De derde week van ons avontuur is voorbij gevlogen. Het was een bewogen week die
gepaard ging met veel gevoelens en emoties. Maandagvoormiddag was het zover, we bezochten eindelijk het ziekenhuis. Toen we door de gangen liepen, opweg naar de playroom, moest ik wel even slikken. Er hing een heftige geur, er lagen mensen op de grond in de gangen en op onze verdieping (de pediatrics) lagen zieke kindjes met acht op een kamer. Met een gemengd gevoel van blijdschap, om eindelijk in het ziekenhuis te zijn en voor de kinderen iets te betekenen, en een gevoel van onmacht door de oneerlijke omstandigheden kwamen we aan bij de playroom. De playroom gaf onmiddellijk een veilig gevoel, ook een gevoel van vreugde en zin om hier activiteiten te kunnen en mogen organiseren was groot. Na een korte bespreking bleek wel dat we hier jammer genoeg nog niet meteen aan de slag zouden kunnen. De kamer was momenteel gesloten omdat de verantwoordelijke op zwangerschapsverlof is. De hoofdverpleger zou met het team eerst eens moeten bespreken wat de mogelijkheden zijn. Volgende week mogen we terug komen om de plannen samen te leggen en ook onze ideeën te bespreken. Nog een weekje wachten dus… In de namiddag startten we een nieuwe week in Ayder maar nu dus in de afternoonshift. Weer hebben we jammer genoeg nog geen les mogen geven. Voorbereid of niet, meester Fantaoul hield het voorlopig op tussendoortjes voor ons. Wel mochten we maandagavond mee een test afnemen. Een hele andere organisatie voor een testje dan bij ons. Alle kinderen van de zevende en achtste graad moeten hun klaslokaal verlaten. De leerkrachten krijgen een klas toegewezen, waar ze de twee testen afnemen en tien vragen op het bord moeten schrijven. Terwijl verzetten enkele leerlingen de banken in rijen. Als de leerkracht klaar is met de toets op het bord te noteren, komen de vijftig leerlingen de klas binnen en scheuren ze twee blaadjes uit hun schriftje. De leerlingen zitten nu met maximum twee op een bank en maken hun testjes. Helemaal stil gebeurd dit niet en kaften om niet te kunnen afkijken zijn hier ook niet nodig. Sommige leerlingen maken zelfs hun testje gewoon op de grond. Het was zalig om te zien hoe eenvoudig een test afnemen kan zijn. Dinsdag kregen we de kans om een voormiddag mee les te volgen in de O-class. Dit was het klasje voor leerlingen die jonger zijn dan zes jaar en nog niet naar de primairy school mogen. Eén juf houdt daar zestig kleine bengeltjes bezig. Ze leert ze reeds tellen en ze zingen liedjes. Ook kunnen deze kinderen al ongelooflijk goed schrijven. Ze hebben al een schriftje dat best goed gevuld is met amhaars en tigriaans schrift. Tijdens de speeltijd kregen wij de kans om enkele spelletjes met hen te spelen. Al snel waren we uitgeput en werd er uitgerust in de schaduw. Na de speeltijd moesten de leerlingen hun hoofdje op de bank leggen en rusten tot mama, broer of zus hen kwam halen. In de namiddag was het weer tijd voor Engels. Esther en ik probeerden voor de zoveelste keer te vragen wanneer wij zouden mogen lesgeven. Eindelijk nam hij tijdens de pauze de tijd samen met ons te overlopen welke lessen wij zouden kunnen geven. We kregen lessen voor woensdag en vrijdag. We gaven les over ‘modal verbs of possibility’ en de ‘past simple tense’. Op vrijdag stonden we zelfs drie keer helemaal alleen voor de klassen B,C en D omdat de leerkracht was gaan staken. Buiten een paar leerlingen die te laat kwamen, werkten de vijftig pubers elke les erg aandachtig, geboeid en actief mee. Het laatste lesuur op vrijdag gebeurde er iets vreemd dat hier blijkbaar niet zo vreemd was… We stonden voor een klas zonder studenten. Echter waren niet enkel de studenten van 8A weg, ook de leerlingen van grade 7 en andere klassen waren verdwenen. De directie had ze blijkbaar naar huis gestuurd. Ook wij kregen toestemming om naar huis te gaan. Even onwennig maar uiteindelijk ook tevreden en uitgeput van de namiddagshiften sloten we onze werkweek af. Daarbuiten kregen we op school ook nog de kans om een vergadering bij te wonen en om het schoolmuseum en de bib te bewonderen. De vergadering was één en al chinees maar wel leuk om te proberen begrijpen waar het over zou gaan. Blijkbaar ging het achteraf over een leerkracht die ging stoppen en welke andere leerkrachten deze lesuren zouden opvullen. Geen enkele leerkracht zag dit echter zitten… Het schoolmuseum was pakkend. Ongeveer twintig jaar geleden was er een conflict met buurland Eritrea. Zij hadden eigenlijk het Ayder ziekenhuis willen bombarderen. De bombardementen raakten echter de school… 10 leerlingen overleden, zij worden hier nog steeds herrinerd. Naast school gingen we op zaterdag naar de Martyrs Mermorial. We namen onze vriend de journalist in politiek mee. Hij vertelde ons in detail waar het monument voor stond en gidste ons in het museum. Een aandenken aan het opkomen van Ethiopië voor vrijheid. Een prachtig gebaar waar jammer genoeg 17 jaar voor gevochten is. Een beetje extra geschiedenis die wij met onze geschiedenis in België vergeleken. De materialen, de manieren, de redenen, de mensen zo anders en toch zo hetzelfde. Op zondag nam Totti ons mee naar een prachtige afsluiter van de week, SOS-kinderdorpen. Ik vind het heel moeilijk om hiervoor de juiste woorden te vinden. 20 huizen met in elk huis een moeder die zorgt voor maximum 12 weeskinderen. De kinderen hebben hier een ontzettend veilige en gezellige omgeving dat ik mijn tranen niet kon bedwingen toen ik in het dorpje rond liep. De mama van Totti ontving ons met open armen. We kregen injera met hebelet (Dit wordt vaak gegeten tijdens het vasten omdat dit geen dierlijke producten bevat.), koffie, koekjes, … We speelden wel vier uur met de kinderen. Nadien kregen we nog een rondleiding door het hele dorp en namen we zelf een kijkje in het schooltje van sos. We hopen stiekem te kunnen regelen om ook hier één namiddag in de week stage te komen lopen… Onze hotelmanger is hier zelf op gegroeid en vertelt ons dat we dit wel stil moeten houden in het hotel. Ook de foto’s die we hier mochten trekken zijn voor eigen gebruik. We respecteren dit dan ook met heel ons hart omdat het gevoel van deze warme plek toch niet te delen valt aan de hand van foto’s. Jammer genoeg vond er op zondag ook de vliegtuigcrash plaats. We voelen hier erg veel verdriet. De piloten van Ethiopian Airlines die in ons hotel verblijven maar ook de mama van Totti (wiens dochter stewardess is) zijn allemaal erg aangedaan. We wensen deze mensen dan ook veel sterkte.
0 Reacties
Wat een week!
Deze week startten we onze eerste week in Ayder primairy school. We begonnen met observeren op maandag. De principals hadden ons bij onze ontmoeting verteld dat we om 6u30 (= lokale tijd = 12u30 internationale tijd = 10u30 belgische tijd) op school moesten zijn. Toen we ‘smiddags iets vroeger op de speelplaats aankwamen keken wel 2000 oogjes onze kant op. Wanneer we aan het bureau van de principal aankwamen ontmoeten we al meteen de engelse leerkracht voor de achtste graad. Omdat we enkel engels kunnen en geen tigriaans of amhaars is de achtste graad ons aangewezen. Dit zijn de leerlingen van de leeftijd van 12 jaar, 13 jaar. In België zou dit het eerste, tweede middelbaar zijn. De engelse leerkracht, teacher Fantaoul, vertelt ons dat we enkel nog de laatste periode, in de achtste graad, engels kunnen meevolgen. We waren een beetje in de war maar blijkbaar werkt Ayder met twee shiften omdat er te weinig klaslokalen zijn. In de voormiddag waren het enkele klassen van de 1ste graad, enkele klassen 2e graad, enkele klassen 3e graad en 4e graad samen met 7e en 8ste graad. In de namiddag zouden de andere klassen komen, dit waren dan de andere klassen 1ste graad, 2e graad, 3e graad en 4e graad samen met 5e en 6e graad. We hadden dus de achtste graad gemist. Er waren 4 klassen in de achtste graad: A, B, C en D. In 8C volgden we de les engels, dan was het middagpauze. In de leraarskamer moesten we meteen gaan schuilen voor de warmte en wel honderden kleine handjes die ons wouden aanraken. Ik wist niet wat ik moest denken, wat een chaos en hoe zouden wij hier ooit voor de klas kunnen staan? Veel tijd om te bekomen hadden we niet want in de leraarskamer was een groot feest aan de gang. Met injera en amhaarse en tigriaanse dans sloten de leerkrachten het eerste semester van het schooljaar af. We mochten meteen meedansen en eten… We waren nu toch op school en besloten om in enkele lagere graden te gaan observeren. Zo zagen we een lesje wetenschap in het amhaars in de 4e graad, een lesje aardrijkskunde in het tigriaans in de 6e graad, een lesje engels in de 5e graad en een lesje engels in de 4e graad. We hebben heel veel kunnen observeren, leren en ontdekken. Het was ongeveer kwart voor vijf als de school gedaan was en we onze eerste tuktuk (of bahjad) naar huis namen. We gingen nog even geld afhalen waarbij Esther haar bankkaart werd ingeslikt en nadien door de bankiers weer rustig langs achter uit de automaat werd gehaald. Waarna we terug in het hotel al onze indrukken konden verwerken. De tweede dag gingen we uiteraard de eerste shift naar school. Nu moesten we om 2u00 op school zijn (= lokale tijd = 8u00 internationale tijd = 6u00 belgische tijd). Hierbij kregen we de kans om de ochtendcermonie te bewonderen. Alle kinderen stonden in rijen voor een soort van podium. Een leerkracht riep enkele woorden waarop de kinderen in koor antwoorden, dit gevolgd door een lied en het hijsen van de vlag was het begin van elke schooldag. Prachtig vond ik het, vervolgens liepen alle kinderen netjes in de rij naar hun klaslokaal. We volgden in de voormiddag in alle klassen van de achtste graad (A, B, C en D) de lessen engels waarbij we al de kans kregen om vooraan in de klas ons te komen voorstellen. De eerste les stopte teacher Fantaoul vroeger zodat wij al iets mochten doen met de kinderen. We deden het liedje: head, shoulders, knees and toes. Het was een succes en we mochten dit meteen in alle vier de klassen uitvoeren. De twee laatste lesuren had teacher Fantaoul geen les meer, we namen de kans hem wat vragen te stellen en kwamen zo ook te weten dat de sport teacher afwezig was. Het laatste lesuur probeerden we onze eerste sportles te geven, dit was eigenlijk niet te doen omdat alle kinderen van de tweede shift kwamen kijken en mee probeerden te doen waardoor ons overzicht verdween… De kinderen van de achtste graad deden wel erg hun best wat opzich wel een goed gevoel gaf. Het is dus eigenlijk doodnormaal dat als een leerkracht afwezig is de leerlingen zich zelfstandig bezighouden in hun klaslokaal en dit doen de leerlingen uitzonderlijk goed! Ook zitten de leerlingen hier met rond de vijftig in één klas, hebben ze 6 periodes van 40 minuten op één voormiddag of namiddag en gebruiken ze een tekstboek, notititieschriftje en één pen om de lessen te volgen. Na school gingen we nog eens even in het ziekenhuis langs om te horen of er al meer nieuws was over de education room. Maandag 4 maart om 10u hebben we een afspraak om samen opzoek te gaan naar onze education- / playroom en om een rondleiding te krijgen in het ongeloofelijk grote ziekenhuis. In onze tweede tuktuk werden we al goed afgezet en betaalden we uiteindelijk in plaats van de afgesproken prijs van 50 birr voor twee, 50 birr elks omdat we geen gepast geld bijhadden… Weer een ervaring rijker! Thuis bereiden we een sportles voor zodat we de sportlessen van de afwezige leerkracht konden overnemen, uiteraard hadden we dit wel besproken met de principal. De rest van de week volgden we nog verschillende lessen engels en gaven we er zelfs al één omdat de leerkracht vroeger door moest. Deze les drie keer zien was onze voorbereiding… Ook de sportlessen van die week probeerden we waar we konden op te vullen. Dit was soms ontzettend warm en vermoeidend! We kregen wel veel voldoening van deze eerste leerzame week. Vrijdag waren we wel uitgeput. In de namiddag hadden we ook nog steeds gevulde schema’s. We zagen dokter Mulugetta, Netsanet, … We zochten ons een supermarktje en kochten weer een heleboel fruit als lunch,… Het hoogtepunt van deze week was wel zeker weten de voetbalmatch van Mekelle tegen Jimma. Het overvolle stadium met gelukkige mensen werd alleen maar beter als we wonnen. Na de match namen ze ons mee rond het prachtige stadium, verschillende mensen vroegen een foto met ons… We denken dat het de combinatie van forengi’s met een mekelle shirtje was die voor de vele aanvragen zorgden. Maar ook het eten in de Geza Gerlase met een heel mooi optreden van culturele dansen en acrobaten was adembenemend deze week. We bakten ook pannenkoeken voor het hotel zondag wat een erg leuke afsluiter van de week was. Voor de mensen van hier ook omdat ze starten met vasten voor twee maand. Dit betekent dat ze twee maand geen vlees, vis, melk, eieren, … mogen eten (= geen dierlijke producten). Ik wens hen alvast veel succes! Kusjes Pia Vandaag is het 24 februari 2019, de verjaardag van mijn grootmoeder maar ook de dag waarop onze eerste week in Ethiopië er al opzit. Het was een week met veel nieuwe ontmoetingen en verschillende indrukken.
De eerste dagen werden we door dokter Mulugeta, van de universiteit van Mekelle, goed ontvangen. Hij zorgde ervoor dat we langs onze schooltjes gingen om ons voor te stellen en de eerste stagedagen vast te leggen. We gingen dus langs bij Ayder primairy school, Kaleb primairy school en het ziekenhuis. Doorheen onze eerste dagen vertelde dokter Mulugeta ons ook over de community school van de universiteit. Dit was de basis- en secundaire school waar de kinderen van het personeel van de universiteit naar school kunnen. We waren hier erg in geïnteresseerd, waardoor we later deze week ook hier langs gingen. Deze school was erg georganiseerd en op het eerste zicht had het Engels van de leerlingen hier een behoorlijk niveau. De laatste twee weken van ons verblijf in Ethiopië krijgen we de kans om ook hier stage te lopen. Deze eerste week hebben we veel mensen ontmoet, zoals dokter Russom. Hij heeft jaren in California gewoond, waardoor hij in meetings op de universiteit vaak nodig is om te vertalen. Hij nodigde ons op onze tweede dag thuis uit. We dronken weer heerlijke traditionele Ethiopische koffie en babbelden wel meer dan drie uur. We lunchten samen en aten injera met okra. Als snel merken we dat het Ethiopische eten aan de iets pittigere kant is. Na onze aangename ontmoeting met dokter Russom stelde hij ons voor om bij hem te komen logeren. Hij woont in een knap huis met vijf slaapkamers in de betere buurt van Mekelle. Esther en ik zouden erover nadenken. Het was een mooi voorstel maar we moesten eerst de voor- en nadelen op een rijtje zetten. Zo stond ons besluit om het niet te doen al snel vast. De afstand naar onze schooltjes was te groot en zouden we daar wel alle kanten van Mekelle tegenkomen? In ons hotel hadden we meteen een klik met de hotelmanager ‘Totti’. We konden vlot babbelen en grapjes maken, ook besprak hij samen met zijn baas dat we een korting zouden krijgen op ons veblijf. Niet veel later ontmoeten we Jon een man geboren in Mekelle maar wonende in Londen. Hij slaapt nu ook in ons hotel waar hij enkele maanden zou blijven. Samen leerden Jon en Totti ons enkele woorden Amhaars en Tigriaans. Wat best wel gemakkelijk is aangezien het Engels hier toch niet bij iedereen even vlot gaat. Jon stelde ons dan weer voor aan de baas van het hotel, Abel. Abel is erg blij met ons als zijn gasten. Hij nam ons mee voor lunch in Qwiha, gaf ons interessante informatie en tips en maakte duidelijk dat we ons hier thuis moeten voelen. Je hoort het veel eten hebben we nog niet moeten betalen, we worden veel getrakteerd en zelfs proberen of voorstellen om te betalen is geen optie. Dit zou de komende week nog niet veranderen. Deze week leerden we nog een heleboel mensen kennen maar ik ga nu stoppen met al die leuke ontmoetingen op te sommen en verder gaan met wat we nog gedaan en gezien hebben. Naast ons bezoek aan alle schooltjes en de universiteit kochten we onze eigen simkaart met ons lokaal telefoonnummer. We verkenden Mekelle verschillende keren op ons eigen want een rondleiding moeten we nog krijgen van Netsanet, een meisje van de universiteit dat nu momenteel nog in haar examens zit. We zijn naar een windmolenpark in Ashegoda geweest waar we een prachtig landschap te bewonderen kregen. We zochten ons een hobby in het Axumhotel waar we kunnen zwemmen en fitnessen. Daarnaast hebben we nog meer lessen ‘Tigrinya’ gekregen. We kochten ons verschillende stukken fruit als lunch en genoten van nog meer heerlijke kopjes thee en koffie. Ook zagen we de film ‘Isaac’ in het Amhaars waar we niets van verstonden maar waarbij we wel konden ervaren hoe een anderstalige nieuwkomer in België zich zou kunnen voelen. Vandaag maakten we ons klaar voor onze eerste stagedag en gingen we eten in het zalige restaurant ‘Karibu’. Het woord van de week is duidelijk Forengie wat ‘white people’ betekent. Wens ons succes met de start van onze stage van morgen! Ik sta alvast te poppelen om er aan te beginnen! Dikke kus X 17 februari om 19u hebben Esther en ik afgesproken aan de starbucks in Zaventem. Het kriebelt... Het inchecken verloopt al grappig, ik had stress dat ik te veel bagage zou bij hebben. Gelukkig kan Esther wel praktischer inpakken en had ze nog nog wat kilootjes over. Toch was de stress snel over als ik de andere reisigers voor Ethiopian Airlines richting Addis Abeba zag passeren met wasmanden ingepakt in plasticfolie.
Nadat we onze bagage hadden afgegeven kreeg ik het wel even moeilijk, afscheid nemen van de mama en de zus. Ook al is het maar drie maanden zolang heb ik ze nog nooit moeten missen. Eens door de poortjes wandelden waar we onze familie achterlieten en ons avontuur echt begon, viel er heel wat stress van Esthers en mijn schouders. Na de controle komen we Hanne, Karen en Neneh tegen. Zij vertrekken samen met ons richting de hoofdstad van Ethiopië. Daar zullen onze wegen splitsen wanneer wij verder reizen naar Mekelle en zij naar Malawi. Op het vliegtuig verloopt alles rustig tot Esther zich plots niet goed begint te voelen. Een paar zakjes, zakdoeken, flesjes water en een croissantje later is ze er weer bovenop als we rustig op onze vlucht naar Mekelle wachten. Deze laatste vlucht richting onze bestemming duurde een uurtje, toen verliep alles wat vlotter. Eindelijk en gelukkig aangekomen op onze bestemming met bagage ontmoeten we Mulugeta. Een contact van de universiteit van Mekelle die eerder in november in België was geweest en er naar uitkeek om ons te ontvangen. Een supervriendelijke man die ons verder de weg toonde naar ons hotel voor de eerste week. Na enkele misverstanden konden we in onze kamer voor de eerste nacht terecht. Het heeft wel zijn charmes die onzekerheden en moeilijkheden, wanneer ze dan uiteindelijk allemaal op hun plaats vallen geven ze je een opdracht gevoel van vreugde! De kamer was wel enkel om bagage af te zetten want Mulugeta nam ons vervolgens al meteen mee naar Geza Gerlase om te gaan lunchen, even verfrissen zat er dus nog niet in. Mulugeta’s lunchplek was meteen een onderdompeling in de Ethiopische eetcultuur. Een gigantische schotel gebakken schapenvlees, rauwe groenten met limoensap, brood, pittige sausjes en kruiden en de injerna werden ons voorgeschoteld. Esther en ik keken elkaar met angst in de ogen aan: rauwe groeten en vlees waren meteen zaken die ze ons hadden afgeraden om te eten, maar we konden niet anders dan beleefd proeven… Het ethiopische brood/pannenkoek viel veel beter mee dan verwacht. De groenten en vlees bleven een angst maar we proefden en zullen jullie in de volgende blog laten weten wat het resultaat was… Zelf vond hij dat we niet veel gegeten hadden, wij vonden echter na een lange en vermoeiende dag dat we erg ons best gedaan hebben. Binnen drie maanden zouden we meer moeten en kunnen eten! Mulugeta trakteerde ons, al bleek later dat een vriend van hem voor ons zou betalen. Dit was een teken van respect voor Mulugeta’s gasten. Na onze lunch trokken we naar Mulugeta’s huis waar hij met zijn zus samenwoont. Daar gingen we koffiedrinken, nog maar juist gegeten en het volgende kwam er al aan. Het is een gezellige buurt waar ze wonen en het koffiedrinken bleek een hele traditie te zijn. Binnen werd op een klein vuurtje de koffiebonen warm gemaakt. Terwijl het vuur warm werd, sneden ze een lang gras af om voor het vuurtje te leggen samen met wierrook en nog enkele andere attributen. Ik vond het inspirerend hoe ze koffie zo speciaal konden maken. We kregen niet enkel koffie ook werden er verse papaja’s van de bomen gehaald en gesneden en popcorn gemaakt. Dit werd voor onze neus gezet samen met ongelooflijk heerlijke koffie. Ik ben geen koffiedrinker dus geloof mij deze koffie was echt heerlijk en zijn ritueel meer dan waard! Na ongeveer twee uur koffie drinken en het live bekijken van de martrys memorial op tv, bracht Mulugeta ons terug naar ons hotel waar we rustig konden bekomen en ons klaarmaken voor een welverdiende eerste nacht! |