Onze laatste week op Kaleb werd ingezet. Weeral eens het besef dat de tijd aan het vliegen is!
Ook is het de Goede Week een week waarin verschillende tradities plaatsvinden. Zo mag je die week geen enkel teken van affectie tonen. Dit wil zeggen geen handen schudden of knuffels geven, iets dat voor ons al een hele aanpassing was. Op vrijdag mogen de mensen de ganse dag niets eten tot 5 uur ’s avonds. Dit om mee te leven met Jezus. Er worden ook ringen en kronen gemaakt van palmbladeren. Deze worden op vrijdag richting de kerk geworpen om Jezus te eren. Een hoop tradities die we in België niet kennen. Een nieuwe week, dus ook nieuwe lessen op de planning. Ons schema was opgesteld en de lessen voor maandag waren voorbereid. We konden dus starten! Echter niet zonder een eerste verrassing op maandagochtend. Hailish kwam ons wekken met een cadeautje van Kiki. Kiki had vanuit Axum een ketting voor ons laten maken waar in het Tigrinya onze naam stond gegraveerd. We waren nog nooit zo snel uit bed om Kiki te gaan bedanken. Hierna konden we vol goede moed aan de drukke dag op school beginnen. Dinsdag trok ik alleen naar school. Pia was ziek geworden en had een enorm slechte nachtrust achter de rug. Het was het beste voor haar om in het hotel te blijven en goed te rusten zodat ze snel beter zou zijn. Op school was iedereen verbaasd toen ze mij alleen zagen aankomen. Een forenjie die ziek is, is blijkbaar een enorme schok. Na het lesgeven trok ik snel weer naar het hotel om te kijken hoe het met Pia was. Aangezien ze nog steeds niet beter was, besloot ik om met mijn papa te bellen om te horen wat we moesten doen. In de namiddag trokken we toch maar naar de dokter om een onderzoek te laten uitvoeren. Wat bleek? Een keel- en darminfectie. We passeerden langs de apotheker voor de nodige medicijnen en dan snel weer naar het hotel. Pia kroop in bed en ik bracht nog even onze ouders en de leerkrachten op de hoogte van de situatie. De volgende ochtend trokken we nog een keer naar de apotheker om de medicijnen te halen die dinsdag niet aanwezig waren. Hierna kroop Pia weer in bed en ging ik naar school. Ik bracht een update bij de leerkrachten en ging na het lesgeven weer snel naar het hotel. In de namiddag ging ik samen met Amaha naar de winkel om aankopen te doen om cadeau te geven aan Kaleb. We kochten woordenboeken Engels – Tigrinya – Amhaars aan en een heleboel rode balpennen voor de leerkrachten en een nietjesmachine. Aangezien de leerkrachten het niet konden verdragen dat ze Pia al 2 dagen niet meer hadden gezien, brachten ze haar een ziektebezoekje in de avond om toch maar zeker te zijn dat alles in orde was. Donderdag was het dan zover. Onze laatste dag op Kaleb! De ochtendceremonie mochten wij afsluiten met een speech voor de leerlingen om hen te bedanken voor de leerrijke stage. Tijdens de pauze gaven we een speech voor de leerkrachten om ook hen te bedanken en gaven we onze cadeaus af. Daarna bedankten enkele leerkrachten ons voor de cadeaus en voor onze inzet in de school. Een moment waarop ik net geen traantje moest wegpinken. Goede Vrijdag was voor ons een rustige dag. Aangezien Pia nog steeds niet helemaal genezen was, werd het een dag vol rusten. Terwijl Pia sliep werkte ik wat voor school. Zaterdag gingen we samen met Hiwet en Kasu, twee leerkrachten van Kaleb, winkelen om een traditioneel kleed aan te kopen. Na onze lunch liet ik mijn haar invlechten door iemand van het hotel. Nu snap ik ook waarom ze zo vaak zeggen: ‘Wie mooi wil zijn moet pijn lijden’. Zondag was een dag waarop de woorden “Tzubuk Fasika” vaak uit de monden kwamen. Pasen was in het land en werd groots gevierd. ‘s Ochtends startte de dag met een koffieceremonie. Wij namen deel in het hotel. Hierna trok iedereen naar zijn familie om samen Pasen te vieren. Tegen de avond verplaatst iedereen zich om ook Pasen te vieren met vrienden. Wij waren uitgenodigd bij Samuel en Gechu om samen met hen te komen vieren. Heel Mekelle was wit gekleurd van de traditionele kledij, wij waren deze keer geen uitzondering en werden volledig geaccepteerd door de mensen in de omgeving. Voor het eerst bekeken de mensen ons niet meer als Forenjie maar als Habesha, inwoner van Ethiopië.
1 Reactie
Greet
4/30/2019 12:49:41 am
geniet nog van de laatste dagen!!!!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |