Thuiskomen. Een gevoel dat deze week heel hard is gegroeid. Thuiskomen in het hotel, in de school, in de stad. Een enorm fijn gevoel dat ons verblijf hier alleen maar beter maakt.
Deze week startten we met een bezoek aan het ziekenhuis. We mochten al eens een kijkje nemen in de playroom van het ziekenhuis. Terwijl we door de gangen wandelden, veranderde mijn gevoel meteen. Er hing een onaangename geur en er waren geen wachtkamers waardoor de mensen op de grond zaten te wachten. Bij de wachtende mensen kon je de pijn en de angst van hun gezicht aflezen. Eenmaal aangekomen in de playroom veranderde het gevoel meteen terug naar blijdschap. Het is een vrolijke kamer vol met materiaal waar de kinderen mee kunnen spelen. Een plaats waar we zeker en vast ons ding kunnen doen met de kinderen. Volgende week maandag weten we of het team akkoord gaat met onze komst. Indien zij ons willen verder helpen, hopen we volgende week te kunnen starten in het ziekenhuis. In de namiddag startte de afternoonshift op Ayder. Hoewel we ons hadden voorbereid op lesgeven, bleef het echter bij kijken en een kort tussendoortje voorzien. Het laatste uur vond er een toets Engels plaats in elke klas. Wij mochten de toets voorbereiden. Vijf simpele meerkeuzevragen op een briefje. Deze vragen worden door verschillende leerkrachten in verschillende klassen op het bord geschreven en de leerlingen noteren het juiste antwoord op een blaadje. Daarna is het aan de leerkracht om de 200 exemplaren te verbeteren. Op dinsdag brachten we een bezoek aan de 0-class. Een klas voor 4-6 jarigen om hen voor te bereiden op de first grade. Alles werd heel speels aangebracht. Zelfs voor ons was dit interessant. Wij leerden namelijk de tientallen tellen in het Tigriaans. Iets dat zeker nog van pas kan komen als we naar de winkel gaan! In de namiddag was het Engels in de eight grade. We bespraken tijdens het vrije uur de les van woensdag en Mr. Fantaoul ging ermee akkoord dat wij de les voorbereiden en zullen geven. Na het 5de uur waren we vrij. Aangezien we niets gepland hadden die avond nam Mr. Fantaoul ons mee naar de bib van de school. Hier staan enorm veel boeken die de leerlingen in hun vrije uren kunnen lezen. Onder de bib is er een museum van de school. 20 jaar geleden is er een bom ontploft in de school. 10 kinderen kwamen hierbij om het leven. De restanten van de bom zijn nog steeds terug te vinden in het museum dat de school heeft gebouwd ter nagedachtenis van de gebeurtenis. Op woensdag was het dan eindelijk zo ver, onze eerste echte les! Vier lesuren Engels waarbij wij voor de klas staan. We stonden met twee vooraan en waren goed op elkaar afgestemd. De leerlingen vonden het interessant en de leerkracht was tevreden. Vier geslaagde lessen voor ons dus. Tijdens de pauze kregen we de kans om een vergadering bij te wonen met de leerkrachten en de directie. Deze vergadering was in het Tigriaans, we verstonden er dus niets van! Wel zagen we aan de gezichten dat het een serieus onderwerp was. Later kwamen we te weten dat er een leerkracht plots op pensioen was gegaan en dat deze uren dus moesten worden ingevuld door andere leerkrachten. Natuurlijk zag niemand dit zitten. Op donderdag deden we een eerste poging tot het betalen van ons hotel. Door de nodige ‘connection problems’ lukte dit niet. Later zal blijken dat we hiervoor maar liefst 4 keer voor naar de bank moeten om het in orde te kunnen brengen. In de namiddag gingen we naar school. Aangezien we op woensdag hadden lesgegeven vond Mr. Fantaoul dat we het rustig aan moesten doen. Dit betekent dus dat we geen les mogen geven. Wel mogen we de lessen van vrijdag voorbereiden. Vrijdag was er een staking georganiseerd door de leerkrachten van verschillende scholen. Hierdoor waren veel leerkrachten afwezig, ook de onze dus. Wij gaven de lessen Engels aan de leerlingen. Doordat er zo weinig leerkrachten aanwezig waren, merkte je dat de leerlingen drukker waren en dat er veel leerlingen afwezig waren. Toen we het laatste lesuur naar de A-class liepen, zagen we dat alle leerlingen weg waren. We stonden dus voor een klas met 3 leerlingen. De directie gaf aan dat de leerlingen allemaal naar huis waren omdat er ‘geen’ leerkracht was en wij dus ook naar huis mochten keren. Dit vonden wij een heel rare ervaring omdat zoiets nooit zou gebeuren in België. Zaterdagnamiddag gingen we samen met Yibe naar de Martyrs memorial. Hier leerde hij ons over de geschiedenis van Ethiopië en de 17-jarige oorlog die er plaatsvond. Door alle beelden die we te zien kregen en de informatie die we moesten verwerken, werden we stil. Yibe zag dit en nam ons mee naar buiten. Even een drankje om alles te verwerken en daarna naar boven om het monument te bezichtigen. Yibe vertelde ons dat de stam van het monument de botten moeten voorstellen van de mensen die gestorven en gewond zijn. De gouden bol bovenaan staat voor het deelnemen aan de wereld. Ethiopië streed voor vrijheid en voor meer controle over hun land. De hoogte van het monument is 51 meter. Dit staat voor de helft van de tijd die al beleefd is. De andere helft moet nog worden beleefd door de generatie van nu en de komende generaties. Op zondag startte de dag met een sessie in de gym. Even goed sporten, een heerlijke douche en we konden er weer tegen aan! ’s Middags onze dagelijkse portie fruit en ons energiepijl stond op 100%. In de namiddag nam Totti ons mee naar SOS Kinderdorpen. Een afgebakend domein met 20 huizen waar overal 12 kinderen leven met hun ‘moeder’. We maakten kennis met de kinderen van huis 7, het huis waar Totti is opgegroeid. In het begin waren de kinderen heel verlegen maar al snel moesten we mee spelen en werden wij de speeltuin. Van spelen met een ballon tot ju ju paardje op onze schoot, alles mocht en alles kon. We kregen injera en traditionele koffie gemaakt door de mama. De kinderen in dit dorp zijn enorm gelukkig en hebben een warme thuis, voor meer konden wij niet wensen toen we de poort binnenstapten. We brachten tot slot nog een bezoek aan de boerderij en de school van SOS en daarna keerden we moe maar voldaan terug naar het hotel, onze nieuwe thuis.
0 Reacties
Onze eerste week in de Ayder primary school zit erop! Vol zenuwen namen we de bahjad richting school. Maandag was meteen een heel speciale dag. Het was feest in de leerkrachtenkamer omdat het de start was van het tweede semester. Hier werd er veel gedanst en gegeten en natuurlijk kon deze middag niet voorbijgaan zonder dat ook wij gedanst hadden.
De leerlingen daarentegen moesten heel hard wennen. Iedereen kwam naar ons toe gelopen en wou ons aanraken. Wij vonden het dan weer een beetje eng hoe 2000 oogjes op ons gericht waren. Vanaf de tweede dag ging alles al veel beter. ’s Ochtends vond het ochtendritueel plaats. Een heel speciaal moment waar alle leerlingen samenkomen en het volkslied zingen. Een aantal leerlingen hijsen de Ethiopische vlag terwijl er gezongen wordt. Daarna beginnen de eerste lessen. We volgden Mr. Fantaoul, de leerkracht Engels voor de 8th grade, tijdens zijn lesgeven. De eerste week draaide namelijk nog vooral rond het observeren, maar de leerkracht Sports was deze week afwezig. Aangezien wij wel aanwezig waren, mochten we een aantal van zijn uren overnemen. Onze eerste lessen die we zelf gaven! We gaven een aantal speelplaatsspelletjes mee met de leerlingen en deden een ballonestafette. Tijdens Engels kregen we de kans om onszelf voor te stellen. Elke dag mochten we iets kleins doen met de leerlingen. Zo deden we het liedje hoofd, schouders, knie en teen of introduceerden we galgje. De leerlingen kenden heel wat raadsels die wij dan moesten oplossen. Zo leren we de leerlingen telkens weer een beetje beter kennen. Een Engelse les zelf geven stond ook al snel op de planning. Mr. Fantaoul had een afspraak en had toestemming gekregen van de directeur om de school te verlaten. Wij namen de kans om zijn les over te nemen. We hadden de les drie keer geobserveerd en gaven vol zelfvertrouwen les over should/shouldn’t. Voor ons was dat uur meer dan geslaagd! Nood aan ontspanning was er zeker ook. Door de vele indrukken die we opdoen, zijn we ’s avonds snel uitgeput. We hadden de voormiddagshift en konden zo in de namiddag wat ontspannen. Dit zal de volgende weken echter wel veranderen als we ook in het ziekenhuis kunnen gaan lesgeven. Op donderdag nam Totti ons mee naar onze eerste voetbalmatch. We kochten het T-shirtje van Mekelle en maakten ons klaar. Eenmaal uit de hotelkamer kregen we enorm veel stress. De mensen rondom ons waren gefascineerd toen ze twee blanke meisjes zagen in een voetbalt-shirt. Eenmaal aangekomen in het stadion ging alles beter. Er was een enorme massa maar iedereen bleef rustig. Het hoogtepunt van de dag? De winst van Mekelle tegen Jimma met 2-1, een feest in heel de stad. Op zaterdag spraken we af met Netsanet. We zijn samen met haar gaan pingpongen en hebben achteraf nog iets gedronken. ’s Avonds nam Abel ons mee uit eten. We gingen opnieuw naar Geza Gerlase en aten ons buikje rond. Omdat dit in het weekend was, was er een avond vol spektakel. Onder begeleiding van een bandje kwamen er danseressen die de traditionele dansen uitvoerden en een aantal acrobaten die de meest zotte dingen deden. Om de week af te sluiten hadden we beloofd aan de mensen van het hotel om Belgische pannenkoeken te maken. Terwijl we wachtten op de ingrediënten, maakten we onze lesvoorbereidingen voor de week nadien. In de namiddag konden we starten! We maakten het beslag en begonnen te bakken. Aangezien er geen spatel was om de pannenkoeken om te draaien in de pan waren we creatief met een mes. Dit liet het keukenpersoneel niet toe, zij deden dit gewoon met hun handen. Na een enorme verbazing bij ons, was de eerste pannenkoek klaar. Wonder bij wonder was deze niet mislukt. Iedereen kreeg de kans om te proeven en je zag dat het smaakte want het bleef niet bij één stukje. Wat een week! Een week vol indrukken, nieuwe vrienden en vreemde smaken.
De week startte met een bezoek aan de University of Mekelle. Dokter Mulugeta gaf ons een korte rondleiding in het gebouw waar hij zit en daarna dronken we een tas thee op het binnenplein. Het was een gezellig pleintje vol kleurrijke stoelen. Ik was vooral verbaasd door de vogels die er zaten. Geen enkele vogel leek op een vogel zoals in België! Tijdens het drinken van de thee kwam dokter Russom ons vergezellen. Hij nam ons die dag mee naar de teleshop. We kochten onze Ethiopische simkaart om te kunnen communiceren met de mensen hier. Vervolgens nam dokter Russom ons mee naar zijn huis, we dronken koffie (natuurlijk op traditionele wijze gemaakt) en aten een stukje cake. Als lunch: injerra met okra en patatjes. Na een aangename babbel keerden we terug naar het hotel. We kropen de eerste dagen nog vroeg in ons bed door alle aanpassingen die we moesten maken. Op woensdag nam Mulugeta ons mee naar de lagere scholen waar we zullen lesgeven. We brachten eerst een bezoek aan Ayder primary school. Het was een aangenaam bezoek en we ontmoetten de directeur en vicedirecteur, 2 heel vriendelijke vrouwen. Hierna brachten we een bezoek aan het Ayder hospital om te kijken naar de educational room. De persoon die we spraken, wist hier niets van dus daarvoor zullen we nog een keer terug moeten gaan. Vervolgens stond Kaleb primary school op de planning. We spraken met Samuel, een leerkracht op de school. Hij was enorm blij dat wij er dit jaar gaan lesgeven en Dieter gaan opvolgen. Natuurlijk gebeurde dit alles niet zonder aangestaard te worden door de leerlingen. Wat is het toch speciaal om een forengie (blanke) te zien. De kinderen durfden na een tijd enkel heel verlegen te zwaaien naar ons. En wij zwaaiden dan vol enthousiasme terug naar hen. Na het bezoek aan de scholen zette Mulugeta ons af aan het Abreha Castel. Daar dronken we thee en vervolgens zochten we onze eigen weg terug naar het hotel. En ja hoor, dat is gelukt! Zonder hulp, zonder gps, zonder te verdwalen maar enorm vaak aangestaard te worden zagen we ons hotel. Wat waren we trots op onszelf. We aten in het hotel en kregen enkele lessen Tigriaans van Totti, de hotelmanager. Natuurlijk leren wij hem dan ook enkele woorden Nederlands. Al gaat dat een heel stuk minder vlot… Op donderdag bracht dokter Russom ons naar de community school, een school voor de kinderen van medewerkers van de universiteit. Hier werden we hartelijk onthaald door de kinderen en de leerkrachten. De directeur, Dawit, gaf ons een rondleiding door heel de school. We brachten een bezoek aan elke klas en kregen al te zien hoe er wordt lesgegeven. Wat mij vooral opviel is dat de leerlingen heel vaak naar buiten gaan om iets te leren. Na heel veel impressies op te doen keerden we terug naar de universiteit. Daar ontmoetten we eindelijk Netsanet, een studente die we al enkele keren hadden gemaild vanuit België. Zij gaat ons Mekelle laten zien wanneer haar examens gedaan zijn. In de namiddag maakten we samen met John en Abel onze eerste uitstap. We reden naar Qwiha om te lunchen (natuurlijk injera, deze keer met lamssoep) en vervolgens reden we door naar Ashegoda waar we een windmolenpark zagen. Het weekend was eerder rustig. Na alle indrukken die we tijdens de week hadden opgedaan, hadden we nood aan wat rust. Op vrijdag gingen we naar de gym en naar het zwembad voor wat ontspanning. Iets dat we zeker nog vaak gaan doen. Op zaterdag brachten we een tweede bezoek aan het ziekenhuis, alleen hadden we er niet bij stilgestaan dat de mensen die we zochten niet werken in het weekend… Dan maakten we maar een mooie wandeling terug naar het hotel. ’s Avonds werden we meegenomen naar de cinema. We keken de film ‘Isaac’ in het Amhaars. Ook al verstonden we niets van de film, toch begrepen we het verhaal. Op zondag hadden we een dagje voor onszelf gepland. We zorgden ervoor dat al het papierwerk voor de stages in orde was en ’s avonds gingen we eten in Karibu. We hebben het plaatsje voor te eten daar wel gevonden. Het is er super gezellig en bovendien heel erg lekker! Vanaf morgen starten wij in Ayder primary school. We zijn vooral heel erg benieuwd naar hoe dat gaat lopen! Jullie ook? Lees er dan volgende week meer over wanneer onze eerste week lesgeven erop zit! Op 17 februari om 19.00 uur kon ons avontuur eindelijk beginnen! Ik had met Pia afgesproken op de luchthaven. Daar kwam al meteen het eerste emotionele moment aangezien ik dacht dat er daar al afscheid moest genomen worden.
Onze valiezen werden met kleine pasjes weggebracht en we vertrokken richting de douane. Eenmaal daar aangekomen kwam het echte afscheid. Wanneer je door het poortje ging, was er geen weg meer terug. Vol goede moed vertrokken we. Nog een laatste keer zwaaien en dan door de douane. Alles verliep heel vlot. We moesten nog even wachten voor we konden instappen, maar dit moesten we niet alleen doen. Hanne, Neneh en Karen stond ook te popelen om op het vliegtuig te stappen maar dan richting Malawi. Op het vliegtuig dachten we eerst niet naast elkaar te zitten aangezien onze letters van de zitplaatsen elkaar niet opvolgden. Blijkbaar is dit normaal in een vliegtuig want veel letters worden weggelaten en zo konden we toch naast elkaar zitten. We kozen een film uit om samen te kijken, Marley & me is het geworden. Ik heb hem wel niet helemaal kunnen kijken want ik was zo moe dat ik halverwege de film in slaap viel. Mijn nachtrust werd echter verstoord! Ik werd misselijk. Gelukkig zat Pia naast mij om water en zakdoekjes aan te geven. Toen we aankwamen in Addis Abeba moesten we ons paspoort en visum laten zien. Dit duurde redelijk lang omdat we geen Ethiopiërs zijn. Verder konden we zonder problemen naar de wachtzaal gaan. Hier at ik iets om terug op krachten te komen. Met veel energie gingen we richting onze gate. Deze keer zaten we in een klein warm vliegtuigje. Natuurlijk verliep dit niet zo vlot en werd ik opnieuw misselijk. Eenmaal buiten kreeg ik wat frisse lucht en voelde ik me meteen weer beter! Op de luchthaven moesten we geduldig op onze koffers wachten. Dit natuurlijk met de nodige bedenkingen of ze wel allemaal gingen aankomen. Met ons karretje vol gingen we naar buiten, daar stond Mulugeta ons op te wachten. Hij nam ons mee naar het hotel. Hier hebben ze speciaal voor ons een kamer gezocht want ze dachten dat we pas de 20ste gingen landen. Vervolgens nam Mulugeta ons mee naar Geza Gerlase. Hier werden we een eerste keer ondergedompeld in de Ethiopische eetcultuur. Tot slot nam hij ons mee naar zijn huis, waar zijn zus voor ons echte Ethiopische koffie op traditionele wijze klaarmaakte. Vol fascinatie keken we toe. Mulugeta kwam echter nog met popcorn en papaja’s af want we hadden nog niet voldoende gegeten. Eén ding is zeker: eten zullen we hier zeker niet tekortkomen! |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |