De laatste dagen in het prachtige Mekelle en dus ook het laatste blogbericht dat geschreven zal worden.
Deze week was het zover: tijd om afscheid te nemen, tijd om iedereen te bedanken. De laatste dagen in het mooie Mekelle besteden we vooral met vrienden. We bezochten een laatste keer Kaleb om afscheid te nemen van alle leerkrachten en hen uit te nodigen op ons afscheidsfeestje. Daarnaast gingen we nog enkele keren eten in Geza Gerlase. Eén keer met Aman en zijn vrienden. Hier genoten we van de optredens die er plaatsvonden en een andere keer met Mulugeta. Bij hem moesten we bewijzen dat we na 3 maanden wel een volledige schaal injera met vlees op konden. En bewijzen deden we! Mulugeta was trots op ons dat we zo aangepast waren aan de cultuur van Mekelle. We dronken koffie met Fresgi op verschillende plaatsen en dan het minder leuke werkje: het inpakken van de valiezen. Vol goede moed begonnen we aan het inpakken, natuurlijk gaat dit niet zo vlot als je zinnen nog niet gezet zijn op vertrekken. In plaats van verder te doen, besloten we de stad nog een keer in te trekken en onze laatste souvenirs voor thuis te kopen. Eenmaal terug in het hotel stelden we vast dat deze dan ook nog eens in onze koffer moeten passen… Op woensdagavond, onze laatste avond, hielden we een afscheidsfeestje. Al onze vrienden waren uitgenodigd en samen met hen maakten we er één groot feest van. Wanneer iedereen weg was hielden we nog een afterparty met het personeel van het hotel. Donderdagochtend stonden we op met gemengde gevoelens. De dag van ons vertrek in Mekelle maar anderzijds ook de rit terug richting onze familie en vrienden. We maakten onze valiezen en plaatsten deze beneden. We aten een laatste keer injera met schro en namen afscheid van iedereen die aanwezig was in het hotel. Fresgi bracht ons naar de luchthaven en daar namen we de laatste keer afscheid van hem en van Mekelle. Als goede Belgen, stonden we natuurlijk veel te vroeg op de luchthaven. We waren snel ingecheckt en moesten nog even wachten. Wanneer het vliegtuig er eindelijk was, kon de rit richting België beginnen. Eenmaal in Addis Abeba moesten we de lange weg richting de juiste terminal nemen. Aan de juiste gate werden we opgewacht door Hanne, Karen en Neneh, de studenten uit Malawi. 3 uur wachten was dus niets aangezien we konden bijbabbelen. Na een vlucht van 8 uur landen we in Brussel. Even opfrissen in de toiletten, onze bagage verzamelen en dan … het hoekje om. Een emotioneel weerzien met mama en papa! Afscheid nemen van Pia en dan de auto in richting Rijkevorsel waar er een druk weekend staat te wachten. Ik kan dit avontuur ook niet afsluiten zonder een aantal mensen te bedanken. Eerst en vooral wil ik Pia bedanken om samen met mij dit grote avontuur te beleven. Samen hebben we alles gedaan wat we konden en het beste in elkaar naar boven gehaald. Yeganyeley voor de vriendschap die we nog lang gaan mogen verderzetten! Daarnaast wil ik ook graag mijn ouders bedanken om dit alles voor mij mogelijk te maken en mij te steunen in dit avontuur. Aan iedereen die koekjes heeft gekocht: bedankt! We hebben de scholen enorm blij kunnen maken met de materialen die we konden aankopen met dit geld. Aan al onze vrienden in het verre Mekelle: bedankt voor de vriendschappen die we hebben opgebouwd, de leerrijke stages die ik heb kunnen ervaren en de fantastische tijd die we hebben beleefd. Mekelle zal voor altijd een plek in mijn hart hebben. Het is een tweede thuis geworden waar ik ooit zeker en vast nog eens naar zal terugkeren. Een land vol natuur, cultuur en avontuur waar je dag en nacht met een lach kan rondlopen.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Esther Royens- Leerkracht lager onderwijs in opleiding Archieven
Mei 2019
Categorieën |