Onze wandeling naar de top werd elke minuut warmer en warmer. Bovenaan konden we ons verwachten aan een temperatuur van 45°C en een heleboel ‘smoke’. Dit maakte me een beetje bang, ga ik hier 24 uur kunnen overleven? Ik denk dat mijn longen momenteel zoveel hebben moeten doorstaan als die van een levenslange roker. Gelukkig draaide de rook met de wind en hadden we ook momenten dat we geen last hadden van gehoest of ademproblemen. Buiten deze moeilijkheden was deze ervaring het helemaal waard. We dachten één vulkaan te zien maar zagen er eigenlijk drie… Eén die al een tijdje uitgedoofd was en waar we goed konden inkijken. Eéntje was nog niet zo super lang uitgedoofd en spuwde hier en daar een wolkje rook dat we wel aankonden en waardoor we ook naar beneden konden kijken. En dan was er de laatste, de nog steeds actieve vulkaan die twee jaar geleden nog was uitgebarst. Hier zagen we jammer genoeg alleen maar rook en geen lava. Ook konden we hier niet langer dan dertig minuten blijven staan. Te veel rook is giftig en uiteraard niet goed voor onze gezondheid. Na deze ontzettend warme dag besloten we te gaan slapen en Esther en ik voorzagen ons van een zelfgemaakt mondmasker om zeker te kunnen blijven ademen in onze slaap en niet elke keer in een hoestbui te moeten wakker worden. Veel sliepen we die nacht niet maar even eerlijk, wie kan er zeggen dat ze op een actieve vulkaan hebben geslapen? Echt de max. Fana, onze gids was ook echt super! ’s Morgensvroeg vertrokken we om 4u weer terug naar beneden. 3 uur wandelen en bij zonsopgang bereikten we de basecamp en de drivers. Hier ontbeten we en maakten we alles klaar voor vertrek naar Dallol. In de auto kregen we van onze driver het bevel ‘no sleep’ we spraken af de hele weg te zingen en geen dutjes te doen… We arriveerden ’s avonds in Dallol en konden genieten van een adembenemende zonsondergang met zicht op de oneindige zoutvlakte. Op het dak van de auto kregen we een glaasje Ethiopische wijn om Fana haar verjaardag al een beetje te vieren. Daar hadden we ook een intens gesprek en kregen we te horen dat de Spaanse groep die ons vergezelde heel veel commentaar had op de crew. Het eten was niet goed, alles duurde te lang, de auto’s waren niet goed, … Met ons konden ze niet echt communiceren dus wij hadden hier niet zoveel van gemerkt. We merkten wel dat als we probeerden met hun te communiceren, in ons beetje Spaans en Frans, dit niet helemaal geapprecieerd werd… We vonden dit natuurlijk jammer voor de crew, die ontzettend zijn best deed en juist elke dag eten op tafel toverde waarvan wij elke keer verwonderd waren hoe ze dit in ‘the middle of nowhere’ konden doen. Daarom wil ik ze hiervoor nog eens extra bedanken. Vervolgens kropen we weer onder de sterren en genoten we van het samenzijn. Deze nacht sliepen we heerlijk want we sliepen op bedden waar onze matras werd opgelegd en waren best moe van de korte nacht op de vulkaan en de ‘no sleep’ in de auto. Woensdagvoormiddag vervoledigden we het laatste deel van onze trip. We reden nu door de zoutvlakte ‘Lake AssaAle’ dit was gelegen onder de zeespiegel en ontzettend warm. Nog wel tien graden warmer dan op de vulkaan. Hier was ook geen windje te bespeuren waardoor het nog warmer aanvoelde. Wat we hier zagen was ongelooflijk. We reden de hele voormiddag rond zagen de prachtige kleuren van Dallol. (Dallol = hitte bron of vulkaanaachtig iets onder de zoutvlakte. Die door een samenstelling van (giftige) stoffen prachtige kleuren en vormen weergaf.) Het leek wel of we op een andere planeet waren. Het brubbelde er en door verschillende gaten kwam rook en warmte gespoten. Maar ook zagen we nog allerlei vormen bestaande uit zoutbergen, een hotspring met magische vloeistof van olie en zout, kwamen we een mini dode zee tegen en namen we een kijkje bij de kamelen met hun zoutkapper die in de ongeloofelijke hitte zoutblokken aan het kappen waren. In de namiddag reden we terug naar Mekelle waar we rond zeven uur ‘s avonds weer thuiskwamen. In het weekend zagen we iedereen terug en hadden we plezier. We vierden Fana’s verjaardag en leerden een heleboel nieuwe mensen kennen. Ook gingen we langs bij Kaleb en maakten we ons klaar voor de nieuwe school. Een ongelooflijke week die voor jullie leuk klinkt maar voor mij zoveel beelden en gevoelens terug oproept! Maandagmorgend keerden we terug naar Mekelle. Op onze weg trakteerden Tommy en Freeze ons nog op enkele heerlijke typische, Ethiopische lekkernijen. Zo proefden we ‘mess’ dit wordt ook wel ‘honeywine’ of ‘silent killer’ genoemd. Het was een heerlijk, zoet drankje waar we maar een klein schot glaasje van dronken uit ons handgemaakt souvenier shotglaasje. We kregen bij deze wijn ook een leuk verhaal, wat mij meteen een warm gevoel gaf om deze nieuwe week met eens zoveel plezier te beginnen.
Nadat we maandag onze trip afsloten en rond 11u terug thuis in Mekelle waren, namen we er enkel de tijd om even onze tripzak te vervangen door onze schoolzak. Freeze en Tommy zetten ons meteen af op school waar we de lessen Engels observeerden. Dinsdag begonnen we met veel energie in het ziekenhuis. Het was rustiger dan de vorige keer maar dat gaf ons de kans extra bezig te zijn met de vier nieuwe kindjes die om de beurt over de vloer kwamen. Het draaide nu ook nog eerst om vertouwen winnen. We speelden met de blokken, tekenden en speelden spelletjes. Het was weer genieten om de kindjes te kunnen afleiden en een lachje op hun gezicht te kunnen toveren. In de namiddag trokken we naar Ayder school om weer zelf les te mogen geven. Jammer genoeg voelde Esther zich niet zo goed. Na ons eerste lesuur vertrok ze ziek terug naar huis. Met een dubbel gevoel gaf ik les over ‘north, east, south and west’. Ik vond het erg leuk om alleen voor de klas te staan en te ervaren hoe ook dit kon zijn. Na de lessen trok ik echter snel naar huis om te kijken hoe het met Esther ging… Woensdag was Esther weer een pak beter. We gingen in de voormiddag inkopen doen voor Ayder. Het was onze laatste week op de school en we zouden hen graag iets geven. Doorheen onze vier weken waren ons een paar zaken opgevallen. De leerlingen delen hun tekstboeken en noteren elks in hun eigen notitieschriftje. Veel leerlingen noteerden tijdens de lessen vaak om drie redenen niet: 1. Hun balpen was leeg, 2. Hun schriftje was vol (vol = vol vol), 3. Ze vonden het niet nodig om te noteren en gingen er vanuit dat hun groepsleider dit wel voor hen zou doen. Daarom besloten Esther en ik, met een deel van ons koekjesgeld (danku aan alle koekjes kopers), potloden en notitieschriftjes te kopen. Hierbij zouden we ook ineens de lokale winkeltjes steunen. Het was een grappig zicht om de hoofden van de winkelhouders te zien als we vroegen om de grotere hoeveelheden... In de namiddag mochten we weer zelf lesgeven deze keer stonden we er weer samen. Sterk op elkaar afgestemd zoals altijd!!! Donderdag verliep alles een beetje hetzelfde als dinsdag, buiten dat Esther nu helemaal terug beter was! Het ziekenhuis en school verliepen vlot. In het ziekehuis zagen we enkele nieuwe gezichtjes maar gelukkige kwamen ook de al bekendere gezichtjes ons terug bezoeken in de playroom. We bespraken ook met de head nurse wanneer we misschien eens een filmnamiddag zouden kunnen organiseren. Dit zouden ze eerst nog eens moeten bekijken maar wordt vervolgd. Donderdagavond gingen we eten met dokter Mulugeta, hij was onder de indruk hoe goed we ons hier aan het inburgeren waren. We aten meer, we spraken al wat Tigriaans, we hadden al veel mensen ontmoet, we hadden het druk, … En als ik er zelf even over nadenk ben ik er zelf ook wel een beetje trots op! Terug in het hotel ontmoeten we Sara! Een zalige madam uit Nederland. Het voelde heerlijk om met iemand anders dan elkaar Nederlands te kunnen praten en samen te lachen! Vrijdag was onze laatste dag op Ayder school. Het was best wel pakkend om hier na vier weken afscheid te nemen (ook al gaan we hier zeker nog eens binnenspringen). Onze eerste moeilijkheid was om met al ons materiaal (200 notietieschriftjes, 200 potloden en 20 ballen) heel op school te geraken. We lieten het materiaal achter in het bureau van de directie dit, was een gelukzalig gevoel! Vervolgens gaven we onze eerste les Engels over ‘superlative adjectives’. Tijdens de break dansten we samen met de hele school. Het was een ongelooflijk gevoel om samen te dansen en te zingen. Ook de leerkrachten konden niet stoppen met lachen. Vervolgens gaven we onze drie laatste lessen in de achtste graad. Ook kregen we enkele mooie Engelse speechen van de studenten als cadeautje voor ons mee naar huis. Ik heb echt mijn best moeten doen om het droog te houden! ’s Avonds sloten we de week lekker af met een etentje met mister Pilot (Santa) en zijn vrienden. Zaterdag sliepen we uit en hielden we een lekkerlui dagje. We gingen shoppen en gingen ‘s avonds uit eten met Tommy. Zondag daarintegen was een hectisch dagje. We waren uitgenodigd op een doopfeest en voor de voetbalmatch. Gelukkig werd alles geregeld en konden we beiden bijwonen. Het was erg bijzonder om een doopfeest te mogen meemaken. Dit feest wordt voor pasgeboren jongens 40 dagen na de geboorte gehouden, voor meisjes is dat 80 na de geboorte. Veel volk wordt uitgenodigd en loopt binnen met geschenken om dan te genieten van heerlijk traditioneel eten en drinken. Omdat het vasten is, was er geen dierlijk voedsel te vinden. Iedereen was prachtig traditioneel gekleed en wij konden even spelen met de twee oudere kindjes van Tom (de gastheer). Het pasgeboren kindje kregen we wel niet te zien… Of dit normaal is en de bedoeling is? Of was het kindje gewoon aan het slapen? Dat weten we niet… Vervolgens zagen we de match van Mekelle. Deze was iets minder succesvol dan de twee vorige… Het eindigde op 1-1 en erg veel geweld en tumoer op de straten. Ik wist niet goed of ik bang moest zijn of dit normaal moest vinden. Gelukkig werden we snel veilig gesteld en bleek er niets ernstig aan de hand te zijn. Ook deze week sloten we af met het schrijven van ons blogbericht wat ik elke week minder en minder aangenaam begin te vinden omdat er weer eens een week voorbij is gevlogen! Eén derde voelde nog nooit zo pijnlijk om uit te spreken. Al de mooie herinneringen die er deze week weer bij kwamen maakten het er niet gemakkelijker op om te aanvaarden dat de tijd hier gewoon extra snel vliegt.
De maandagmorgendshift begon deze week met een speech van de principal over gezondheid. Iets waar ze toch best wel wat aandacht aan besteden. Aangezien wij ook in het hospital komen was dit wel een mooi onderwerp om over na te denken. Vooral als we maandag ook eindelijk een schema kunnen vastleggen met de hoofdverpleger om de playroom te openen. Elke dinsdag en donderdag zijn we welkom om activiteiten op de kinderafdeling te organiseren. Ook lukte het ons maandag eindelijk om het eerste deel van ons verblijf in het hotel te betalen. Dinsdag was het eindelijk weer aan ons om les te geven. We gaven les over ‘I would like to, usually and always’. Niet enkel wij waren gelukkig na het geven van onze lessen, heel de school was happy. De nieuwe maand ‘Maggabit’ is gestart en dat gaf weer de gelegenheid voor een feestje. In de leraarskamer werden we getrakteerd op verse koffie, popcorn, zoet brood en heerlijke muziek. Tijdens de wissel van de shifts moesten de leerlingen van de 8ste graad nog even langer blijven. We kregen van teacher Fantaoul de opdracht 8 vragen uit unit 10 te maken. Dit deden we met plezier ook al wisten we nog steeds niet wat de bedoeling was. Later bleek dat het een soort van wedstrijdje was. Twee leerlingen uit elke klas (8 leerlingen in het totaal) moesten vooraan op een stoel komen zitten. Zij kregen van elk vak één vraag en moesten deze zo goed mogelijk proberen te beantwoorden. Hun score werd telkens genoteerd. In de namiddag trokken we weer naar het ziekenhuis. We hadden ID-kaarten gemaakt voor de kinderen om hen beter te leren kennen en hadden enkele kennismakingsspelletjes voorbereid. Weer werd ons geduld op de proef gesteld en leerden we weer omgaan met de Afrikaanse tijd. Na drie uur wachten, wat gekke bekke trekken en wat gebaren spelletjes met enkele zieke kinderen, hebben we toch iemand van de verpleging kunnen overtuigen om de hoofdverpleger te bellen (de hoofdverpleger is namelijk de enige met de sleutel van de playroom). Toch zaten onze voorbereide activiteiten er niet meer in die dag aangezien de hoofdverpleger vast zat bij de noodgevallen. Natuurlijk begrepen we dit en keken we weer hopend verder uit naar donderdag. Woensdag gaven we een Engelse leesles. Het ging over de Ethiopische tradities en kunst en dit was natuurlijk ook voor ons erg interessant. Veel didactisch materiaal hadden we hier niet voor nodig, wel konden we de leerlingen actief laten werken. Dit verliep weer een pak vlotter dan vorige keren. Ondertussen beginnen de leerlingen ons ook beter te begrijpen en moet de leerkracht minder vaak tussen komen om te vertalen. Na de 8ste graad gaan we samen met teacher Fantoul naar de eerste graad. GE-WEL-DIG! De leerlingen zijn zo schattig en fier op wat ze al kunnen dat wij ook onze kans grijpen om hen enkele liedjes aan te leren en samen te zingen. Super fier en super gezellig! In de namiddag volgenden we de lessen Engels in de zesde graad omdat we vrijdagvoormiddag zouden missen. Teacher Abarwa was een zeer humoristische en gepassioneerde leerkracht. Hij werkte erg actief met zijn leerlingen en alle leerlingen waren 10 keer zo ethousiast om te mogen antwoorden als in de achtste graad. ’s Avonds was ik in paniek toen ik al mijn gegevens had moeten ingeven in de ATM maar na het horen tellen van mijn geld niets ontving. Gelukkig konden we rekenen op de hulp van onze hotelmanager om ons te komen redden en kwam ook dit avontuur weer helemaal goed. Donderdag liet de meester ons jammer genoeg weer observeren maar in de namiddag konden we nu echt beginnen in het ziekenhuis wat deze kleine teleurstelling weer helemaal opbeurde. Ook al verliep het verzamelen van kindjes iets moeilijker dan verwacht uiteindelijk overtuigden we twee ouders met hun kinderen en twee tienders om samen met ons enkele gezelschapspelletjes te spelen. Ook de poetsvrouwen kwamen ons vergezellen en we speelden wel twee uur gezellig samen. We zagen dat de ouders en kinderen ervan genoten even ergens anders mee bezig te zijn. Esther en ik besloten ze niet te overvallen met kennismakingsspelletjes of onze ID-kaarten maar de eerste dagen gewoon vertrouwen te winnen. In de hoop dat de mond aan mond reclame en het plezier zijn werk zou doen. Sommige zaken kan je niet forceren. Als leerkacht leer je dan ook flexibel zijn wat deze onverwachte maar zeer prettige momenten eens zo leuk maken. Na onze ervaring in het ziekenhuis werden we nog uitgenodigd in het ouderlijk huis van de mama van Totti. Hier werd er een religieuze ceremonie gevierd waarbij wij achteraf volop mochten meegenieten van een heerlijke maaltijd van ‘veganistische’ lekkernijen aangezien de orthodoxe christenen hier aan het vasten zijn (= geen dierlijke producten voor twee maanden lang). Na een heerlijk vermoeiende dag pakten we onze zak want ‘s morgens vroeg zouden we vertrekken op onze eerste uitstap, op naar Axum en de Simien Mountains. Vrijdag 4u00 in de ochtend loopt onze wekker af. Tommy (de man die onze excursie regelde) en Freeze (de driver) stonden op ons te wachten om naar onze eerste stop, Axum, te rijden. Axum is een stadje waar de Ethiopiërs in de Tigray region heel trots op zijn. Wij maakten hier een stop om te ontbijten en de obilisken met graftombes te bewonderen. Daarna maakten we ons klaar voor een rit naar Debark van wel zes uur. Deze zes uur waren zo prachtig dat ik niet eens de behoefte had om te slapen maar gewoon genoot van naar buiten gapen. Deze natuur was onbeschrijfelijk. We passeerden verschillende kleine landbouwdorpjes met nog authentieke houten en rieten hutjes. In één dorpje waren we even van onze melk. Door een auto-ongeluk, kwam een man onder een vrachtwagen terecht. Binnen de minuut stond heel het dorp rond de vrachtwagen. Wij konden op dat moment niet meer door en hadden ook nog niet door wat er aan de hand was. Totdat Freeze en Tommy het voor ons vertaalden en we plots een lichaam in doeken gewikkeld op een bank doorheen het dorp zagen worden gedragen. Alle inwoners volgden luid huilend het lichaam. De man werd naar zijn familie gebracht en werd diezelfde dag nog begraven. Geweersschoten klonken doorheen het dorp, dat maakte Esther en mij wel een beetje bang. Gelukkig stelde de mannen ons gerust dat dit normaal was en gewoon een teken was om aan te geven dat er iets gebeurde. Dit doen ze traditioneel elke keer wanneer er iemand trouwt of sterft. Wij zetten vervolgens een beetje aangedaan onze warme route van 39°C verder naar Debark. In Debark kwamen we ‘s avond rond 19u aan. We verbleven in een schattige lodge, waar we heerlijk aten en wachten op onze gids. Esther voelde haar echter niet zo goed die avond. Dit kwam waarschijnlijk door de combinatie van het weer en de hoogte. Gelukkig was ze na een nachtje goed slapen weer wat beter en konden we onze weg naar de Simien Mountains verder zetten. Eindelijk aangekomen in het park ontmoetten we onze gids en de groep (2 londense dames, 1 koppel taiwanezen, 4 israëlieten, een fransman en wij). Hier nemen we afscheid van Tommy en Freeze en startten we onze eerste wandeling van vier uur. We werden gedurende onze hele wandeling vergezeld door drie bewakers met een geweer. en zagen apen, verschillende vogels, walia’s,… Maar ook het uitzicht was elke keer opnieuw prachtig. Na vier uur kwamen we aan in het kamp waar we zouden overnachten. Omdat we voorbereid waren op tussen de 10 en 20 graden en niet op koude temperaturen van 0 graden, raadden zo ons aan in de lodge te slapen. Nadat we een kijkje waren gaan nemen, het donker begon te worden en we de lodge met alleen ons tweetje toch best wel een beetje eng vonden zaten we met een dilemma. Uiteindelijk besloten we in een tent te slapen zonder slaapzak, met beperkte kledij maar wel met een veilig gevoel. Het was een korte nacht maar wel een hele unieke ervaring. De volgende dag wandelden we naar de watervallen waar we konden genieten van een prachtig zicht en vervolgens met een ongelooflijk tevreden vervuld gevoel naar huis konden terugkeren. Tommy en Freeze waren ons komen opwachten aan de watervallen waarna onze weg naar huis meteen kon beginnen. We namen de oudste guard van de drie die ons vergezelde weer mee naar Debark. Deze man bleek 75 jaar te zijn en had zomaar zonder moeite de twee wandelingen van vier uur hiking meegedaan, respect! Hij trakteerde ons in Debark dan weer op soa (het lokale drankje dat goed zou zijn voor de maag dat wel een erg straffe smaak heeft). Wij zetten onze zes uur lange roadtrip naar Axum met veel gezang en gelach verder. Onderweg krijgen we te horen dat Mekelle met 4-1 de match gewonnen heeft, en dan is het feest nog eens eens zo groot. In Axum gaan we na een lekker avondmaal slapen om de volgende dag onze vijfde week in te zetten! |