WAUW! Een woord dat deze week ontelbare keren gebruikt is geweest. We hadden een weekje vakantie gepland tussen het afsluiten van Ayder primary school en de start van Kaleb primary school. Ook is het de week die ons avontuur al in de helft verdeelt. Ja je leest het goed, we zijn reeds in de helft van ons avontuur. Dit bewijst weer eens hoe snel de tijd vliegt.
Op maandagochtend vertrokken we richting de Danakil Depression. Dit natuurlijk niet zonder enige problemen. We waren een groep van 9, zeven Spanjaarden en wij. Ideaal dus want samen met de crew passen we in drie auto’s. Echter hadden de Spanjaarden een privétrip geboekt. Dit betekent dat er voor ons een extra chauffeur moest geregeld worden zodat we apart konden reizen. Door al deze ‘problemen’ vertrokken we 3 uur later dan gepland. Eenmaal op weg konden we alle drama al snel missen. Ook deze keer konden we genieten van een prachtig landschap en goede muziek. In één trek trokken we naar Afar, de warmste plek van Ethiopië. Als lunch had onze kok voor ons hamburgers met frietjes voorzien. Klagen konden wij dus zeker niet doen. Na een rit van 5 uur begon het echte werk, offroad. Een hobbelige weg die 2 uur zou duren. Halfweg moesten we wachten op de andere twee auto’s die nog voor goedkeurig gingen vragen. Tijdens het wachten werd het donker en er was geen contact mogelijk via gsm. De drivers kropen op het dak in de hoop dat ze de koplampen van de auto’s konden zien. Wij waren het beu om te wachten in de auto dus kropen mee op het dak. Natuurlijk net op het verkeerde moment want er kwam een zandstorm aan. We moesten vluchten in de auto en daar ontdekten we dat we volledig grijs zagen van het stof. Gelukkig kwamen de andere auto’s snel waardoor we onze tocht konden verderzetten. Een klein uurtje later kwamen we aan in het basiskamp. We kregen een heerlijk vers gekookt avondmaal van Merry, de kok en kropen daarna in ons bedje. Een matras op de grond met een slaapzak onder de blote sterrenhemel. De volgende ochtend moesten we vroeg op. Het ontbijt werd geserveerd om half 6 en om 6 uur vertrokken we richting de top van de vulkaan, Erta Ale. Na een stevige wandeling van 3 uur kwamen we aan. Onderweg hadden we onze WAUW-momenten maar zeker ook toen we boven aankwamen. Op de top werden we verwelkomd door hevige rookwolken. Om onszelf te beschermen tegen de rook, bonden we een T-shirt rond ons gezicht. Een half uur na onze aankomst kwamen ook de kamelen en de crew aan met eten, drinken en slaapmateriaal. Wij vertrokken richting de rand van de vulkaan. Er waren drie vulkanen. Eén volledig uitgedoofde vulkaan, een vulkaan die niet meer actief was maar nog wel rookte en dan nog een actieve vulkaan. Voor de middag bezochten we er twee van de drie. Als lunch had Merry voor ons pizza voorzien en hierna begonnen we aan een siësta. Door de hitte die er was (45°C) waren we al volledig uitgeput. Na de rust trokken we naar de derde vulkaan. Door de rook konden we jammer genoeg niets zien van de binnenkant van de vulkaan. Eenmaal terug in het kamp maakten we nog een wandeling met Fedoe (onze driver) en Fana (onze gids). Dit werd een wandeling vol plezier. Merry maakte weeral een heerlijk avondmaal en daarna was het tijd om te gaan slapen. Wederom sliepen we op een matras met een slaapzak. Deze keer in een hutje gemaakt van losse stenen zodat we toch een beetje beschermd zouden zijn tegen de rook. ’s Nachts werden we gewekt om opnieuw naar de vulkaan te gaan. Aangezien er enkel rook zou zijn, besloten we om te blijven liggen. Om 4 uur werden we alweer gewekt. We vertrokken meteen op onze weg terug richting het basiskamp. Eenmaal terug in het kamp kregen we ons ontbijt geserveerd, wentelteefjes. Wanneer al het materiaal was ingepakt in de auto’s vertrokken we richting Dallol. Een rit waarbij was afgesproken dat er niet geslapen werd. Wat doen wij dan? De muziek extra luid zetten en meezingen uit volle borst! Wanneer we aankwamen in Dallol maakten we onze slaapplaats klaar. Hierna trokken we met Fana, Fedoe en Bisrat richting de Salt Lakes. Er is maar één woord om deze onbeschrijflijke plek te beschrijven en dat is WAUW! Een volledig witte vlakte die in het oneindige overgaat. Natuurlijk hielden we hier een fotoshoot. Aangezien Fana in het weekend jarig is, had ze een flesje Ethiopische wijn voor ons voorzien. Dit dronken we naar traditie op, op het dak van de auto met als de achtergrond een prachtige zonsondergang. Hierna trokken we terug naar het kamp om ons avondmaal op te eten. We kregen geit geserveerd. Dit was een geit die gekocht was op de markt en met ons is meegereisd tot in Dallol. Hierna maakten we ons klaar om te gaan slapen. Deze keer hadden we een handgemaakt houten bed. We legden onze matrassen hierop en kropen in onze slaapzak. Aangezien we weer in de blote lucht gingen slapen, staarden we nog even naar de sterren en deden we nog een babbeltje met de crew. We werden wakker door de zonsopgang en genoten van ons ontbijt. Vandaag stond er veel op de planning! We vertrokken richting de Dallol vlakte. Zoals ze hier zeggen is het de mooiste plek op aarde en ik moet ze hierin gelijk geven! Door er rond te wandelen krijg je het gevoel dat je op een andere planeet bent beland. Volledig stil in het begin omdat je niet op woorden kan komen. Uiteindelijk komt er dan toch een WAUW uit. Vervolgens trokken we verder naar het rode zoutgebergte. Een gebergte in het midden van de zoutvlakte dat bestaat uit een rode zoutsteen. Daarna reden we verder naar een ‘hot spring’. Een klein meertje in het midden van de zoutvlakte. Het water voelt echter als olie aan en wordt gebruikt om de huid zachter te maken en juwelen van goud of zilver te poetsen. Ten slotte bekeken we nog de zoutontmijning. Een aantal mannen waren zout aan het kappen. Dit gebeurde in een ondraaglijke hitte. Wanneer er ongeveer 200 kilogram zout was gekapt, wordt dit opgeladen op de kamelen en te voet richting verschillende steden gebracht. Zo’n ritje naar Mekelle duurt ongeveer 2 weken. Wanneer we overdonderd waren door alle indrukken, trokken we terug naar het kamp. Merry maakte voor ons een laatste keer eten, injera met schro tegamino, ons lievelingseten hier in Ethiopië. Nog een koffie en dan stapten we de auto in terug richting Mekelle. Wederom een rit vol plezier. Terug in Mekelle dronken we nog iets met Fedoe en Fana om afscheid te nemen. Daarna trokken we onze kamer in om te genieten van een lekker warme douche. Op vrijdag kwam school weer een stukje dichterbij. We gingen naar Kaleb om alles te regelen in verband met onze stage daar. We kregen te horen hoe onze stage er ging uitzien en in welke graad we zullen lesgeven. Samuel (onze begeleider) verwachtte eerst dat we al op maandag meteen zouden kunnen lesgeven. Wij vertelden hem dat we echter eerst graag zouden observeren om de school te leren kennen. Nu staat er dus op de planning dat we maandag observeren en dinsdag al zullen starten met lesgeven. Op het einde van ons gesprek vertelde Samuel ook dat we hem 50 euro elks zouden moeten betalen om onze stage daar te kunnen doen. Hiervan verschoten we en dus belden we met Vanessa, onze docente, om te horen wat we moeten doen. Natuurlijk is dit niet de bedoeling! Maandag gaan we terug naar Kaleb en zal Dokter Mulugeta met ons meegaan om onze stage daar verder in orde te brengen. Toen we terugkwamen van Kaleb zagen we dat de groep Spanjaarden aankwam van hun tocht naar de Danakil. Zij verbleven er een dag langer als ons. Wij verwelkomden hen terug en waren blij om ook de crew terug te zien. We dronken nog iets met de crew om hen te bedanken voor de prachtige vier dagen. Daarna gingen we iets eten in de Karibu, ons vaste stekje voor het weekend. ’s Avonds gingen we nog gezellig iets drinken in een plaatselijk cafeetje. Zaterdag was de verjaardag van Fana. Wij waren uitgenodigd om haar verjaardag mee te vieren. Natuurlijk moesten we hiervoor gepast gekleed zijn. Fana nam ons dus mee naar het shoppingcenter om een kleed te gaan kopen. Hierna namen we een douche en maakten we ons klaar om mee te gaan feesten. Samen met haar vrienden trokken we naar Grand Awash, de uitgaansplek in Mekelle. Zondagochtend sliepen we uit. We hadden een dagje in het hotel gepland om wat voor school te werken. Een rustige dag waardoor we goed konden recupereren van onze reis en het feesten. Onze zondag sluiten we af met het schrijven van ons blogbericht. Een leuke gedachte aan de fantastische, prachtige en onbeschrijfelijke week die we achter de rug hebben.
0 Reacties
Een week waarin er afscheid moest genomen worden van enkele vrienden maar ook een week
waarin we nieuwe vrienden gemaakt hebben. Een week met enkele tranen maar eens zoveel glimlachen. Op maandag vertrokken we ’s ochtends terug richting Mekelle. Onderweg stopten we voor een koffie en wat ‘honeywine’. Twee traditionele dranken hier in Ethiopië die ontzettend lekker zijn! Net optijd waren we terug in het hotel. We konden ons nog juist omkleden en onze rugzak nemen of we moesten al vertrekken naar school. Gelukkig waren Tommy en Freeze zo vriendelijk om ons af te zetten aan school zodat we geen bajaj (tuk tuk) moesten nemen. Na een lange nacht trokken we op dinsdag richting het ziekenhuis. Samen met 4 kindjes konden we de hele voormiddag spelen. Ook kwamen er enkele personeelsleden langs die het enorm appreciëren dat wij de kinderen komen bezighouden. In de namiddag gingen we naar school. Ik had enorm veel last van buikpijn. Aangezien de misselijkheid te veel werd, moest ik naar huis van de leerkrachten. Totti kwam mij halen zodat ik niet alleen een bajaj moest nemen. Eenmaal in het hotel kroop ik in bed om wat te rusten. Pia bleef in school om de lessen te geven. ’s Avonds kwamen zowel Pia als Totti naar de kamer om te kijken hoe het met mij ging. Gelukkig kon ik aan Totti vertellen dat het al wat beter ging met mij en dat hij niet meer ongerust hoefde te zijn. Na een goede nachtrust voelde ik mij de dag nadien al veel beter. In de namiddag gingen we enkele aankopen doen als cadeau voor Ayder. Uiteindelijk kwamen we terug met 100 schriftjes en wat ballen. In de namiddag gingen we naar school. We gaven les over de windrichtingen en de kaart van Afrika. Na school passeerden we opnieuw een winkeltje. Hier kochten we nog eens 100 schriften aan. Zo kunnen we één volledige graad voorzien van schriften en potloden. Donderdag stond het ziekenhuis weer op de planning. Al snel hadden we 2 kindjes om mee te spelen. We hebben ons geen seconde verveeld! In de namiddag gingen we weer naar school. Deze keer gaf teacher Fantaoul de les. Tijdens de pauze begon het plots te regenen. Een helse stortbui die de kinderen niet tegenhouden. Hun trui over het hoofd en spelen maar! Deze dag werden alle lessen ingekort met 10 minuten. Dit zodat er ’s avonds met het ganse leerkrachtenteam kon vergaderd worden. De vergadering startte om 4 uur en deze zou tot 19.00 uur duren. Aangezien de vergadering 3 uur ging duren en volledig in het Tigriaans was, moesten wij deze niet volgen. Wel werd ons verteld dat dit ging gaan over het onderwijs in Ethiopië. Aangezien we dokter Mulugeta al lang niet meer hadden gezien, spraken we met hem nog eens een keer af om te gaan eten. Hij nam ons mee naar een gezellige plek waar we injera kregen. Eenmaal terug in het hotel spraken we af met Tommy om onze trip voor de Danakil verder te regelen. Hij was in het gezelschap van Sara, een meisje uit Nederland. Voor ons was dit een geweldige ontmoeting want we konden eindelijk eens in het Nederlands tegen iemand praten. Sara verblijft voor 4 maanden op de universiteit om daar een project uit te werken in functie van school. Vrijdag was onze laatste dag op Ayder primary school. Met onze handen vol materialen stapten we de schoolpoort binnen. De directie was enorm blij met het zien van al deze materialen. Bij deze dus een dikke merci aan iedereen die koekjes heeft gekocht! Tijdens de pauze deden we enkele Belgische dansen met de ganse school. De leerlingen en leerkrachten keken vooral naar hoe wij dansten. Toch kregen we enkele enthousiastelingen zo ver om mee te dansen met ons. De lessen Engels mochten wij geven. Op het einde van de lessen namen we afscheid van de leerlingen en van teacher Fantaoul. Dag zeggen deden we niet, het bleef bij een ‘tot de volgende keer’. ’s Avonds gingen we iets eten met Santa en zijn vrienden, enkele piloten van het hotel. Hij vertrekt op maandag terug richting Addis Abeba. Ook van hem moesten we die avond afscheid nemen aangezien hij ongeveer 2 maanden zal wegblijven. Zaterdag was onze rustdag. Het begon met uitslapen en het kijken van een film. In de namiddag trokken we naar het winkelcentrum. Hier kochten we enkele kleedjes en nieuwe sandalen. Hierna nam Tommy ons mee om iets te gaan eten en te drinken. Aangezien hij één van de weinigen is die niet aan het vasten is, nam hij ons mee naar een plek om vlees te gaan eten. Voor ons was dit geen enkel probleem! Op zondag waren we uitgenodigd om naar een doopfeest te gaan. Samen met Tommy en Abel gingen we naar Tom. We kregen lunch aangeboden en mochten mee genieten van de festiviteiten. Alles op het feest werd gefilmd, dit zodat het kind later kan zien wie er allemaal aanwezig was. Natuurlijk stonden wij in de belangstelling als ‘forengie’. Na het feest trokken we richting het stadium. Mekelle had een belangrijke voetbalwedstrijd op de planning staan en deze konden wij natuurlijk niet missen! Samen met Sara en Tommy trokken we het stadium in. Deze keer kregen we de kans om in de ‘VIP’ ruimte te staan. Dit is de plaats waar alle journalisten mogen zitten om het beste zicht over het voetbalveld te krijgen. Zoals jullie het al kunnen lezen: de ene dag verloopt heel rustig, de andere dag wordt volledig volgepland voor ons. Toch zijn we enorm blij met de vrienden die we hier al gemaakt hebben en waarmee we onze avonturen kunnen delen! Wat gaat de tijd toch snel! We zijn al een maand in het wondermooie Mekelle en hebben ons nog geen seconde verveeld. Natuurlijk stond er deze week veel op de planning waardoor verveling niet in ons to-do lijstje kwam te staan.
Een nieuwe week, dit betekent dus dat we weer in de ochtend moeten lesgeven. Aangezien het maandag is, begint de dag met een speech die wordt gegeven door de directrice. Deze keer stond er een speech over gezondheid op het programma. De lessen van die dag mochten we observeren. In de namiddag mochten we eindelijk terug naar het ziekenhuis. Hier spraken we met de head nurse af dat we elke dinsdag en donderdag naar de playroom zullen komen om enkele activiteiten te doen met de kinderen. ’s Avonds gingen we nog een keer naar de bank. Zoals ik vorige keer al had verklapt lukte het deze keer wel om het eerste deel van ons hotel te betalen. Op dinsdag was het aan ons! De dag startte zoals altijd met de ochtendceremonie. Hierna gingen wij aan de slag met onze les over ‘I would like to, usually and always’. De lessen verliepen vlekkeloos en Teacher Fantaoul was tevreden. Tijdens de pauze was het feest! Het was de eerste dag van een nieuwe maand in de Ethiopische kalender. Dit betekent verse koffie, brood en popcorn als tussendoortje. Mij hoor je hierbij niet klagen! Op het einde van de morningshift vond er een wedstrijd plaats tussen de verschillende achtste graden. Van elke graad werden er 2 leerlingen uitgekozen. Zij kregen van elk vak 1 vraag waarop ze moesten antwoorden. Een leerkracht noteerde dan de punten. Het was de bedoeling om met jouw klas zoveel mogelijk punten te scoren. Wij kregen de eer om de Engelse vragen op te stellen en te presenteren aan de leerlingen. In de namiddag gingen we terug naar het ziekenhuis. Vol goede moed zochten we de head nurse. Na 2 uur wachten, vertelden ze ons dat hij vastzat op de spoed. Aangezien hij in het bezit is van de sleutel van de playroom konden we niets doen. We lieten een briefje achter en gingen richting ons hotel. In het hotel maakten we kennis met Hannah, de biologische dochter van Totti zijn ‘mama’. Hierna hadden we met Abel afgesproken in het zwembad om een zwemwedstrijd te houden. Vol goede moed begonnen we hieraan maar al snel zagen we dat het verloren moeite was. Abel zwom twee keer zo snel als ons en dus moesten wij met lege handen naar huis. Woensdag was een speciale dag voor mij. Het is de dag waarop Brent en ik 5 jaar samen zijn. Ondanks de verre afstand maakten we tijd voor elkaar om even te bellen. Die dag kregen we ook weer de kans om les te geven. Deze keer kregen we een leesles voorgeschoteld. We hadden er zelf een oefening bijgemaakt aangezien er veel moeilijke woorden in de tekst stonden. Teacher Fantaoul vond het een goede oefening en heeft ze zelf opgeschreven om te onthouden voor de volgende jaren. Aangezien we op vrijdag een half dagje vrij hebben, halen we die dag in de namiddag in. We volgden de lessen Engels bij Teacher Abarwa in de zesde graad. Een enorm aangename man die op een vlotte manier de les geeft. Moe maar voldaan sloten we de dag af met een etentje in Dinu’s Corner. Aangezien we op woensdag hebben lesgegeven, was donderdag weer een rustdag voor ons. ‘Dat is hoe het hoort’, zegt onze leerkracht elke keer weer opnieuw. Na de lessen in de achtste graad, werden we meegenomen naar de eerste graad. Hier zagen we een les rond het leren lezen van letters. Wij kregen de kans om er het liedje hoofd, schouders, knie en teen aan te leren. 50 dolenthousiaste kindjes die mee aan het zingen en het dansen zijn, geeft toch wel een gelukzalig gevoel! In de namiddag gingen we nog eens naar het ziekenhuis. Deze keer was de head nurse wel aanwezig. We installeerden ons in de playroom en maakten ons klaar voor de eerste kinderen. Dit ging minder vlot dan we dachten. Veel ouders en kinderen lagen op hun kamer om te rusten of te eten. We plaatsen ons op de gang om zo de kinderen te lokken en met succes. Na een uur kregen we de eerste ouder met zijn kind over de vloer. Vanaf dan bleven de ouders komen. Met een klein groepje van kinderen, ouders en poetsvrouwen, speelden we een aantal spelletjes. Zonder woorden maar wel met de nodige competitie. Een meer dan geslaagde namiddag! Na een korte nachtrust stonden we de volgende dag op om 4 uur. Vol zenuwen stapten we in de auto op weg naar Axum. Een autorit van ongeveer 4 uur stond ons te wachten. In het begin deden we nog een dutje maar al snel waren we wakker en hadden we energie te veel. Met de zon die opkwam reden we door de bergen. Eenmaal aangekomen in Axum, namen we een goed gevuld ontbijt. Even opfrissen en dan brachten we een bezoek aan de obelisken van Axum. Drie gigantische obelisken die zijn meegekomen na de oorlog tegen Italië. Na een kort bezoek stapten we terug de auto in. Deze keer tot Debark, een ritje van ongeveer 6 uur. Slapen zat er deze keer niet in, wel een uitzicht om bij weg te dromen. Onze ogen dwaalden geen seconde van de weg af. Eén en al natuur, huisjes gemaakt van hout en dieren die in het wild leven. Alles werd zelfs nog beter toen Tommy enkele Amerikaanse liedjes liet horen die wij uit volle borst konden meezingen. Halverwege de tocht kwam er echter wel een tegenslag. Er was een ongeval gebeurd met een vrachtwagen. In tegenstelling tot België werd hier het slachtoffer meteen begraven. Het hele dorp stond binnen de minuut rond de vrachtwagen om te kijken hoe het lichaam werd meegenomen naar de begraafplaats. Wanneer het volk achter de familie aanwandelt worden er enkele schoten gelost om de rest van het dorp te laten weten dat er iemand is gestorven. Eenmaal hier voorbij, ging de autorit vlot. Elke keer weer een WAUW-gevoel bij alles wat we zagen. In Debark sliepen we in een lodge. We aten iets en gingen vroeg naar bed aangezien het een lange dag was. Op zaterdag was het dan zover! We reden met de auto naar de Simien Mountains. Daar stond ons een wandeling van 4 uur te wachten. Eenmaal aangekomen maakten we kennis met onze groep voor de komende twee dagen. Twee meisjes uit Londen, een jongen uit Frankrijk, vier studenten uit Israël, een koppel uit Taiwan en drie guards met hun geweer. Een gemengde groep met elks hun eigen verhaal. Al snel zagen we de eerste Gelada Baboons die in het gras aan het plukken waren voor voedsel. Van het 4 uur wandelen was niets te merken. Het uitzicht dat we erbij kregen, maakte dat de tijd vloog. In het kamp stonden de tenten al opgesteld. Voor ons was er een bed in de lodge voorzien. De lodge was echter ver weg, enorm donker en we zouden er alleen slapen. Aangezien dat we dit niet zagen zitten, kregen we ook een tent toegewezen. Na een heerlijk en uitgebreid avondmaal, kregen we slecht nieuws. De broer van onze gids was overleden tijdens het blussen van een vuur. De gids is in alle haast vertrokken richting zijn familie. Om even te bekomen dronken we nog wat thee en kropen daarna onder de lakens. Een korte en koude nacht later, trokken we onze wandelschoenen weer aan. Er stond opnieuw een tocht van 4 uur op de planning. Deze keer richting de watervallen van het gebergte. Na een stevig ontbijt, vertrokken we. 4 uur later kwamen we aan op een plek die niet te beschrijven valt. Ergens verscholen achter de bomen ligt er een enorme berg en vallei. Rust, dat is wat je er vond. Je kon zien waar de watervallen moesten lopen. Aangezien het regenseizoen nog niet is gepasseerd, stonden de watervallen leeg. Dit was echter geen probleem want het bleef 100% genieten! Tommy en Freeze stonden ons al op te wachten met de auto. Na de prachtige stukjes natuur was het jammer genoeg weer tijd om in de auto te stappen. In één lange rit trokken we terug naar Axum, waar we gaan overnachten. Dit was weer een autorit vol verbazing, verwondering en respect voor de natuur die er te vinden is in Ethiopië. Een stukje natuur dat zeker en vast de moeite is om te bekijken zolang het nog geen toeristische trekpleister is. Een plek waar je tot rust kan komen, kan genieten en aan niets anders moet denken. Een plek die je niet kan beschrijven in foto’s of woorden Thuiskomen. Een gevoel dat deze week heel hard is gegroeid. Thuiskomen in het hotel, in de school, in de stad. Een enorm fijn gevoel dat ons verblijf hier alleen maar beter maakt.
Deze week startten we met een bezoek aan het ziekenhuis. We mochten al eens een kijkje nemen in de playroom van het ziekenhuis. Terwijl we door de gangen wandelden, veranderde mijn gevoel meteen. Er hing een onaangename geur en er waren geen wachtkamers waardoor de mensen op de grond zaten te wachten. Bij de wachtende mensen kon je de pijn en de angst van hun gezicht aflezen. Eenmaal aangekomen in de playroom veranderde het gevoel meteen terug naar blijdschap. Het is een vrolijke kamer vol met materiaal waar de kinderen mee kunnen spelen. Een plaats waar we zeker en vast ons ding kunnen doen met de kinderen. Volgende week maandag weten we of het team akkoord gaat met onze komst. Indien zij ons willen verder helpen, hopen we volgende week te kunnen starten in het ziekenhuis. In de namiddag startte de afternoonshift op Ayder. Hoewel we ons hadden voorbereid op lesgeven, bleef het echter bij kijken en een kort tussendoortje voorzien. Het laatste uur vond er een toets Engels plaats in elke klas. Wij mochten de toets voorbereiden. Vijf simpele meerkeuzevragen op een briefje. Deze vragen worden door verschillende leerkrachten in verschillende klassen op het bord geschreven en de leerlingen noteren het juiste antwoord op een blaadje. Daarna is het aan de leerkracht om de 200 exemplaren te verbeteren. Op dinsdag brachten we een bezoek aan de 0-class. Een klas voor 4-6 jarigen om hen voor te bereiden op de first grade. Alles werd heel speels aangebracht. Zelfs voor ons was dit interessant. Wij leerden namelijk de tientallen tellen in het Tigriaans. Iets dat zeker nog van pas kan komen als we naar de winkel gaan! In de namiddag was het Engels in de eight grade. We bespraken tijdens het vrije uur de les van woensdag en Mr. Fantaoul ging ermee akkoord dat wij de les voorbereiden en zullen geven. Na het 5de uur waren we vrij. Aangezien we niets gepland hadden die avond nam Mr. Fantaoul ons mee naar de bib van de school. Hier staan enorm veel boeken die de leerlingen in hun vrije uren kunnen lezen. Onder de bib is er een museum van de school. 20 jaar geleden is er een bom ontploft in de school. 10 kinderen kwamen hierbij om het leven. De restanten van de bom zijn nog steeds terug te vinden in het museum dat de school heeft gebouwd ter nagedachtenis van de gebeurtenis. Op woensdag was het dan eindelijk zo ver, onze eerste echte les! Vier lesuren Engels waarbij wij voor de klas staan. We stonden met twee vooraan en waren goed op elkaar afgestemd. De leerlingen vonden het interessant en de leerkracht was tevreden. Vier geslaagde lessen voor ons dus. Tijdens de pauze kregen we de kans om een vergadering bij te wonen met de leerkrachten en de directie. Deze vergadering was in het Tigriaans, we verstonden er dus niets van! Wel zagen we aan de gezichten dat het een serieus onderwerp was. Later kwamen we te weten dat er een leerkracht plots op pensioen was gegaan en dat deze uren dus moesten worden ingevuld door andere leerkrachten. Natuurlijk zag niemand dit zitten. Op donderdag deden we een eerste poging tot het betalen van ons hotel. Door de nodige ‘connection problems’ lukte dit niet. Later zal blijken dat we hiervoor maar liefst 4 keer voor naar de bank moeten om het in orde te kunnen brengen. In de namiddag gingen we naar school. Aangezien we op woensdag hadden lesgegeven vond Mr. Fantaoul dat we het rustig aan moesten doen. Dit betekent dus dat we geen les mogen geven. Wel mogen we de lessen van vrijdag voorbereiden. Vrijdag was er een staking georganiseerd door de leerkrachten van verschillende scholen. Hierdoor waren veel leerkrachten afwezig, ook de onze dus. Wij gaven de lessen Engels aan de leerlingen. Doordat er zo weinig leerkrachten aanwezig waren, merkte je dat de leerlingen drukker waren en dat er veel leerlingen afwezig waren. Toen we het laatste lesuur naar de A-class liepen, zagen we dat alle leerlingen weg waren. We stonden dus voor een klas met 3 leerlingen. De directie gaf aan dat de leerlingen allemaal naar huis waren omdat er ‘geen’ leerkracht was en wij dus ook naar huis mochten keren. Dit vonden wij een heel rare ervaring omdat zoiets nooit zou gebeuren in België. Zaterdagnamiddag gingen we samen met Yibe naar de Martyrs memorial. Hier leerde hij ons over de geschiedenis van Ethiopië en de 17-jarige oorlog die er plaatsvond. Door alle beelden die we te zien kregen en de informatie die we moesten verwerken, werden we stil. Yibe zag dit en nam ons mee naar buiten. Even een drankje om alles te verwerken en daarna naar boven om het monument te bezichtigen. Yibe vertelde ons dat de stam van het monument de botten moeten voorstellen van de mensen die gestorven en gewond zijn. De gouden bol bovenaan staat voor het deelnemen aan de wereld. Ethiopië streed voor vrijheid en voor meer controle over hun land. De hoogte van het monument is 51 meter. Dit staat voor de helft van de tijd die al beleefd is. De andere helft moet nog worden beleefd door de generatie van nu en de komende generaties. Op zondag startte de dag met een sessie in de gym. Even goed sporten, een heerlijke douche en we konden er weer tegen aan! ’s Middags onze dagelijkse portie fruit en ons energiepijl stond op 100%. In de namiddag nam Totti ons mee naar SOS Kinderdorpen. Een afgebakend domein met 20 huizen waar overal 12 kinderen leven met hun ‘moeder’. We maakten kennis met de kinderen van huis 7, het huis waar Totti is opgegroeid. In het begin waren de kinderen heel verlegen maar al snel moesten we mee spelen en werden wij de speeltuin. Van spelen met een ballon tot ju ju paardje op onze schoot, alles mocht en alles kon. We kregen injera en traditionele koffie gemaakt door de mama. De kinderen in dit dorp zijn enorm gelukkig en hebben een warme thuis, voor meer konden wij niet wensen toen we de poort binnenstapten. We brachten tot slot nog een bezoek aan de boerderij en de school van SOS en daarna keerden we moe maar voldaan terug naar het hotel, onze nieuwe thuis. Onze eerste week in de Ayder primary school zit erop! Vol zenuwen namen we de bahjad richting school. Maandag was meteen een heel speciale dag. Het was feest in de leerkrachtenkamer omdat het de start was van het tweede semester. Hier werd er veel gedanst en gegeten en natuurlijk kon deze middag niet voorbijgaan zonder dat ook wij gedanst hadden.
De leerlingen daarentegen moesten heel hard wennen. Iedereen kwam naar ons toe gelopen en wou ons aanraken. Wij vonden het dan weer een beetje eng hoe 2000 oogjes op ons gericht waren. Vanaf de tweede dag ging alles al veel beter. ’s Ochtends vond het ochtendritueel plaats. Een heel speciaal moment waar alle leerlingen samenkomen en het volkslied zingen. Een aantal leerlingen hijsen de Ethiopische vlag terwijl er gezongen wordt. Daarna beginnen de eerste lessen. We volgden Mr. Fantaoul, de leerkracht Engels voor de 8th grade, tijdens zijn lesgeven. De eerste week draaide namelijk nog vooral rond het observeren, maar de leerkracht Sports was deze week afwezig. Aangezien wij wel aanwezig waren, mochten we een aantal van zijn uren overnemen. Onze eerste lessen die we zelf gaven! We gaven een aantal speelplaatsspelletjes mee met de leerlingen en deden een ballonestafette. Tijdens Engels kregen we de kans om onszelf voor te stellen. Elke dag mochten we iets kleins doen met de leerlingen. Zo deden we het liedje hoofd, schouders, knie en teen of introduceerden we galgje. De leerlingen kenden heel wat raadsels die wij dan moesten oplossen. Zo leren we de leerlingen telkens weer een beetje beter kennen. Een Engelse les zelf geven stond ook al snel op de planning. Mr. Fantaoul had een afspraak en had toestemming gekregen van de directeur om de school te verlaten. Wij namen de kans om zijn les over te nemen. We hadden de les drie keer geobserveerd en gaven vol zelfvertrouwen les over should/shouldn’t. Voor ons was dat uur meer dan geslaagd! Nood aan ontspanning was er zeker ook. Door de vele indrukken die we opdoen, zijn we ’s avonds snel uitgeput. We hadden de voormiddagshift en konden zo in de namiddag wat ontspannen. Dit zal de volgende weken echter wel veranderen als we ook in het ziekenhuis kunnen gaan lesgeven. Op donderdag nam Totti ons mee naar onze eerste voetbalmatch. We kochten het T-shirtje van Mekelle en maakten ons klaar. Eenmaal uit de hotelkamer kregen we enorm veel stress. De mensen rondom ons waren gefascineerd toen ze twee blanke meisjes zagen in een voetbalt-shirt. Eenmaal aangekomen in het stadion ging alles beter. Er was een enorme massa maar iedereen bleef rustig. Het hoogtepunt van de dag? De winst van Mekelle tegen Jimma met 2-1, een feest in heel de stad. Op zaterdag spraken we af met Netsanet. We zijn samen met haar gaan pingpongen en hebben achteraf nog iets gedronken. ’s Avonds nam Abel ons mee uit eten. We gingen opnieuw naar Geza Gerlase en aten ons buikje rond. Omdat dit in het weekend was, was er een avond vol spektakel. Onder begeleiding van een bandje kwamen er danseressen die de traditionele dansen uitvoerden en een aantal acrobaten die de meest zotte dingen deden. Om de week af te sluiten hadden we beloofd aan de mensen van het hotel om Belgische pannenkoeken te maken. Terwijl we wachtten op de ingrediënten, maakten we onze lesvoorbereidingen voor de week nadien. In de namiddag konden we starten! We maakten het beslag en begonnen te bakken. Aangezien er geen spatel was om de pannenkoeken om te draaien in de pan waren we creatief met een mes. Dit liet het keukenpersoneel niet toe, zij deden dit gewoon met hun handen. Na een enorme verbazing bij ons, was de eerste pannenkoek klaar. Wonder bij wonder was deze niet mislukt. Iedereen kreeg de kans om te proeven en je zag dat het smaakte want het bleef niet bij één stukje. |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |