Wat gaat de tijd toch snel! We zijn al een maand in het wondermooie Mekelle en hebben ons nog geen seconde verveeld. Natuurlijk stond er deze week veel op de planning waardoor verveling niet in ons to-do lijstje kwam te staan.
Een nieuwe week, dit betekent dus dat we weer in de ochtend moeten lesgeven. Aangezien het maandag is, begint de dag met een speech die wordt gegeven door de directrice. Deze keer stond er een speech over gezondheid op het programma. De lessen van die dag mochten we observeren. In de namiddag mochten we eindelijk terug naar het ziekenhuis. Hier spraken we met de head nurse af dat we elke dinsdag en donderdag naar de playroom zullen komen om enkele activiteiten te doen met de kinderen. ’s Avonds gingen we nog een keer naar de bank. Zoals ik vorige keer al had verklapt lukte het deze keer wel om het eerste deel van ons hotel te betalen. Op dinsdag was het aan ons! De dag startte zoals altijd met de ochtendceremonie. Hierna gingen wij aan de slag met onze les over ‘I would like to, usually and always’. De lessen verliepen vlekkeloos en Teacher Fantaoul was tevreden. Tijdens de pauze was het feest! Het was de eerste dag van een nieuwe maand in de Ethiopische kalender. Dit betekent verse koffie, brood en popcorn als tussendoortje. Mij hoor je hierbij niet klagen! Op het einde van de morningshift vond er een wedstrijd plaats tussen de verschillende achtste graden. Van elke graad werden er 2 leerlingen uitgekozen. Zij kregen van elk vak 1 vraag waarop ze moesten antwoorden. Een leerkracht noteerde dan de punten. Het was de bedoeling om met jouw klas zoveel mogelijk punten te scoren. Wij kregen de eer om de Engelse vragen op te stellen en te presenteren aan de leerlingen. In de namiddag gingen we terug naar het ziekenhuis. Vol goede moed zochten we de head nurse. Na 2 uur wachten, vertelden ze ons dat hij vastzat op de spoed. Aangezien hij in het bezit is van de sleutel van de playroom konden we niets doen. We lieten een briefje achter en gingen richting ons hotel. In het hotel maakten we kennis met Hannah, de biologische dochter van Totti zijn ‘mama’. Hierna hadden we met Abel afgesproken in het zwembad om een zwemwedstrijd te houden. Vol goede moed begonnen we hieraan maar al snel zagen we dat het verloren moeite was. Abel zwom twee keer zo snel als ons en dus moesten wij met lege handen naar huis. Woensdag was een speciale dag voor mij. Het is de dag waarop Brent en ik 5 jaar samen zijn. Ondanks de verre afstand maakten we tijd voor elkaar om even te bellen. Die dag kregen we ook weer de kans om les te geven. Deze keer kregen we een leesles voorgeschoteld. We hadden er zelf een oefening bijgemaakt aangezien er veel moeilijke woorden in de tekst stonden. Teacher Fantaoul vond het een goede oefening en heeft ze zelf opgeschreven om te onthouden voor de volgende jaren. Aangezien we op vrijdag een half dagje vrij hebben, halen we die dag in de namiddag in. We volgden de lessen Engels bij Teacher Abarwa in de zesde graad. Een enorm aangename man die op een vlotte manier de les geeft. Moe maar voldaan sloten we de dag af met een etentje in Dinu’s Corner. Aangezien we op woensdag hebben lesgegeven, was donderdag weer een rustdag voor ons. ‘Dat is hoe het hoort’, zegt onze leerkracht elke keer weer opnieuw. Na de lessen in de achtste graad, werden we meegenomen naar de eerste graad. Hier zagen we een les rond het leren lezen van letters. Wij kregen de kans om er het liedje hoofd, schouders, knie en teen aan te leren. 50 dolenthousiaste kindjes die mee aan het zingen en het dansen zijn, geeft toch wel een gelukzalig gevoel! In de namiddag gingen we nog eens naar het ziekenhuis. Deze keer was de head nurse wel aanwezig. We installeerden ons in de playroom en maakten ons klaar voor de eerste kinderen. Dit ging minder vlot dan we dachten. Veel ouders en kinderen lagen op hun kamer om te rusten of te eten. We plaatsen ons op de gang om zo de kinderen te lokken en met succes. Na een uur kregen we de eerste ouder met zijn kind over de vloer. Vanaf dan bleven de ouders komen. Met een klein groepje van kinderen, ouders en poetsvrouwen, speelden we een aantal spelletjes. Zonder woorden maar wel met de nodige competitie. Een meer dan geslaagde namiddag! Na een korte nachtrust stonden we de volgende dag op om 4 uur. Vol zenuwen stapten we in de auto op weg naar Axum. Een autorit van ongeveer 4 uur stond ons te wachten. In het begin deden we nog een dutje maar al snel waren we wakker en hadden we energie te veel. Met de zon die opkwam reden we door de bergen. Eenmaal aangekomen in Axum, namen we een goed gevuld ontbijt. Even opfrissen en dan brachten we een bezoek aan de obelisken van Axum. Drie gigantische obelisken die zijn meegekomen na de oorlog tegen Italië. Na een kort bezoek stapten we terug de auto in. Deze keer tot Debark, een ritje van ongeveer 6 uur. Slapen zat er deze keer niet in, wel een uitzicht om bij weg te dromen. Onze ogen dwaalden geen seconde van de weg af. Eén en al natuur, huisjes gemaakt van hout en dieren die in het wild leven. Alles werd zelfs nog beter toen Tommy enkele Amerikaanse liedjes liet horen die wij uit volle borst konden meezingen. Halverwege de tocht kwam er echter wel een tegenslag. Er was een ongeval gebeurd met een vrachtwagen. In tegenstelling tot België werd hier het slachtoffer meteen begraven. Het hele dorp stond binnen de minuut rond de vrachtwagen om te kijken hoe het lichaam werd meegenomen naar de begraafplaats. Wanneer het volk achter de familie aanwandelt worden er enkele schoten gelost om de rest van het dorp te laten weten dat er iemand is gestorven. Eenmaal hier voorbij, ging de autorit vlot. Elke keer weer een WAUW-gevoel bij alles wat we zagen. In Debark sliepen we in een lodge. We aten iets en gingen vroeg naar bed aangezien het een lange dag was. Op zaterdag was het dan zover! We reden met de auto naar de Simien Mountains. Daar stond ons een wandeling van 4 uur te wachten. Eenmaal aangekomen maakten we kennis met onze groep voor de komende twee dagen. Twee meisjes uit Londen, een jongen uit Frankrijk, vier studenten uit Israël, een koppel uit Taiwan en drie guards met hun geweer. Een gemengde groep met elks hun eigen verhaal. Al snel zagen we de eerste Gelada Baboons die in het gras aan het plukken waren voor voedsel. Van het 4 uur wandelen was niets te merken. Het uitzicht dat we erbij kregen, maakte dat de tijd vloog. In het kamp stonden de tenten al opgesteld. Voor ons was er een bed in de lodge voorzien. De lodge was echter ver weg, enorm donker en we zouden er alleen slapen. Aangezien dat we dit niet zagen zitten, kregen we ook een tent toegewezen. Na een heerlijk en uitgebreid avondmaal, kregen we slecht nieuws. De broer van onze gids was overleden tijdens het blussen van een vuur. De gids is in alle haast vertrokken richting zijn familie. Om even te bekomen dronken we nog wat thee en kropen daarna onder de lakens. Een korte en koude nacht later, trokken we onze wandelschoenen weer aan. Er stond opnieuw een tocht van 4 uur op de planning. Deze keer richting de watervallen van het gebergte. Na een stevig ontbijt, vertrokken we. 4 uur later kwamen we aan op een plek die niet te beschrijven valt. Ergens verscholen achter de bomen ligt er een enorme berg en vallei. Rust, dat is wat je er vond. Je kon zien waar de watervallen moesten lopen. Aangezien het regenseizoen nog niet is gepasseerd, stonden de watervallen leeg. Dit was echter geen probleem want het bleef 100% genieten! Tommy en Freeze stonden ons al op te wachten met de auto. Na de prachtige stukjes natuur was het jammer genoeg weer tijd om in de auto te stappen. In één lange rit trokken we terug naar Axum, waar we gaan overnachten. Dit was weer een autorit vol verbazing, verwondering en respect voor de natuur die er te vinden is in Ethiopië. Een stukje natuur dat zeker en vast de moeite is om te bekijken zolang het nog geen toeristische trekpleister is. Een plek waar je tot rust kan komen, kan genieten en aan niets anders moet denken. Een plek die je niet kan beschrijven in foto’s of woorden
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |